Breaking Bad 4x13 - Face Off

[HristinaB]

Είμαι το 0,74% αυτού του θρεντ που βρήκε το φινάλε της τέταρτης σεζόν μια απογοήτευση. Το σκέφτηκα αρκετά πριν αποδώσω αυτό το χαρακτηρισμό στο επεισόδιο, είπα να ψηφίσω "μέτριο" και μετά αναρωτήθηκα τι ακριβώς ήταν αυτό που με χάλασε. Και βρήκα πολλά πράγματα.

Το πρώτο και πιο ξενερωτικό μακράν ήταν ο Terminator Γκας. Σε μια σειρά που εκτιμώ για τη ρεαλιστική απεικόνιση χαρακτήρων, το να μου δείξουν έναν άνθρωπο που του λείπει το μισό κρανίο (με τον εγκέφαλο μαζί) να περπατάει και να φτιάχνει τη γραβάτα του είναι απλά γελοίο. Δε βλέπω καρτούν, ρε Βινς, γιατί με ξενερώνεις τόσο άγρια; Απεχθάνομαι οτιδήποτε προκλητικό γίνεται για χάρη και μόνο της πρόκλησης και του shock value και απογοητεύτηκα πολύ που η σειρά κατέφυγε σε αυτό το κολπάκι.

Δεύτερη απογοήτευση: ο μέχρι τώρα υπερ-προσεχτικός Γκας κινείται βιαστικά και ατσούμπαλα και την πατάει από ένα ανθρωπάκι με ψευδαισθήσεις μεγαλείου; Το είπα και στο ποστ για το προηγούμενο επεισόδιο ότι δεν ήθελα κάτι τέτοιο να συμβεί, μου φαίνεται ασέβεια προς έναν εκπληκτικό χαρακτήρα. Για λίγο είχα μια ελπίδα ότι μπορεί το πράγμα να μην έφτανε σε αυτό το τέλος: οι κινήσεις του Γουόλτ και του Γκας ακολουθούσαν η μία την άλλη, σαν παρτίδα σκάκι, αλλά το τέλος ήταν άτσαλο. Μου θύμισε το κλασικό κόλπο των ταινιών όπου ο κακός χάνει το χρόνο του εξηγώντας το σχέδιο ή κομπάζοντας για το πόσο γαμάτος είναι, δίνοντας στον ήρωα την ευκαιρία να σωθεί. Κι αυτό πάντα το θεωρώ αδυναμία του σεναρίου.

Τρίτη απογοήτευση: η σεζόν τελειώνει χωρίς αγωνία, χωρίς το μεγάλο μπαμ που θα με κάνει να τρέξω να δω τη συνέχεια. Όσοι εκφράσατε τη θεωρία ότι ο Γουόλτ δηλητηρίασε το μικρό, είχατε δίκιο. Η τελευταία σκηνή, με το κοντινό στη γλάστρα, θα έπρεπε να μας σοκάρει (σε τι σημείο έφτασε ο Γουόλτ;!), αλλά εγώ προσωπικά δεν ένιωσα κανένα σοκ. Μήπως στην αρχή του επεισοδίου δεν έστειλε την ανυποψίαστη γειτόνισσά του στο σπίτι, για να τη φάνε λάχανο οι δολοφόνοι, αν του είχαν στήσει καρτέρι; Δεν περίμενα το 4Χ13 για να καταλάβω τι τέρας είναι ο Γουόλτ, το λέω εδώ και πάρα πολλά επεισόδια, ουσιαστικά μετά το θάνατο της Τζέιν. Για μένα, εκεί είναι που πέρασε το σημείο χωρίς επιστροφή και δεν περιμένω τίποτα καλύτερο απ' αυτόν. Ό,τι και να μου δείξουν δε θα μου κάνει πια εντύπωση, πράγμα που είναι πολύ αρνητικό για το χαρακτήρα: θα πρέπει να γίνει κάτι ΥΠΕΡΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ για να μου εξάψει το ενδιαφέρον.

Κι εννοείται ότι συμφωνώ μέχρι κεραίας με το φίλο hakinen και το σχόλιό του:

Ο Ουώλτ δεν νομίζω οτι εξελίχθηκε σε κακό κατά την πορεία. Είναι κακός εξαρχής. Απλά ο καρκίνος του το βγάζει στην επιφάνεια. Απαλλαγμένος από ενοχές, με το πρόσχημα όλα τα κάνω για την οικογένεια, βγάζει τον γεμάτο πικρία, καταπιεμένο, χωρίς ηθικές αναστολές εαυτό του.

Η αντίδραση του jesse στα απαίσια μυστικά του walt (ειδικά στα θέματα που τον αφορούν) θα είναι σίγουρα ένα από τα θέματα της επόμενης σεζόν.

Από το στόμα σου και στου Βινς το αυτί θα έγραφα, αν σχολίαζα σε real time. Από το τέλος της δεύτερης σεζόν αυτό περιμένω. Γι' αυτό επιστρέφω για κάθε επόμενο επεισόδιο, για τη συναισθηματική έκρηξη του Τζέσι, για την αποκατάσταση της ηθικής τάξης, την τιμωρία της ύβρης, για την κάθαρση. Σε πλήρη αντίθεση με τον Γκίλιγκαν, αν η σειρά τελείωνε στο 4Χ13, θα ήμουν απίστευτα απογοητευμένη και θα τσαντιζόμουν τρελά. Δεν είναι τρόπος αυτός να λήξεις τη συγκεκριμένη σειρά! Δεν έχει κανένα δραματουργικό ενδιαφέρον και αφήνει και πολλά θέματα ανοιχτά.

[Stinkfist]

Μια χαρά ήταν ο θάνατος του Gus. Αυτό που ήθελαν να κάνουν, να γίνει αυτή η σκηνή εικονική για τη σειρά, το κατάφεραν και με το παραπάνω. Και ήταν στο ύφος της σειράς. Μιλάμε άλλωστε για τη σειρά που έχουμε δεί μία μπανιέρα να φεύγει μαζί με το πάτωμα, σύγκρουση αεροπλάνων κ.α Πάντα υπήρχε το στοιχείο της μαύρης κωμωδίας και δεν έχει να κάνει το συγκεκριμένο με καμία απεικόνιση χαρακτήρα.

Δεύτερον, ανθρωπάκι ο Γουόλτ? Αδίστακτος και χωρίς ηθικές αναστολές, χωρίς να έχει κανένα φόβο για τον θάνατο. Ακριβώς το αντίθετο του χαρακτηρισμού που του δίνεις στην πραγματικότητα. Πολύ δύσκολος αντίπαλος για τον Γκας.

Τρίτον, ο Γουόλτ είναι "κακός", αυτό είναι αδιαμφισβήτητο, αλλά το ίδιο "κακός" είναι και ο Τζέσσι. Έχουν στις πλάτες τους σχεδόν τον ίδιο αριθμό εγκλημάτων. Ή μήπως η δολοφονία του Γκέιλ συγχωρείται και δεν είναι το ίδιο με την αντίστοιχη της Τζέην? Το γεγονός πως ο Τζέσσι είναι ωραίο αγόρι και παρουσιάζεται από κάποια στιγμή και πέρα ως το ηθικό αντίβαρο του Γουόλτ -δεν είναι αμετανόητος, έχει τύψεις κτλ- και δεν είναι αδίστακτος αλλά μάλλον αφελής, δεν τον μετατρέπει αυτόματα και σε κατάλευκο χαρακτήρα. Έχει κάνει και αυτός ΟΥΚ ολίγα...

