Δάκρυα. Μόνο δάκρυα. Δάκρυα πίκρας. Γιατί; Ότι αγαπάς εσύ, πεθαίνει, είπες. Προφανώς δε σ' αγαπάς. Σε καταλαβαίνω που σταμάτησες το μηχάνημα. Αλλά μετά, πήρες το κορμί της αδερφής σου και το πέταξες στη θάλασσα. Και το είδες να φεύγει. Στα κυρα νερά. Και μπορείς μετά από αυτό να συνεχίσεις τη ζωή σου... Τελικά, ξέρεις τι μένει στη ζωή; Κάθε μέρα, λίγο πριν κοιμηθείς, τις ημέρες που είσαι οκ, περνάνε πολλά απ' το μυαλό σου. Κάποια στιγμή σκέφτεσαι το τι ψυχή θα παραδώσεις. Το αν είσαι "εντάξει" με τον εαυτό σου. Προφανώς Ντεξ, εσύ είσαι εντάξει με τον εαυτό σου. Και να μην είσαι, ξέρεις οτι πολλές από τις αποφάσεις τις πήρες με "σε πλήρη συνείδηση". Θα έλεγα "έχοντας σωας τα φρένας" αλλά θα γελούσε όλο το δρομοκαΐτειο. Τέλος πάντων, το αντέχεις. Δε σου λέω "τράβα αυτοκτόνα". Όχι, με τίποτα. Αλλά, υπήρχαν κάποιοι δρόμοι εξόδου από το δρόμο που διάλεξες. Βέβαια, δε θα μάθουμε ποτέ, αν θα επιβίωνες επιλέγοντας έναν άλλο δρόμο. Διότι, όπως προείπα, έχεις βάλει τον εαυτό σου πάνω από όλα. Όποιος είναι πάνω απο εσένα, είτε τον βάζεις εσύ είτε μπαίνει μόνος του, πεθαίνει. Κι' εσύ ζεις.
Δεν αγάπησα ποτέ αυτή τη σειρά. Την ξεκίνησα μόνο για τον Hall. Τρεις φορές την ξεκίνησα και τελικά την τρίτη κατάφερα να συνεχίσω. Αυτο που μου άρεσε είναι ο διχασμός του Ντεξτερ. Απο την μια ο δολοφόνος και απο την άλλη η ανάγκη του να ειναι αποδεκτός γι αυτό που είναι. Την συνέχισα και είδα πολύ ενδιαφέρουσες ιδέες που θεωρώ οτι με άλλους σεναριογράφους θα μπορούσε πραγματικά να είναι ενα διαμάντι.
ΕΙλικρινά δεν έχω δει πιο τραγική σεζόν απο την φετινή. Απο σεβασμό στις πρώτες τέσσερις σεζόν δεν θα κράξω πολύ. Ηταν μια ωραία ιδέα η ιστορία του Ντεξτερ, αλλά δεν είχε συγκεκριμένο πλάνο. (Όσοι βλέπετε supernatural μπορείτε να καταλάβετε τι ακριβώς λέω. Σεζόν 1 εώς 5. Αρχή, μέση, κορύφωση και το τελος.)
Εγώ λατρευω τα happy end. Σε αυτή τη σειρά θέλανε να δώσουν χαρούμενο τέλος αλλά μάλλον μετά αλλάξανε γνώμη, Ενώ απο την αρχή η όλη ιστορία είναι για δραματικό τέλος είτε με σκοτωμό του Ντεξτερ από την ξυνή ή την Χάνα, είτε με αποκάλυψη του, είτε ακόμα και με αυτοκτονία σε περίπτωση που μαθευόταν η αλήθεια. (Ακομα κι αυτό θα μπορουσα να το δεχτώ)
Άυτό όμως το φθηνό δράμα που προσπαθήσανε να πουλήσουν φέτος είναι προσβολή για όσους το παρακολουθούσαν και ιδιαίτερα για όσους την αγάπησαν την σειρά.
