1X01, "Pilot"
Νιώθω σαν να βλέπω το βίντεο γνωριμίας των δύο καλύτερών μου φίλων. Ο χρόνος και η γνώση του τι γίνεται παρακάτω με κάνουν να αγνοώ παντελώς τις όποιες αδυναμίες (τα ρούχα, το μαλλί της Σκάλι, τις αδέξιες ερμηνείες, τις κάπως τσιριχτές φωνές). Στέκομαι στη σκηνή της γνωριμίας ("Nobody down here but the FBI's most unwanted!", "I was under the impression you were sent to spy on me."), στα γυαλιά του Μώλντερ (ΓΙΑΜ! ), στο βλέμμα του πίσω από το διπλό καθρέφτη στη σκηνή του υπνωτισμού, στο αδέξιο πατ-πατ-πατ του στον ώμο της Σκάλι και στη συγκινητική εμπιστοσύνη που της δείχνει από τόσο νωρίς. (Ακόμα και να την προστατέψει να μη φανεί γελοία στην αναφορά της προσπαθεί.)
Κρατήστε τον Μπίλι Μάιλς, το πορτοκαλί Χ και τα 9 χαμένα λεπτά, κρατήστε και τον αμίλητο καπνιστή τύπο.
1X02, "Deep Throat"
Ωραίο και γεμάτο mytharc επεισόδιο, παρότι είναι τόσο πρώιμο. Κερδίζει έξτρα πόντους από την ύπαρξη του Σεθ Γκριν, που είναι πάντα συμπαθέστατος και, φυσικά, την πρώτη εμφάνιση του Deep Throat.
Άλλα σχόλια:
Α, τα θρυλικά '90ς, όταν τα κινητά και το ίντερνετ δεν είχαν κυριέψει τον κόσμο, κι ακόμα και οι πράκτορες του FBI έπρεπε να τηλεφωνούν από σταθερές γραμμές και να χρησιμοποιούν μικροφίλμ...
Η Σκάλι ακόμα κουβαλάει αυτή τη χαζο-τσάντα! Δεν καταλαβαίνω γιατί, αφού το μόνο που χρειάζεται είναι το όπλο της. Ευτυχώς, σύντομα θα το καταλάβει κι αυτή. Πάλι καλά που της άλλαξαν το μαλλί και το χτένισμα.
Πρώτη φορά που
- η Σκάλι κοιμάται στη θέση του συνοδηγού
- ο Μώλντερ την παρατάει σύξυλη και τρέχει μόνος του να λύσει την υπόθεση (τα διαβόητα Mulder ditches)
- η Σκάλι του σώζει το τομάρι
Σε αντίθεση με τους πιλότους, ο Μώλντερ ξέρει ότι τον έχουν κάνει να ξεχάσει κάτι. Αν ο στρατός έκανε σωστά τη δουλειά του εκεί στην Ellen Base, αυτό δε θα συνέβαινε. Και βέβαια, αν είχαν στην κατοχή τους ένα τόσο φοβερό εργαλείο, που τους δίνει τη δυνατότητα να σβήνουν συγκεκριμένες μνήμες από τα θύματά τους, γιατί δεν του έσβηναν κι άλλες γνώσεις, για να παρεμποδίσουν ακόμα περισσότερο την έρευνά του;
Αυτά τα εγκαύματα του Budahas θα τα ξαναδούμε.
"Mr. Mulder, they've been here for a long, long time."
1X03, "Squeeze"
Ένα ΚΛΑΣΙΚΟ motw. Ο Doug Hutchinson, αν και μάλλον πιο creepy στην πραγματική του ζωή, παραδίδει έναν εξαιρετικό, απειλητικό, spooky villain, που ακροβατεί ανάμεσα στο ανθρώπινο και το τερατώδες, χωρίς ποτέ ακριβώς να καταλήγει στο τι από τα δύο είναι. Προσωπικά κλίνω περισσότερο προς κάτι το ζωώδες (είναι ένα έξυπνο μεταλλαγμένο πλάσμα, που σκοτώνει για να τραφεί και όχι από ψυχασθένεια ή δόλο), γεγονός που με εμποδίζει να τον δω ως αυτό το απόλυτο κακό που περιγράφει ο γέρος αστυνομικός (και που οι σεναριογράφοι προσπαθούν να το συσχετίσουν με τη φρίκη του εμφυλίου και των γενοκτονιών): δεν είναι άνθρωπος, οπότε δεν έχει και την ηθική των ανθρώπων. Στην πραγματικότητα, λοιπόν, δε λέει ψέματα στο τεστ όταν λέει "Δεν έκανα τίποτα κακό". Οι φόνοι ήταν απλώς η εκπλήρωση του φυσικού του ενστίκτου να τραφεί και να επιβιώσει.