υγ: Το επεισόδιο είναι μέσα στα 5 καλύτερα της σειράς.

[baspav]

Πες τα ρε συμφορουμίτη Stinkfist γιατί νόμιζα πως μόνο εγώ διαφωνώ και τη Χριστίνα και είχα σκεφτεί να διαβάσω και forums του εξωτερικού να δω τι λένε σχετικά (μήπως είμαι τόσο λάθος).

Συμφωνώ απόλυτα ότι ο θάνατος του Gus και το πως το παρουσίασε είναι από τις καλύτερες σκηνές του BB μέχρι στιγμής. Σαφέστατα και δεν μπορεί στη πραγματικότητα να συμβεί αυτό με το μισό κρανίο και τον Gus να περπατάει αλλά όπως είπε και ο Stinkfist, στοιχεία μαύρης κωμωδίας έχει από την αρχή και είμαι σίγουρος ότι πέτυχε αυτό που ήθελε: να νομίζουμε όλοι ότι δεν πέθανε και μέσα σε 2-3 δευτερόλεπτα να γίνεται αλλαγή συναισθημάτων όπως γυρίζει η κάμερα. Από τις καλύτερες σκηνές όχι μόνο του BB αλλά και σε σειρά γενικά.

Ο Walt (που σημειωτέον, δεν πιστεύω ότι ήταν έτσι ο χαρακτήρας του από την αρχή όπως λέει κάπου η Χριστίνα) έχει εξελιχθεί πράγματι σε έναν αδίστακτο χαρακτήρα ο οποίος ΟΜΩΣ κάνει ότι κάνει για να προστατέψει τον ίδιο και την οικογένεια του. Δεν λέω ότι είναι άγιος, έχει τεράστιες ευθύνες για το χαμό που έχει συμβεί μέχρι τώρα στη σειρά αλλά θυμόμαστε ΟΛΟΙ ότι ήθελε μόνο λεφτά για εξασφαλίσει την οικογένειά του και μάλιστα είχε σκοπό να σταματήσει αν μάζευε 700κάτι χιλιάδες δολάρια όπως είχε πει κάποια στιγμή.

Πιστεύω ακράδαντα πως αν δεν είχαν εξελιχθεί έτσι τα πράγματα (να τον κυνηγάει ο Gus) δεν θα είχαμε αυτή την εξέλιξη. Δεν θα είχαμε και συνέχεια της σειράς βέβαια οπότε κάπως έπρεπε να εξελιχθεί.

Όσον αφορά τον Gus (ο οποίος ηθοποιός τον παίζει καταπληκτικά) Χριστίνα, πώς είναι δυνατόν να τον θαυμάζεις έστω και υποθετικά όπως λες. Μιλάμε για έναν αδίστακτο τύπο οποίος το παίζει καλός στην κοινωνία (συμμετοχή σε διάφορα κοινά, δωρεές κλπ) και από την άλλη πολλά χρόνια τώρα είναι μέρος του καρτέλ και προμηθεύει με ναρκωτικά πολλές περιοχές! Για να μην αναφέρω τη μεγάλη ευκολία που εκτελεί κόσμο. Οποιαδήποτε σύγκριση Gus-Walt στο θέμα της εγκληματικότητας νομίζω δεν στέκει.

Κεφάλαιο Jesse: συμφωνώ απόλυτα με τον Stinkfist: "Το γεγονός πως ο Τζέσσι είναι ωραίο αγόρι και παρουσιάζεται από κάποια στιγμή και πέρα ως το ηθικό αντίβαρο του Γουόλτ -δεν είναι αμετανόητος, έχει τύψεις κτλ- και δεν είναι αδίστακτος αλλά μάλλον αφελής, δεν τον μετατρέπει αυτόματα και σε κατάλευκο χαρακτήρα". Δεν θα μπορούσα να το γράψω καλύτερα.

Κεφάλαιο Jane: Τι ακριβώς άφησε να πεθάνει ο Walt; Μια κοπέλα που (ξανά)κύλησε στα ναρκωτικά και η οποία έχει ΤΕΡΑΣΤΙΑ ευθύνη για την κατάσταση που ήταν λίγο πριν πεθάνει. Τι πάει να πει "την άφησε ο Walt να πεθάνει". Τελειωμένη υπόθεση ήταν και πιστεύω πως ο Walt δεν την βοήθησε όχι μόνο για πάρτη του αλλά και για τον Jesse. Φανταστείτε τι μπορούσε να συμβεί στον Jesse αν ζούσε η Jane, έχοντας κυλήσει πάλι στα ναρκωτικά, παρασύροντας τον Jesse σε αυτά και έχοντας 400χιλ δολάρια σε μια τσάντα. Ξέρω ήταν unfair αυτό που έκανε ο Walt αλλά κάποιες φορές έχοντας 2 κακές επιλογές συνήθως διαλέγεις την λιγότερο κακή. Πιστεύω πως ο Walt ενήργησε ως πατέρας περισσότερο και λιγότερο για πάρτι του. Σημείωση: έχει και ο Jesse μερίδιο ευθύνης στον θάνατό της. Μικρό μεν αλλά έχει. Γενικά αυτή η σχέση θα ήταν ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ αν συνεχιζόταν.
Μόνο τον πατέρα της λυπήθηκα περισσότερο από όλα γιατί προσπάθησε πολύ να την τραβήξει από τα ναρκωτικά και να κάνει αποτοξίνωση και σίγουρα ήταν η τραγική φιγούρα της ιστορίας.

Skyler: Νομίζω τα έχω πει. Άπιστη (στο παρελθόν, στη διάρκεια και μετά την αποκάλυψη του Walt), υστερική και θέλει να ασχολείται με τα πάντα. Όπως είπα παλαιότερα "πλύνε κυρά μου και κανένα πιάτο και άσε τις αντρικές δουλειές στους άντρες. Δεν μπορείς να σηκώσεις το βάρος όλων αυτών, ή σήκω φύγε ή μείνε αλλά σταμάτα τις υστερίες και να ασχολείσαι". Νομίζω τα είπα όλα. Θεωρώ πολύ πιο φυσιολογική τη Μαρί.

υγ1: Μπορεί ο Gus να έχει τη δύναμη αλλά ο Walt το μυαλό. Έχουμε δει πολλές φορές το μυαλό να κερδίζει τη δύναμη. Δεν θεωρώ υπερβολή τον θάνατο του "προσεκτικού" Gus αλλά ευφυέστατο το σχέδιο του Walt και τις 2 φορές που προσπάθησε να τον σκοτώσει.
υγ2: Είναι σίγουρο ότι διαφωνούμε Χριστίνα. Νομίζω ότι γίνεσαι υπεραναλυτική στους χαρακτήρες, έχεις μια περίεργη συμπάθεια για τον Jesse, μια αντιπάθεια για τον Walt και μάλλον μοιρασμένες οι σκέψεις σου για την Skyler. Τα πράγματα είναι απλά, μετρημένα κουκιά.
υγ3: Σκεφτείτε τι θα έκανε ένας πραγματικό πατέρας σε αντίστοιχη σκηνή Walt, Jesse, Jane. Εγώ προσωπικά θα προσπαθούσα να την σώσω. Μιλάω όμως απ' έξω. Όταν είσαι στην αντίστοιχη ψυχολογική κατάσταση (εκείνης της στιγμής) δεν αντιδράς το ίδιο ψύχραιμα πάντα. Όπως λέει και η γνωστή παροιμία "όταν είσαι έξω από το χορό πολλά τραγούδια ξέρεις".