Ειδικά οι τελευταίες σκηνές ήταν αχαρακτήριστες. Πετάς την αδερφή σου που λες οτι την αγαπάς και την ρίχνεις στον ωκεανό? Και καλά, την απουσία της από το νοσοκομείο δεν την κατάλαβε κανείς?
Και στην τελευταία σκηνή, ο Ντέξτερ στα πρώτα στάδια Αmish κάνει τι? Αυτοτιμωρείται? Εξιλεώνεται? Τι? Βλακείες και τραγικά πράγματα. Τώρα φυσικά που το σκέφτομαι, αφήνει ένα παράθυρο ότι κάπου, κάπως, κάποτε μπορεί να ξαναδούμε τις περιπέτειες του. Ενώ με τον θάνατο θα ήταν οριστικό το τέλος.
Κάποιος έγραψε ότι ο Hall φαινόταν τον τελευταίο καιρό βαριεστημένος. Το είχα προσέξει κι εγώ αλλά νόμιζα ότι είμαι υπερβολική. Ελπίζω να κάτσει να ξεκουραστεί και μετά να κάνει κάτι άλλο. (Θα μου άρεσε σε ένα τύπου Castle.)
Τελοσπάντων, αποχαιρετάμε την σειρά με πολλά παράπονα και πίκρα για την εξέλιξη της.
Τελευταία επεξεργασία από τον/την Hrisa76; 24 Οκτωβρίου 2013 στις 10:58
Αργος και βασανιστικός θάνατος για τους Aemond, Criston, Aegon, Larys.
Πολυ ωραιο φιναλε σε μια μετρια σεζον. Καλο δραμα με τη Ντεμπ να μενει φυτο και τον Ντεξτερ να την αποςυνδεει απο τα μηχανηματα, μην καταφερνει να αυτοκτονησει και να ζει απομονωμενος την τιμωρια του.
Τελειες οι σεζον 1,2,4 πολυ καλες οι σεζον 3,5,6 μετριες οι σεζον 7,8.
Mε αφορμή την τελευτάια σαιζόν εκανα μια ανασκόπηση και τις ξαναέιδα όλες μεχρι την 8 που δεν είχα δει
βλέπω οτι δεν ήταν μονο δική μου εντύπωση οτι οι 4 πρώτες σαιζον ηταν κορυφαιες μετα απο εκέι ηταν σαν ένα αμάξι που γκάζωσε αρχικα στα 4 πρώτα χρόνια και εκέι άφησε το γκάζι και σιγά σιγά το αμάξι σταματούσε 5-6 σαιζόν ηταν μερικα "κλικ" κατω απο τις πρωτες 7-8 ομως δεν ηταν "κλικ" κατω ήταν επίπεδα κατω..στην 7 σαιζόν πρώτη φορα εφτασα σε σημεία να κοιτάω την ώρα για να τελειώσει το επεισόδειο..αυτη η χάνα έκανε συνωνυμο το όνομα της με την παρακμή της σειράς
δεν θέλω να μπώ καν σε λεπτομέρειες για το σουρωτήρι σενάριο τις 8 χρονιάς με την χάνα ενω ειναι καταζητόυμενη και την αναγνωρίζουν αμέσως στο νοσοκομείο που πάει μετα να κυκλοφορει άνετη στο αεροδρόμιο η σε σταθμόυς λεωφορείων με ουρές κόσμου δίπλα της και αυτη να μην φοράει έστω γυαλία ηλίου..
Μέτριο τέλος που δεν αξιζε στη σειρά.Ναι μπορει να ειχε πεσει με τα χρονια αλλα και παλι περιμενα πολυ καλυτερο finale...
Θα προτιμουσα να τελειωσει στην 7η σεζον και να τον σκοτωσει η αδερφη του ή να εχει happy end με τη Χανα παρα αυτο.
Η Ντεμπ ειχε πολυ αδοξο τελος..δεν ειχαν λογο αλλα και παλι αν θες να τη σκοτωσεις καντο ετσι ωστε να εχει σημασια.Οχι τοσο απλα..
Anyway τελος για μια αγαπημενη σειρα..
