Είδα το επεισόδιο του reunion δυο φορές όταν πρωτοέπαιξε στην τηλεόραση. Σήμερα, άνοιξα τυχαία το Star και πέτυχα το τελευταίο πλάνο του τελευταίου επεισοδίου της σειράς... και αμέσως μετά ξανά το reunion. Tο ξαναείδα. Και δεν ντρέπομαι καθόλου να ομολογήσω ότι και πάλι συγκινήθηκα πολύ βλέποντας τις αντιδράσεις τους στο τέλος των γυρισμάτων της σειράς.
Το ίδιο το reunion είχε κάποιες αμήχανες στιγμές και πολλούς άχρηστους καλεσμένους: δε χρειαζόμουν την επίδειξη μόδας (αν και είναι επιτακτικό να δηλώσω ότι η Σίντι Κρώφορντ παραμένει μια απόλυτη ΘΕΑ), ούτε τη Lady Gaga να τραγουδάει το Smelly Cat. Θα ήθελα περισσότερους γκεστ (π.χ. τον Τζιοβάνι Ρίμπιζι), με περισσότερο χρόνο να μιλήσουν για την εμπειρία τους, κι ένα κλιπ με τις εμφανίσεις όλων των διάσημων ηθοποιών που πέρασαν από τη σειρά (και είναι πραγματικά πολλοί!). Θα ήθελα, επίσης, περισσότερες πίσω από τις κάμερες σκηνές ή, έστω, ιστορίες από το καστ και περισσότερες trivia ερωτήσεις στο παιχνίδι με τις κάρτες. Ο Μάθιου Πέρι δεν ήταν στην καλύτερη στιγμή του, αλλά όσα είπε σχετικά με το πόσο επηρεαζόταν όταν το κοινό δε γελούσε με τα αστεία του Τσάντλερ ήταν η πιο ανθρώπινη (και σοβαρή) στιγμή του reunion. Επίσης, μου άρεσε πολύ η, έστω σύντομη, αλληλεπίδρασή του με την ηθοποιό που έπαιζε την Τζάνις. Μου έδωσε την εντύπωση ότι στ' αλήθεια χάρηκε που την είδε.
Στα θετικά, τώρα, ο Σουίμερ και η Άνιστον χειρίστηκαν με ιδιαίτερα κομψό τρόπο την αποκάλυψη ότι είχαν αισθήματα ο ένας για τον άλλο στην πρώτη σεζόν και ο Ματ Λε Μπλανκ ήταν πολύ άνετος και ο πιο χαλαρός απ' όλους. Μου άρεσε που δόθηκε αρκετός χρόνος στους δημιουργούς της σειράς να μιλήσουν για τα παρασκήνια της παραγωγής και, από τους διάσημους φαν, βρήκα αστεία την προσθήκη του επώνυμου Geller στο όνομα του Κιτ Χάρινγκτον και μου έκανε μεγάλη εντύπωση που η Μαλάλα περιγράφεται ως συνδυασμός Φίμπι και Τζόι (εγώ, όπως και ο Ντέιβιντ Μπέκαμ, είμαι οπωσδήποτε Μόνικα). Επίσης, τα table reads, αν και δεν ήταν από τις πιο αγαπημένες μου στιγμές του reunion, με έκαναν να εκτιμήσω την κωμική φλέβα του Σουίμερ (πάντα γελάω με την τελευταία του αντίδραση σ' αυτή τη σκηνή
εδώ -- και στο πρωτότυπο
εδώ).
Πιο πολύ απ' όλα, όμως, αυτό που εκτίμησα είναι η συνειδητοποίηση του
γιατί αγαπώ τα
Φιλαράκια. Είναι ακριβώς αυτό που είπαν και οι δημιουργοί της: είναι μια σειρά σχετικά με την
εποχή που οι φίλοι σου είναι η οικογένειά σου. Όποιος έχει περάσει μια τέτοια περίοδο στη ζωή του, αναπόφευκτα συνδέει τη σειρά με τις προσωπικές του αναμνήσεις, τη νοσταλγία, την αίσθηση ελευθερίας και αισιοδοξίας εκείνης της εποχής, όταν τα βήματά μας ήταν πιο ανάλαφρα και τα συναισθήματα πιο εύκολα. Και οι σκέψεις αυτές επανέρχονται το ίδιο αβίαστα με κάθε επανάληψη της σειράς, στην αιώνια λούπα του Star (είμαι
πεπεισμένη ότι ακόμα και μετά το τέλος του κόσμου, ακόμα κι όταν μέχρι και οι κατσαρίδες θα έχουν εξαφανιστεί, πάνω στην έρημη Γη η μόνη τηλεόραση που θα έχει απομείνει θα παίζει τα Φιλαράκια για όλη την αιωνιότητα).