[Krasas]

Εγώ σχετικά με αυτό το επεισόδιο είμαι κάπου ανάμεσα σε αυτό που λέει η HristinaB και αυτό που λέει ο Stinkfist.
Βασικά δεν το είχα βρει απογοήτευση το φινάλε. Κάθε άλλο μάλιστα, μου φάνηκε εντυπωσιακό κλείσιμο του arc της 4ης season.
Με είχε ενοχλήσει το "μυστήριο της δηλητηρίασης" (και συνέχισε να με ενοχλεί παρακάτω), που ήταν κάτι καινούργιο που επιχειρούσε το Breaking Bad και έπεσε στα κλισέ αυτής της τεχνικής (όλες οι πιθανές λύσεις έχουν προβλήματα/κενά) και στα προβλήματά της (κάποιος έβγαλε έτοιμη την "λύση" με εικόνες και λεζάντες μέρες πριν το φινάλε, που μείωσε τον όποιο παράγοντα έκπληξης).

Και την πρώτη φορά που το είδα, μου ξέφυγε σίγουρα το "ε, όχι" (=αυτό παραπάει) στην τελική σκηνή του Gus. Το βρήκα αρχικά περισσότερο ως παιχνίδι με τους τηλεθεατές (κι όμως επέζησε κι από αυτό αλώβητος, κάπως.... ε... ίσως όχι). Αλλά ήταν μάλλον η πρώτη φορά που η σειρά κάνει κάτι τόσο έξαλλο, που δε χρειάζεσαι γνώσεις χημείας/ιατρικής/νομικών κλπ πχ για να καταλάβεις την υπερβολή. Δεν με ενόχλησε τόσο, όσο δεν καταλάβα άμεσα γιατί χρειαζόταν αυτή η εξτρα σκηνή που ήταν καθαρά "ποιητική αδεία" και θα χαλούσε για κάποιους το επεισόδιο. Από την άλλη, τελικά η σκηνή λειτουργεί σε πολλαπλά επίπεδα. Είναι το outro του Gus, που παρουσιάστηκε ως two-face(d) και μετρημένος/υπολογιστής των κινήσεών του σε βαθμό ρομπότ και περιέχει μέχρι και callback στο μισο καμμένο αρκουδάκι της 2ης season που στοιχειώνει τον Walt.

Συνοπτικά για τα υπόλοιπα. Δεν πιστεύω ότι ο Walt ήταν κάθαρμα εξ'αρχής. Είχε καταπιεσμένα όνειρα, φιλοδοξίες κλπ, είχε το κομπλεξ από την Gray Matter, είχε μεγάλο εγωισμό και υπερηφάνεια, και ζούσε μια συμβατική ζωή όπου δεν ήταν χαρούμενος (σχεδόν ήταν σε "λήθαργο"). Μπορεί να πέρασε γρήγορα στην σκοτεινή πλευρά του Heisenberg (γιατί οι προϋποθέσεις/συνθήκες βρήκαν εύφορο έδαφος), αλλά τo Breaking Bad του έγινε σταδιακά και κλιμακωτά. Ο Walt της πρώτης season δεν είναι ο Walt της 4ης. Ο Walt της 4ης έχει "χτιστεί" από τις αποφάσεις, σχέδια, φόνους που έχει κάνει στο παρελθόν και είναι μια πολύ χειρότερη εκδοχή του αρχικού Walt.

Πέρα από αυτήν την εξέλιξη, ο Walt έχει κάποια σταθερά γνωρίσματα/ελαττώματα. Είναι διαρκώς σε άρνηση για τις ευθύνες του, βρίσκει εύκολη δικαιολογία/πρόφαση ότι όλα γίνονται για την οικογένειά του (αυτό δεν ισχύει πια, αν ίσχυε ποτέ και δεν ήταν μόνο η δικαιολογία που έλεγε για να πείσει τον εαυτό του) και είναι τσαπατσούλης όταν κινείται βιαστικά (που το κάνει σχεδόν πάντα) και πανέξυπνος όταν αφιερώνει χρόνο και κινείται μεθοδικά. Αυτό το τελευταίο παίζει τον ρόλο του στο φινάλε.

Μπορεί ο Gus να είναι επίσης πανέξυπνος, σε σημείο να σώζεται μόνο ψυχανεμίζοντας τον κίνδυνο (πχ φινάλε του προηγούμενου επεισοδίου) αλλά ως χαρακτήρας έχει δύο προβλήματα. Το ένα είναι ότι απολαμβάνει την αργή εκδίκησή του στον Salamanca και ρίχνει τις άμυνες του (γιατί δεν πιστεύει ότι τις χρειάζεται εκεί, ενώ βάζει σε προτεραιότητα να τον κάνει να υποφέρει), και το άλλο είναι ότι πήρε ημίμετρα όσον αφορά τον Walt. Μετά το φινάλε της 3ης season, όπου ο Walt κερδίζει ξεκάθαρα την "πρώτη" παρτίδα σκάκι, ο Gus επιλέγει να τους κρατήσει (αντι να χάσει κέρδη και χρόνο ψάχνοντας για άλλον, εξίσου καλό χημικό ή να συμβιβαστεί με κάποιον λιγο κατώτερο), και η στρατηγική του είναι να αποδυναμώσει τον Walt προσεταιριζόμενος τον Jesse, ενώ ο Walt ξοδεύει όλο τον χρόνο του κάνοντας σχέδια για το πώς θα τον βγάλει από την μέση.

Ο Walt τελικά (μετά από διάφορες αποτυχίες) καταστρώνει ένα σχέδιο που προϋποθέτει την συνέναιση του Salamanca (να συνεργαστεί με τον Walt που μισεί, αλλά όχι τόσο όσο τον Gus, και να αυτοκτονήσει!) και που θα πείσει τον Gus ότι ο Salamanca είναι σπιούνος (που είναι ικανό να τυφλώσει τον Gus ως προς οτιδήποτε άλλο). Εφόσον καταφέρνει αυτά τα δύο (γιατί βρίσκει έυφορο έδαφος και στους δύο) το σχέδιο εκτελείται από μόνο του σχεδόν.

Μπορεί να είναι κάθαρμα ο Walt και ανθρωπάκι, αλλά είναι και επικίνδυνος για τους γύρω του, και κυρίως για όσους τον απειλούν άμεσα ή έμμεσα. Ωστόσο, όταν λέει το "I am the danger" στην Skyler, για μένα περισσότερο προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του (και την Skyler). ΔΕΝ είναι τόσο badass όσο θέλει να πιστεύει, αλλά έχει αρκετά εγκλήματα στην πλάτη του για να πει κάτι τέτοιο, και επίσης τον βοηθάει να φανεί επιβλητικός στη Skyler. Δεν είναι σε καμιά περίπτωση τόσο αδίστακτος όσο οι αντίπαλοί του εκείνη τη στιγμή (Gus, ή ακόμα και Mike), και δεν είναι σε θέση να προστατέψει την οικογένειά του από αυτούς (εκείνη τη στιγμή) που είναι και το point της Skyler. Είναι βαρύγδουπη ατάκα, και έχει τη βαρύτητά της (και σίγουρα τον αντίκτυπο στη Skyler - ως προς το "δεν νομίζω ότι με ξέρεις καλά όσο νομίζεις"/"δεν είναι τα πράγματα όπως τα φαντάζεσαι απ'έξω" ) αλλά δεν ισχύει στο βαθμό που θέλει.

