Καλό το επεισόδιο.Στα θετικά η έμφαση στην ομοιότητα μεταξύ της Brennan και του καθηγητή,που ανέδειξε μια πλευρά του χαρακτήρα της.Στα αρνητικά το κίνητρο του φονου,που δεν ήταν ιδιαίτερα ρεαλιστικό.
Εχει κουράσει, επιτέλους ας είναι η τελευταία season, δε νομίζω οτι εχει κάτι αλλο να μας δώσει. Κι αυτό με την Καμ πια... δηλαδή πιο χαζό πεθαίνεις...
Πολύ καλό το επεισόδιο, ασχολήθηκε με ένα αγαπημένο άθλημα, την ενόργανη γυμναστική και η υπόθεση είχε αρκετό μυστήριο. Πολύ ανθρώπινη η Μπρέναν με τον πατέρα του θύματος και πολύ ιδιαίτερη η τελευταία σκηνή.
Η περιγραφή της ζωής της κόρης του καθηγητή με μαθηματικές εξισώσεις κίνησης ήταν απλά πανέμορφη. Και η τελευταία εξίσωση, με το σύμβολο του άπειρου... "Η Αμάντα αναπαύεται ξανά" -- για πάντα.
Η κατανόηση που έδειξε η Μπρέναν στον καθηγητή ήταν ό,τι πιο συγκινητικό έχει επιδείξει ως τώρα. Όση ενσυναίσθηση της λείπει σε ΟΛΕΣ τις άλλες εκφάνσεις της ζωής της, με ΟΛΟΥΣ τους υπόλοιπους ανθρώπους της ζωής της (ναι, ακόμα και με τον Μπουθ), την έδειξε εδώ. Επειδή ο καθηγητής κι αυτή είναι το ίδιο είδος ανθρώπου. Πάρα πολύ καλή δουλειά στο σενάριο εδώ και εξαιρετικό το γκεστ του καθηγητή πατέρα.
Maybe there's hope.
Be ashamed to die until you have won some victory for humanity.
Horace Mann
Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω. Nίκος Καζαντζάκης
veronica1 liked this post
.gif "Clapping Hands")
Δικαιώματα Δημοσίευσης
Απάντηση με Παράθεση