Είδα όλες τις σεζόν τώρα τελευταία καθώς ουδέποτε είχα ασχοληθεί με τη σειρά. Το γεγονός ότι τις είδα όλες μαζί, με έκανε να αποκωδικοποιήσω τα δομικά προβλήματα που οδήγησαν σε κάποιες απογοητεύσεις μετά την τέταρτη σεζόν, αλλά που κατά τη γνώμη μου, ήταν δικαιολογημένα σύμφωνα με τη δομή που επέλεξε να έχει η σειρά.
Τον καιρό του ντέξτερ, η καλωδιακή τηλεόραση δεν είχε ακόμη κατασταλάξει ως προς το πιο είναι το στυλ που της ταιριάζει.
Δύο ήταν τα στοιχεία που επέδρασαν από την αρχή όσον αφορά τη δομή των επεισοδίων αλλά και της θεματολογίας που είχε η κάθε σεζόν.
Το κάθε επεισόδιο, είχε δομή μιας network σειράς, όπου έτρεχαν παράλληλα, η κεντρική ιστορία της σεζόν, η εκάστοτε επί μέρους υπόθεση που διαρκούσε ένα ή δύο επεισόδια, τα subplot που αφορούσαν τους συμπρωταγωνιστές, σκηνές με την κοινωνική ζωή του ντέξτερ και τη δουλειά του, σκηνές που αφορούσαν τη σκοτεινή δολοφονική πλευρά του κλπ, όλα μαζί σε ένα μόλις επεισόδιο. Αυτό είχε αποτέλεσμα έναν ήρωα που μονίμως έτρεχε να προλάβει πολλά πράγματα (άλλος στη θέση του θα τα παρατούσε όλα), ένα multitasking άτομο. Πρόκειται για το format που είχαν πολλές αστυνομικές σειρές της network τηλεόρασης.
Η θεματολογία της κάθε σεζόν. Εδώ, σημαντικό ρόλο έπαιξε το κλασικό πρόβλημα του να μη γνωρίζουν εκ των προτέρων οι δημιουργοί, πόσες σεζόν θα "αντέξει" η σειρά. Η ανασφάλεια ότι μπορεί η κάθε σεζόν να είναι η τελευταία, συντέλεσε στο να ασχοληθούν στις πρώτες σεζόν, με ζητήματα που θα κολλούσαν περισσότερο σε κάποιες επόμενες.
Spoiler
Ξεκινά η σειρά και ο πρώτος αντίπαλος είναι ο αδερφός του. Πριν καλά καλά μάθουμε δηλαδή τι και πώς, φέρανε ένα πολύ δυνατό θέμα, που θα κολλούσε περισσότερο αργότερα. Στη δεύτερη σεζόν, ο κακός είναι ο ίδιος ο Ντέξτερ, λίγο έλειψε να τον συλλάβουν κιόλας, πράγμα που θα περίμενε κανείς ότι θα συμβεί πολύ αργότερα. Αυτά τα πολύ σημαντικά ζητήματα, τέθηκαν εμπροσθοβαρώς, ώστε να προλάβουν να ειπωθούν πριν πέσει κάνα κόψιμο και δεν προλάβουν να τα πούνε.
Η τρίτη σεζόν, με τον Μιγκέλ, αποτελεί εξαίρεση, δεν τη θεωρώ μεγάλης σημασίας για τον ντέξτερ, επομένως, ίσως θα ήταν καλύτερο να ξεκινήσει η ιστορία από αυτή.
Η τέταρτη σεζόν με τον τριάδα, ήταν το απόλυτο peak της σειράς, πέρα από το οποίο μοιραία θα άρχιζε η πτώση. Ο ντέξτερ ήρθε αντιμέτωπος με τον ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ του αντίπαλο (κάποια στιγμή θα συνέβαινε κι αυτό), ο σημαντικότερος όμως ήρθε τη δεδομένη χρονική στιγμή της σειράς (όχι αργότερα), ώστε να προλάβει να ειπωθεί κι αυτό.