O Jesse είναι μεγάλο κεφάλαιο βασικά, και δεν θέλω να τον χωρέσω εδώ. Σίγουρα δεν είναι αθώος ή χωρίς ευθύνες (νομίζω ότι είναι ο μόνος από τους δύο που παραδέχεται τις ευθύνες του, βλέπει άμεσα πώς έχει καταντήσει, τον ρόλο που έχει κλπ). Είναι όμως αφελής τον περισσότερο καιρό όσον αφορά τον Walt γιατί τον εμπιστεύεται σε κάποια θέματα, (ίσως τον θαυμάζει σε άλλα, ίσως τον βλέπει και λίγο ως πρότυπο σε άλλα -ελλείψει άλλης πιο θετικής ή πιο έντονης (impactful) επιρροής στη ζωή του). Δεν είναι ηλίθιος βέβαια (κάθε άλλο), το μυαλό του παίρνει περισσότερες στροφές από όσες του καταλογίζουν (ακόμα και ο Walt ενίοτε). Τα σχέδια του ωστόσο κινούνται σε πολύ πιο "αθώα" πλαίσια. (...). Είναι επίσης στα 20κάτι του (στη σειρά) που παίζει επίσης τον ρόλο του στο πόσο συναισθηματικός μπορεί να είναι, πώς βλέπει τον κόσμο, τι στόχους/όνειρα έχει, πώς αντιδρά στα εγκλήματα που βλέπει/συμμετέχει, ενώ έχει και πολύ διαφορετικά κίνητρα από τον Walt (για αυτόν ήταν τα χρήματα κατά κύριο λόγο και κάπως αργότερα η αναγνώριση ότι κάνει κάτι πολύ καλά).

[HristinaB]

Αγαπητοί συμφορουμίτες, αν θέλετε να συνεχίσουμε τη συζήτηση για τους χαρακτήρες, εγώ γουστάρω. Θα πρέπει, όμως, από την αρχή να συμφωνήσουμε ότι διαφωνούμε: εγώ δεν προσπαθώ να σας αλλάξω γνώμη, ούτε μιλάω για "σωστή" και "λάθος" άποψη. Ο καθένας μας έχει τις δικές του σκέψεις, ανάλογα με τις προσλαμβάνουσες της μέχρι τώρα ζωής του και την ηλικία του (υποψιάζομαι ότι είμαι κατά τι μεγαλύτερη και από τους δυο σας).

Ας ξεκινήσω με τον Τζέσι, ο οποίος είναι όντως η αδυναμία μου. Πρώτα απ' όλα, Stinkfist, ας αφήσουμε απέξω χαρακτηρισμούς τύπου "ωραίο αγόρι", γιατί τους βρίσκω λίγο υποτιμητικούς. Δεν είναι η εξωτερική εμφάνιση που με τραβάει στο χαρακτήρα, είναι ο τρόπος που έχει γραφτεί. Έχω πει και θα το ξαναπώ: Μεταξύ όλων των ενόχων, ο Τζέσι είναι ο περισσότερο αθώος. Εννοείται ότι ΔΕΝ είναι ένας κατάλευκος χαρακτήρας (σε αυτή τη σειρά, μόνο το μωρό η Χόλι είναι!) και βεβαίως έχει πολλές αμαρτίες στην πλάτη του και το αίμα του Γκέιλ στα χέρια του. Αυτό που, προς το παρόν, τον ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους στα μάτια μου είναι το γεγονός ότι αισθάνεται τύψεις συνείδησης για όσα έχει κάνει. Μπορεί για εσάς αυτό να μην έχει τόσο μεγάλη σημασία, για μένα, όμως, έχει. Γιατί εμένα αυτό μου λέει ότι, αν μπορούσε να γυρίσει πίσω το χρόνο, θα ήθελε να μην είχε συμβεί τίποτα από όλα αυτά. Επειδή, όμως, αυτό δεν είναι δυνατό, προσπαθεί να εξιλεωθεί όπως μπορεί (π.χ. βοηθώντας την Άντρεα και τον Μπροκ). Κι ας μην ξεχνάμε ότι, παρά τα όσα του έχει κάνει ο Γουόλτ, ο Τζέσι πάντα τον προστατεύει (ακόμα κι όταν τον έχει σαπίσει στο ξύλο, τον ρωτά αν μπορεί να περπατήσει).

Τζέιν

Τι πάει να πει "την άφησε ο Walt να πεθάνει". Τελειωμένη υπόθεση ήταν και πιστεύω πως ο Walt δεν την βοήθησε όχι μόνο για πάρτη του αλλά και για τον Jesse. Ξέρω ήταν unfair αυτό που έκανε ο Walt αλλά κάποιες φορές έχοντας 2 κακές επιλογές συνήθως διαλέγεις την λιγότερο κακή. Πιστεύω πως ο Walt ενήργησε ως πατέρας περισσότερο και λιγότερο για πάρτι του. Σημείωση: έχει και ο Jesse μερίδιο ευθύνης στον θάνατό της. Μικρό μεν αλλά έχει.

Κι εγώ το ξέρω και ο Τζέσι το ξέρει ότι έχει μερίδιο ευθύνης στο θάνατό της. Είναι η γνώση αυτή ακριβώς που τον έσπρωξε στην κατρακύλα στις αρχές της τρίτης σεζόν και είναι σίγουρο ότι το κουβαλάει ακόμα μέσα του. Αν θυμάμαι καλά, όμως, σε προηγούμενο ποστ σου, έγραφες το ακριβώς αντίθετο. Βλέπω ότι τώρα οι απόψεις μας στο θέμα συμπλησιάζουν.
Επίσης, ο Γουόλτ άφησε την Τζέιν να πεθάνει. Απλά και ξεκάθαρα: είδε ότι κινδύνευε η ζωή της και δεν έκανε καμιά κίνηση να τη βοηθήσει. Δεν υπάρχει καμιά ανάλυση σε αυτό το θέμα, "ναι μεν, αλλά". Δεν υπάρχει "αλλά" και "επειδή" σε αυτή την περίπτωση. Ο Γουόλτ δεν είναι θεός για να αποφασίζει ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει -- κι όμως, αυτό ακριβώς κάνει. Αποφασίζει. Και η πράξη του αποκτά ακόμα μεγαλύτερο ηθικό βάρος ακριβώς επειδή το σενάριο έχει φροντίσει (ξανά!) να του στείλει τα αντίθετα μηνύματα μέσω της τυχαίας συνάντησής του με τον πατέρα της. Λίγο πριν σκοτώσει έμμεσα την κόρη ενός άλλου πατέρα, ο Γουόλτερ έχει συζητήσει μαζί του για τη δυσκολίες της οικογένειας και το πώς πρέπει να αγαπάς τα παιδιά σου, παρά τα λάθη τους. Η τελευταία σκηνή του "Phoenix" είναι, για μένα, η πιο ανατριχιαστικά σκληρή όλης της σειράς, μέχρι τώρα.

(Σε συνέντευξη του καστ που είχα δει στο youtube είχε ειπωθεί ότι η αρχική σκέψη των σεναριογράφων ήταν να τη σκοτώσει ο Γουόλτ στον ύπνο της, με ενδοφλέβια ένεση ηρωίνης, αλλά θεωρήθηκε ότι ήταν πολύ νωρίς για το χαρακτήρα να φτάσει σε προμελετημένο φόνο. Έτσι, ακολουθήθηκε η εναλλακτική του "παθητικού φόνου". Γιατί φόνος δεν είναι μόνο όταν κάνεις κάτι που προκαλεί το θάνατο, είναι και όταν εσκεμμένα ΔΕΝ κάνεις κάτι που θα μπορούσε να τον αποτρέψει.)

Γουόλτ

ανθρωπάκι ο Γουόλτ? Αδίστακτος και χωρίς ηθικές αναστολές, χωρίς να έχει κανένα φόβο για τον θάνατο.

Δεν λέω ότι είναι άγιος, έχει τεράστιες ευθύνες για το χαμό που έχει συμβεί μέχρι τώρα στη σειρά αλλά θυμόμαστε ΟΛΟΙ ότι ήθελε μόνο λεφτά για εξασφαλίσει την οικογένειά του και μάλιστα είχε σκοπό να σταματήσει αν μάζευε 700κάτι χιλιάδες δολάρια όπως είχε πει κάποια στιγμή.

Θα συμφωνήσουμε μόνο στο κομμάτι "χωρίς ηθικές αναστολές". Όπως λέει και ο ίδιος ο Γκίλιγκαν, σκοπός της σειράς ήταν να δείξει τη σταδιακή μετατροπή ενός φιλήσυχου οικογενειάρχη σε αδίστακτο εγκληματία ("we promised the viewer, or implied to the viewer from day one, the idea of taking Mr. Chips and turning him into Scarface", από συνέντευξή του εδώ). Μπορείτε να βρείτε όσες δικαιολογίες θέλετε για τη συμπεριφορά του, το γεγονός, όμως, παραμένει: ο Γουόλτ επέλεξε να κάνει ΟΛΑ όσα έκανε. Επέλεξε να γίνει παρασκευαστής και έμπορος ναρκωτικών, επέλεξε να μη δεχτεί τα χρήματα που του προσφέρονταν για τις θεραπείες του, επέλεξε να σκοτώσει κόσμο, επέλεξε να συνεχίσει ενώ δε χρειαζόταν. Η συνεργασία του με τον Γκας έρχεται να ακυρώσει ακριβώς αυτό που λες, baspav, ότι δηλαδή είχε σκοπό να σταματήσει. Βλέπετε, το σενάριο σχεδόν πάντα προσφέρει στο Γουόλτ εναλλακτικές στις μεγάλες αποφάσεις: να πάρω τα χρήματα της Γκρέτσεν ή να μαγειρεύω μεθ; Να αποτραβηχτώ από το έγκλημα τώρα που έχω τα χρήματα [θυμίζω ότι η ακριβής απάντηση του Γουόλτ στον Γκας ήταν "I have money. I have more than I know how to spend" (3X01, "No mas")] ή να συνεχίσω, μόνο και μόνο γιατί δεν ανέχομαι να χρησιμοποιεί άλλος τη συνταγή μου; (Στο 3Χ05, "Mas", ο ίδιος χρησιμοποιεί τις λέξεις "εγωισμός" και "υπέρμετρη περηφάνεια" για το προϊόν του. Ξαναδείτε τη σκηνή της συνομιλίας του με τον Γκας, λίγο πριν πάνε στο εργαστήριο.)

Κατά τα λοιπά, κάνω απλώς παράθεση τα σχόλια του Krasas, γιατί είναι ευφυέστατα και ακριβή και συμφωνώ μαζί του 10000%. (Τα bold είναι δικά μου.)

Δεν πιστεύω ότι ο Walt ήταν κάθαρμα εξ'αρχής. Είχε καταπιεσμένα όνειρα, φιλοδοξίες κλπ, είχε το κομπλεξ από την Gray Matter, είχε μεγάλο εγωισμό και υπερηφάνεια, και ζούσε μια συμβατική ζωή όπου δεν ήταν χαρούμενος (σχεδόν ήταν σε "λήθαργο"). Μπορεί να πέρασε γρήγορα στην σκοτεινή πλευρά του Heisenberg (γιατί οι προϋποθέσεις/συνθήκες βρήκαν εύφορο έδαφος), αλλά τo Breaking Bad του έγινε σταδιακά και κλιμακωτά. Ο Walt της πρώτης season δεν είναι ο Walt της 4ης. Ο Walt της 4ης έχει "χτιστεί" από τις αποφάσεις, σχέδια, φόνους που έχει κάνει στο παρελθόν και είναι μια πολύ χειρότερη εκδοχή του αρχικού Walt.

Είναι διαρκώς σε άρνηση για τις ευθύνες του, βρίσκει εύκολη δικαιολογία/πρόφαση ότι όλα γίνονται για την οικογένειά του (αυτό δεν ισχύει πια, αν ίσχυε ποτέ και δεν ήταν μόνο η δικαιολογία που έλεγε για να πείσει τον εαυτό του) και είναι τσαπατσούλης όταν κινείται βιαστικά (που το κάνει σχεδόν πάντα) και πανέξυπνος όταν αφιερώνει χρόνο και κινείται μεθοδικά.

Μπορεί να είναι κάθαρμα ο Walt και ανθρωπάκι, αλλά είναι και επικίνδυνος για τους γύρω του, και κυρίως για όσους τον απειλούν άμεσα ή έμμεσα. Ωστόσο, όταν λέει το "I am the danger" στην Skyler, για μένα περισσότερο προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του (και την Skyler). ΔΕΝ είναι τόσο badass όσο θέλει να πιστεύει, αλλά έχει αρκετά εγκλήματα στην πλάτη του για να πει κάτι τέτοιο, και επίσης τον βοηθάει να φανεί επιβλητικός στη Skyler. Δεν είναι σε καμιά περίπτωση τόσο αδίστακτος όσο οι αντίπαλοί του εκείνη τη στιγμή, και δεν είναι σε θέση να προστατέψει την οικογένειά του από αυτούς (εκείνη τη στιγμή) που είναι και το point της Skyler. Είναι βαρύγδουπη ατάκα, και έχει τη βαρύτητά της αλλά δεν ισχύει στο βαθμό που θέλει.

Terminator Γκας: δεν το είδα καθόλου ως μαύρη κωμωδία. Σε αυτό το θέμα είμαι πραγματικά αμετακίνητη, ήταν μια θεόρατη ξενέρα για μένα. Δε νομίζω ότι έχουμε να πούμε κάτι παραπάνω σε αυτό.

Την Σκάιλερ την έχω επίσης αναλύσει μέχρι αιμορραγίας, οπότε δεν έχω τίποτα παραπάνω να προσθέσω. Θα προτιμούσα, όμως, να έλειπαν σχόλια του τύπου "πλύνε κανά πιάτο", γιατί θεωρώ ότι δεν προσφέρουν κάτι στη συζήτηση (και, βασικά, τα βρίσκω και προσβλητικά ως γυναίκα).