Στην πέμπτη είδαμε τον ντέξτερ σε συνεργασία με κάποια κακοποιηθείσα γυναίκα, πράγμα που θα ταίριαζε ως θεματολογία πριν την ιστορία με τον τριάδα, τον αδερφό του και τη σεζόν όπου λίγο έλειψε να τον πιάσουν. Από αυτό το σημείο και πέρα είναι εμφανές ότι οι θεματολογίες ήταν "ό,τι περίσσεψε στο τραπέζι".
Στην έκτη και έβδομη, καλές οι θεματολογίες, όμως αν εξαιρέσουμε το λαβ στόρι με τη Χάνα και το κλίμα που βάρυνε μετά την αποκάλυψη στη Ντέμπρα για το ποιος είναι ο αδερφός της, οι "κακοί" δεν ήταν κάτι το σπουδαίο. Ειδικά στην έβδομη σεζόν στριμώξανε τρεις κεντρικές ιστορίες σε μία, με αποτέλεσμα όλα να γίνονται τόσο γρήγορα που θυσιάστηκε η αληθοφάνεια των γεγονότων.
Τέλος, η όγδοη θα μπορούσε να είναι μία από τις πολύ καλές, αν δεν υπήρχε η ανάγκη για series finale.
Το series finale, θα μπορούσε να είναι καλό, αν όλα τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν σε ένα μόλις επεισόδιο, αναπτύσσονταν περισσότερο. Εκεί ήταν που η δομή του network επεισοδίου επέδρασε κάπως άσχημα. Τα γεγονότα δεν είχαν πρόβλημα κατά τη γνώμη μου, το πρόβλημα ήταν ότι η τελική απόφαση του ντέξτερ πάρθηκε τόσο γρήγορα, που κατέληξε μια απόφαση εν βρασμώ ψυχής, η οποία καθόρισε όλο το μέλλον του (τουλάχιστον μέχρι το revival).
Δεν την έλαβε κατόπιν σχολαστικής σκέψεως (πράγμα που θα μπορούσε να είχε συμβεί αν τον βλέπαμε να προβληματίζεται για περισσότερα από ΜΙΣΟ επεισόδιο προκειμένου να καταλήξει σε αυτή).
Ετσι στο τσαφ αποφάσισε, αυτά που αποφάσισε και κατέληξε, όπως κατέληξε.
Υπάρχει λόγος λοιπόν που αυτή τη δομή που μέχρι πρότινος τη βλέπαμε στις network σειρές και την πήρε και το ντέξτερ, προσωπικά τη θεωρώ ξεπερασμένη.
Το φινάλε δεν ήταν κακό, ωστόσο απογοήτευσε κάποιους, ακριβώς λόγω αυτής της δομής (που θέλει σε κάθε επεισόδιο να τρέχουν τουλάχιστον 3 ιστορίες μαζί με τη βασική). Το ίδιο ισχύει και για τα ζητήματα αληθοφάνειας, που μας χαιρέτησαν από την έβδομη σεζόν και μετά στο βωμό του να ειπωθούν όλα πιο γρήγορα.
Με χαρά διαπίστωσα στο revival, όπου έχω δει τα δυο πρώτα, ότι η δομή της καλωδιακής έχει επικρατήσει. Εκεί η ιστορία είναι ΜΙΑ και τρέχει μόνο μία υπόθεση.
Κλείνοντας θα πω ότι η σειρά ήταν πολύ καλή και μου άρεσε ακόμη και το φινάλε. Τα όποια προβλήματα εμφανίστηκαν προς το τέλος, οφείλονταν κατά τη γνώμη μου στο γεγονός ότι επιχειρήθηκε να διατηρηθεί η φόρμουλα με την οποία ξεκίνησε, παρά το γεγονός ότι θα έπρεπε να υπάρξει μια διαφορετική διαπραγμάτευση.
Τελευταία επεξεργασία από τον/την bill667; 15 Οκτωβρίου 2024 στις 02:04
Απάντηση με Παράθεση
Αρχική Δημοσίευση από τον/την smallville