[Stinkfist]

Φανταστείτε τι μπορούσε να συμβεί στον Jesse αν ζούσε η Jane, έχοντας κυλήσει πάλι στα ναρκωτικά, παρασύροντας τον Jesse σε αυτά και έχοντας 400χιλ δολάρια σε μια τσάντα. Ξέρω ήταν unfair αυτό που έκανε ο Walt αλλά κάποιες φορές έχοντας 2 κακές επιλογές συνήθως διαλέγεις την λιγότερο κακή. Πιστεύω πως ο Walt ενήργησε ως πατέρας περισσότερο και λιγότερο για πάρτι του. Σημείωση: έχει και ο Jesse μερίδιο ευθύνης στον θάνατό της. Μικρό μεν αλλά έχει. Γενικά αυτή η σχέση θα ήταν ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ αν συνεχιζόταν.

Ο Τζέσσι δεν έχει μικρό μερίδιο στο θάνατο της Τζέην κατά τη γνώμη μου. Η Τζέην -αν θυμάμαι καλά- ήταν μία κοπέλα η οποία είχε μεν πρόβλημα με τα ναρκωτικά αλλά έκανε μεγάλες και σοβαρές προσπάθειες να απεξαρτηθεί. Επίσης ήταν "καθαρή" για αρκετό καιρό. Σε σχέση με τον Τζέσσι τουλάχιστον προσπάθησε πιο τίμια να το αντιμετωπίσει. Και τι συνέβη? Γνώρισε τον Τζέσσι, βρήκε μεθαμφεταμίνη στο διαμέρισμά του -μεγάλος πειρασμός για απεξαρτημένο- και ξεκίνησαν τη χρήση. Από τη δική μου οπτική, αν η Τζέην δεν είχε γνωρίσει τον Τζέσσι, πιθανότατα θα ήταν ζωντανή με ένα καλό μέλλον μπροστά της. Γενικά ο Γουόλτ την άφησε να πεθάνει όχι τόσο από αγάπη για τον Τζέσσι αλλά για το συμφέρον του. Καθώς εκείνη τη στιγμή "έχανε" τον Τζέσσι αν δεν κάνω λάθος γιατί πάει καιρός. Συμφωνώ γενικά μαζί σου, διαφωνώ λίγο σ' αυτά που γράφεις για τη Σκάιλερ.

Συνοπτικά για τα υπόλοιπα. Δεν πιστεύω ότι ο Walt ήταν κάθαρμα εξ'αρχής. Είχε καταπιεσμένα όνειρα, φιλοδοξίες κλπ, είχε το κομπλεξ από την Gray Matter, είχε μεγάλο εγωισμό και υπερηφάνεια, και ζούσε μια συμβατική ζωή όπου δεν ήταν χαρούμενος (σχεδόν ήταν σε "λήθαργο"). Μπορεί να πέρασε γρήγορα στην σκοτεινή πλευρά του Heisenberg (γιατί οι προϋποθέσεις/συνθήκες βρήκαν εύφορο έδαφος), αλλά τo Breaking Bad του έγινε σταδιακά και κλιμακωτά. Ο Walt της πρώτης season δεν είναι ο Walt της 4ης. Ο Walt της 4ης έχει "χτιστεί" από τις αποφάσεις, σχέδια, φόνους που έχει κάνει στο παρελθόν και είναι μια πολύ χειρότερη εκδοχή του αρχικού Walt.

Συμφωνώ. Ο Γουόλτ ήταν καταπιεσμένος και είχε κάποια κόμπλεξ, αφού η σειρά μας έχει δείξει πως είναι χημικός επιπέδου νόμπελ και παρόλα αυτά με διάφορες ατυχίες που είχε στη ζωή του κατέληξε να είναι καθηγητής χημείας σε λύκειο στο Νέο Μεξικό. Δεν ήταν κακός. Ωραίο το ποστ σου.

Και φυσικά σ' αυτό το σημείο της σειράς ΔΕΝ είναι ανθρωπάκι. Ανθρωπάκι της διπλανής πόρτας ήταν πριν τη σειρά ή στις αρχές της, που ήταν καταπιεμένος, έσκυβε το κεφάλι σε ό,τι του συνέβαινε και γενικά ήταν αδρανής. Συγνώμη, αλλά τώρα μιλάμε για έναν άνθρωπο τρομερά αδίστακτο, φιλοδοξο, που ενεργεί πέρα από τα όρια και υπερασπίζεται τα συμφέροντά του μέχρι θανάτου.

[Stinkfist]

Έχω πει και θα το ξαναπώ: Μεταξύ όλων των ενόχων, ο Τζέσι είναι ο περισσότερο αθώος. Εννοείται ότι ΔΕΝ είναι ένας κατάλευκος χαρακτήρας (σε αυτή τη σειρά, μόνο το μωρό η Χόλι είναι!) και βεβαίως έχει πολλές αμαρτίες στην πλάτη του και το αίμα του Γκέιλ στα χέρια του. Αυτό που, προς το παρόν, τον ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους στα μάτια μου είναι το γεγονός ότι αισθάνεται τύψεις συνείδησης για όσα έχει κάνει. Μπορεί για εσάς αυτό να μην έχει τόσο μεγάλη σημασία, για μένα, όμως, έχει. Γιατί εμένα αυτό μου λέει ότι, αν μπορούσε να γυρίσει πίσω το χρόνο, θα ήθελε να μην είχε συμβεί τίποτα από όλα αυτά. Επειδή, όμως, αυτό δεν είναι δυνατό, προσπαθεί να εξιλεωθεί όπως μπορεί (π.χ. βοηθώντας την Άντρεα και τον Μπροκ). Κι ας μην ξεχνάμε ότι, παρά τα όσα του έχει κάνει ο Γουόλτ, ο Τζέσι πάντα τον προστατεύει (ακόμα κι όταν τον έχει σαπίσει στο ξύλο, τον ρωτά αν μπορεί να περπατήσει).

Όχι δεν υπάρχει λίγο ένοχος και πολύ ένοχος. Είναι έμπορος ναρκωτικών και δολοφόνος και ήξερε πολύ καλά κι αυτός τι έκανε. Τύψεις έχει σε διάφορες στιγμές και ο Γουόλτ, αλλά δεν είναι τόσο συναισθηματικός άνθρωπος και συνήθως στο τέλος καταλήγει να δικαιολογεί τον εαυτό του επειδή βασικά δεν πιστεύει ότι έκανε αυτά που έκανε. Η σχέση του Τζέσσι με την Άντρεα και τον Μπροκ με συγκινεί ακριβώς το ίδιο που με συγκινεί και η σχέση ή η έγνοια του Γουόλτ για τη δική του οικογένεια. Ούτε περισσότερο, ούτε λιγότερο.

Μπορείτε να βρείτε όσες δικαιολογίες θέλετε για τη συμπεριφορά του, το γεγονός, όμως, παραμένει: ο Γουόλτ επέλεξε να κάνει ΟΛΑ όσα έκανε. Επέλεξε να γίνει παρασκευαστής και έμπορος ναρκωτικών, επέλεξε να μη δεχτεί τα χρήματα που του προσφέρονταν για τις θεραπείες του, επέλεξε να σκοτώσει κόσμο, επέλεξε να συνεχίσει ενώ δε χρειαζόταν.

Καμία δικαιολογία και σε κανένα. Σαφώς και ξέρει τι κάνει και έχει κάνει τις επιλογές του συνειδητά.

Αν και νομίζω πως τελικά έχουμε να κάνουμε με μία παρανόηση των όρων. Πιθανότατα εσύ με το "ανθρωπάκι" θέλεις να πείς "κακός άνθρωπος", ενώ για μένα αυτή η λέξη αυτή σημαίνει "συμβιβασμένο άνθρωπο, χωρίς φιλοδοξίες, που δέχεται κάθε χτύπημα εις βάρος του". Λολ.

[baspav]

Πω πω γράψατε πολλά και δεν ξέρω από που να αρχίσω.

Την Σκάιλερ την έχω επίσης αναλύσει μέχρι αιμορραγίας, οπότε δεν έχω τίποτα παραπάνω να προσθέσω. Θα προτιμούσα, όμως, να έλειπαν σχόλια του τύπου "πλύνε κανά πιάτο", γιατί θεωρώ ότι δεν προσφέρουν κάτι στη συζήτηση (και, βασικά, τα βρίσκω και προσβλητικά ως γυναίκα).

Αυτό που με έχει πειράξει πολύ με τη Skyler είναι η απιστία. Η οποία έχει παρελθόν απ' ότι φαίνεται.

Ας αρχίσω από το τελευταίο: δεν έχω σκοπό να προσβάλω καμία γυναίκα. Το ύφος που το λέω είναι ανάλογο με την περίσταση, με ύφος που χρησιμοποιεί ο Walt με τη φράση "I' am the danger". Καταλαβαίνεις φυσικά ότι δεν κυριολεκτώ και είναι τρόπος του λέγειν.

Κι εγώ το ξέρω και ο Τζέσι το ξέρει ότι έχει μερίδιο ευθύνης στο θάνατό της. Είναι η γνώση αυτή ακριβώς που τον έσπρωξε στην κατρακύλα στις αρχές της τρίτης σεζόν και είναι σίγουρο ότι το κουβαλάει ακόμα μέσα του. Αν θυμάμαι καλά, όμως, σε προηγούμενο ποστ σου, έγραφες το ακριβώς αντίθετο. Βλέπω ότι τώρα οι απόψεις μας στο θέμα συμπλησιάζουν.

Κάποια πράγματα τα έχω ξανασκεφτεί και τολμώ να πω πως με έχει προβληματίσει η όλη σειρά όσον αφορά τους χαρακτήρες και το πως εξελίσσονται. Αν και πολλά είναι μετρημένα κουκιά όπως είπα πριν, εντούτοις κάποιες λεπτομέρειες τις έχω (ξανά)εξετάσει. Ο κύριος λόγος που διέκοψα λίγο τη σειρά για μερικές ημέρες είναι ότι με είχε κουράσει ψυχικά (με την καλή έννοια) όλο αυτό που διαπραγματεύεται. Και ένας μικρότερος ήταν ότι δεν είχες τελειώσει την 4η season Χριστίνα και είπα να περιμένω λίγο Αν και διαφωνούμε, βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσες τις απόψεις σου (καθώς και άλλων συμφορουμιτών και είδα με ευχαρίστηση την ανάλυση των Stinkfist και Krasas)

Έγραψα και διάβασα προσεκτικά, να μην τα επαναλαμβάνω και κουραζόμαστε όλοι, σε γενικές γραμμές συμφωνώ με τους Stinkfist και Krasas και φυσικά σέβομαι τις δικές σου απόψεις Χριστίνα έστω και αν διαφωνούμε σε πολλές από αυτές.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, μέχρι και το τέλος της 4ης, οι πιο καθαροί χαρακτήρες είναι ο Hank και η Χόλι. Όλοι οι άλλοι είναι λίγο έως πολύ ένοχοι. Με το δίδυμο Walt-Jessy να είναι πολύ κοντά.
Θα επαναλάβω πως υπάρχει ένα δέσιμο μεταξύ τους. Στο παρελθόν ήταν καθηγητή-μαθητή. Στο παρόν είναι πατέρα και γιου. Και ο Walter προστατεύει τον Jessy και τούμπαλιν. Είναι άρρηκτη αυτή η σχέση.

[HristinaB]

Έχεις δίκιο, μάλλον πρέπει να εξηγήσω καλύτερα τι εννοώ με τη λέξη "ανθρωπάκι".

Εννοώ "άνθρωπος με ποταπά κίνητρα, που νομίζει ότι είναι κάτι ανώτερο από αυτό που είναι στην πραγματικότητα". Ίσως θα ήταν πιο ορθό να πω ότι ο Γουόλτ είναι ένα αδίστακτο ανθρωπάκι, κάποιος χωρίς ηθικές αναστολές μεν, κάποιος που συνεχώς δικαιολογεί τις πράξεις του στον εαυτό του, αλλά την ίδια στιγμή είναι πεπεισμένος ότι αποτελεί το φόβο και τον τρόμο των αντιπάλων του, χωρίς αυτό να ισχύει. Τον έχουμε δει πολλές φορές στη σειρά, όταν απειλείται σοβαρά, να τα χάνει, να κλαίει, να προσπαθεί να εξαφανιστεί, να συμπεριφέρεται χαοτικά (το μανιακό του γέλιο στο τέλος του 4Χ12). Δεν έχει την παγωμένη ψυχραιμία του Γκας, αν και οπωσδήποτε έχει τρομερή ευφυία. Κατά τα λοιπά, ισχύουν τα αντίστοιχα σχόλια του Krasas.

δεν υπάρχει λίγο ένοχος και πολύ ένοχος. Είναι έμπορος ναρκωτικών και δολοφόνος και ήξερε πολύ καλά κι αυτός τι έκανε.

Η εμπορία ναρκωτικών και ο φόνος είναι δύο εγκλήματα που έχουν την ίδια βαρύτητα, ανεξάρτητα από το ποιος τα διαπράττει. Από αυτή την άποψη, ο Τζέσι είναι αναμφίβολα ένοχος. Δε νομίζω ότι το αμφισβητεί αυτό κανείς. Αν, όμως, ήμουν εγώ ένορκος ή δικαστής και είχα μπροστά μου τον Γουόλτ και τον Τζέσι κι άκουγα τις ιστορίες τους, είναι σίγουρο ότι θα επέβαλλα μικρότερη ποινή στον Τζέσι, γιατί θα του αναγνώριζα το ελαφρυντικό της ειλικρινούς μεταμέλειας. Μετά το "Phoenix" στον Γουόλτ δεν αναγνωρίζω απολύτως κανένα ελαφρυντικό. Αυτή είναι η προσωπική μου ματιά κι αν εσύ δεν το βλέπεις έτσι δεν τρέχει τίποτα, δε θα τσακωθούμε κιόλας.

Όσον αφορά τον Gus (ο οποίος ηθοποιός τον παίζει καταπληκτικά) Χριστίνα, πώς είναι δυνατόν να τον θαυμάζεις έστω και υποθετικά όπως λες. Μιλάμε για έναν αδίστακτο τύπο οποίος το παίζει καλός στην κοινωνία. Για να μην αναφέρω τη μεγάλη ευκολία που εκτελεί κόσμο. Οποιαδήποτε σύγκριση Gus-Walt στο θέμα της εγκληματικότητας νομίζω δεν στέκει.

Αυτό που θαύμαζα στον Γκας (και πιστεύω ότι δεν έχει ο Γουόλτ) είναι η συγκρότησή του. Η υπολογισμένη σκέψη του, η παγωμένη ψυχραιμία του, που έγραψα και πιο πάνω. Λιγομίλητος, ήσυχος, αλλά αποτελεσματικά θανατηφόρος. Είναι ένας εξαιρετικός κακός, αναμφισβήτητα διεφθαρμένος μέχρι το μεδούλι, εκδικητικός και χωρίς ηθικές αναστολές (διέταξε το φόνο ενός παιδιού, του αδερφού της Άντρεα). Επίσης, είναι χρόνια στο κουρμπέτι, είχε, δηλαδή, τον καιρό να τελειοποιήσει όλες αυτές τις εγκληματικές του αρετές (στο flashback της πρώτης του συνάντησης με τον Ντον Ελάδιο ήταν ένας κακομοίρης πρωτάρης).

Ο Γουόλτ είναι επίσης εγκληματίας, αλλά χωρίς τη φινέτσα του Γκας. Είναι αλαζόνας, επιδειξίας, φαφλατάς κατά καιρούς. Δεν έχει μακρόπνοο σχέδιο, υπολογισμένο μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια, γι' αυτό και σχεδόν σε κάθε σεζόν κάτι πάει στραβά με τον εκάστοτε "συνεργάτη" του (πρώτα ο Τούκο, μετά ο Γκας) και τότε είναι που πρέπει να σκεφτεί τι θα κάνει για να την σκαπουλάρει. Δεν έχει τις συνθήκες υπό έλεγχο, απλώς αντιδρά σε αυτές -- και όχι πάντα πετυχημένα. Όμως, την κλίση προς το έγκλημα την έχει εξίσου με τον Γκας. Κι αυτός δε δίστασε να δηλητηριάσει ένα παιδί και, όπως λέει και ο Γκίλιγκαν "That's the moment that truly makes him no better than Gus". Το πόσο εγκληματίας είναι ο καθένας τους δε μετριέται μόνο από τον αριθμό των ανθρώπων που έχουν σκοτώσει. (Άσε που μπορεί ο Γουόλτ να προηγείται και σε αυτό το πεδίο, με τα θύματα του αεροπορικού δυστυχήματος.) Έτσι όπως το βλέπω εγώ, αν καταφέρει να επιβιώσει τόσο χρόνια όσα και ο Φρινγκ στο έγκλημα, τότε ίσως και να τον ξεπεράσει.

Νομίζω ότι γίνεσαι υπεραναλυτική στους χαρακτήρες, έχεις μια περίεργη συμπάθεια για τον Jesse, μια αντιπάθεια για τον Walt και μάλλον μοιρασμένες οι σκέψεις σου για την Skyler. Τα πράγματα είναι απλά, μετρημένα κουκιά.

Η ανάλυση των χαρακτήρων είναι ο λόγος που παρακολουθώ τη σειρά και απολαμβάνω αυτές τις συζητήσεις. Η αντιπάθεια που φυσικά έχω για τον Γουόλτ πηγάζει από το γεγονός ότι είναι ένας ξεκάθαρος αντι-ήρωας, κάποιος που δε θα ήθελα ποτέ να γνωρίσω στη ζωή μου. Δε θαυμάζω και δε δικαιολογώ αυτά που έχει κάνει, είναι ο κακός της υπόθεσης, πώς αλλιώς να το πω; Τα πράγματα είναι απλά, μετρημένα κουκιά: "He has made a conscious decision, starting in the very first episode of season one, to be a criminal, to be a bad guy and to live on the wrong side of the law." Η σταδιακή του κατρακύλα σε όλα και πιο σκοτεινά μέρη είναι το ζουμί της σειράς και, φυσικά, είναι λόγος για να τον αντιπαθήσω ακόμα περισσότερο.

Για Τζέσι και Σκάιλερ όπως τα λες είναι, τον πρώτο τον υπερ-συμπαθώ και τον νοιάζομαι, την άλλη την καταλαβαίνω, αλλά έχω πάψει να τη συμπαθώ από τότε που έγινε συνένοχος του άντρα της.

[Stinkfist]

Έχεις δίκιο, μάλλον πρέπει να εξηγήσω καλύτερα τι εννοώ με τη λέξη "ανθρωπάκι".

Εννοώ "άνθρωπος με ποταπά κίνητρα, που νομίζει ότι είναι κάτι ανώτερο από αυτό που είναι στην πραγματικότητα". Ίσως θα ήταν πιο ορθό να πω ότι ο Γουόλτ είναι ένα αδίστακτο ανθρωπάκι, κάποιος χωρίς ηθικές αναστολές μεν, κάποιος που συνεχώς δικαιολογεί τις πράξεις του στον εαυτό του, αλλά την ίδια στιγμή είναι πεπεισμένος ότι αποτελεί το φόβο και τον τρόμο των αντιπάλων του, χωρίς αυτό να ισχύει. Τον έχουμε δει πολλές φορές στη σειρά, όταν απειλείται σοβαρά, να τα χάνει, να κλαίει, να προσπαθεί να εξαφανιστεί, να συμπεριφέρεται χαοτικά (το μανιακό του γέλιο στο τέλος του 4Χ12). Δεν έχει την παγωμένη ψυχραιμία του Γκας, αν και οπωσδήποτε έχει τρομερή ευφυία. Κατά τα λοιπά, ισχύουν τα αντίστοιχα σχόλια του Krasas.

Ο Γουόλτ είναι επικίνδυνος και έχει κάνει αρκετά ώστε να στηρίξει αυτή του τη δήλωση. Όποιος τον έχει υποτιμήσει το έχει πληρώσει ακριβά.
Ο Γκας τον υποτίμησε στο τέλος της 3ης σεζόν και το κατάλαβε. Αντιλήφθηκε πόσο επικίνδυνος και ανεξέλεγκτος είναι ο Γουόλτ και πως είναι ικανός να διαλύσει τα πάντα στο διάβα του, να βρεί δρόμους εκεί που δεν υπάρχουν, για να πετύχει αυτό που θέλει. Γι' αυτό άλλωστε και δεν τον ήθελε για συνεργάτη στην 4η σεζόν, παρά το γεγονός πως η επιχείρησή του δεν ήταν ποτέ πιο επικερδής. Είδε πως ο Τζέσσι είναι πιο συνεργάσιμος και ευκολότερα διαχειρήσιμος χαρακτήρας. Και στο τέλος της 4ης σεζόν ο Γκας υπολογίζει πάρα πολύ τον Γουόλτ. Αυτό λέει πολλά.
Ο Γκας σαφώς είναι πιο ήρεμος και τα έχει όλα υπολογισμένα. Είναι σε θέση ισχύος και έχει εμπειρία από τον χώρο. Ο Γουόλτ είναι άπειρος και έχει τους πάντες εναντίον του. Λογικό είναι πολλές φορές να λειτουργεί σπασμωδικά. Ας μην ξεχνάμε φυσικά τι αντιμετώπισε ο Γκας στο ξεκίνημά του και το παλιό σκηνικό στη βίλα του δον Ελάδιο όταν -αφελώς- του είχε ζητήσει συνεργασία.