Άλλα σχόλια:
Η λεπτομέρεια που αγάπησα: όσο ο Τουμς πλησιάζει στη χειμερία νάρκη του, τόσο πέφτει και ο μεταβολισμός του, όπως αποδεικνύεται από τη συρτή ομιλία και τις ρευστές, σαν σε αργή κίνηση, χειρονομίες του (παρατηρήστε πώς πετάει τα χαρτιά στον τοίχο στην τελευταία σκηνή).
Θυμηθείτε ότι είμαστε στις αρχές της δεκαετίας του '90: κανείς δεν κουβαλάει κινητό και η έρευνα γίνεται στο μηχάνημα των μικροφίλμ (φέρτε δραμαμίνες).
Πρώτη εμφάνιση των ηλιόσπορων.
Μετά από λαϊκή απαίτηση, επιστρέφουν τα γυαλιά του Μώλντερ (ΓΙΑΑΜΜ! ). Επίσης, επιστρέφει η τσάντα της Σκάλι (παράτα τη, καλή μου!) και οι φακοί στο σκοτάδι (γιατί, όχι, τα φώτα δε λειτουργούν ποτέ στα X-Files).
Μόδα: όλοι προσπαθούμε να ξεχάσουμε τα υπερμεγέθη, παστέλ κοστούμια της Σκάλι (μα, πράσινο σακάκι;; Αλλά, πάλι, το καφέ κοστούμι είναι ακόμα χειρότερο), τα κουμπωμένα μέχρι τα φρύδια πουκάμισα και τους ιλιγγιώδεις συνδυασμούς χρωμάτων. (Μαύρο σακάκι-κόκκινο παντελόνι. Κόκκινο παντελόνι! Ε, όχι. Απλά ΟΧΙ.)
O Τομ Κόλτον είναι ένας πομπώδης κόπανος, αλλά ανήκει στο μικρό κλαμπ των ανθρώπων που αποκαλούν την Σκάλι "Ντέινα".
Μετά το πρώτο επεισόδιο, όπου ο Μώλντερ θεωρεί την Σκάλι κατάσκοπο των προϊσταμένων του, και το δεύτερο, όπου ακόμα δεν έχει πειστεί για τις προθέσεις της (εξού και την παρατάει σύξυλη), φτάνουμε εδώ και το γλυκό έχει ήδη αρχίσει να δένει. Όχι μόνο η Σκάλι τον υπερασπίζεται απέναντι στους επικριτές του, αλλά, επιπλέον, αρνείται ν' ακολουθήσει ένα δρόμο που θα την προωθούσε μεν επαγγελματικά, θα ήταν, όμως, ανέντιμος απέναντι στον Μώλντερ και τη δουλειά που έκανε τόσα χρόνια. Εκείνος, με τη σειρά του, έχει αρχίσει να πείθεται για την εντιμότητά της και να αντιλαμβάνεται το σεβασμό που του δείχνει, αλλά, έχοντας υποστεί επί τόσα χρόνια τον εξευτελισμό των συναδέλφων του, δυσκολεύεται να αποδεχτεί το γεγονός ότι κάποιος τον εκτιμά κι ενδιαφέρεται ειλικρινά να συνεργαστεί μαζί του. Το γεγονός ότι η Σκάλι δεν προτίθεται να παρατήσει αυτή τη συνεργασία (γιατί είναι έντιμη και ακέραια, αλλά και γιατί οι περίεργες υποθέσεις γαργαλάνε το επιστημονικό της ένστικτο) εδραιώνεται σ' αυτό το επεισόδιο και ο Μώλντερ αποκτά στην Σκάλι αυτό που ο Ντουκόβνι έχει αποκαλέσει "his human credential": έναν σύνδεσμο με την κοινωνία και τους άλλους ανθρώπους, μία συνεργάτιδα που θα μπορεί να δώσει επιστημονικό άλλοθι στις έρευνές τους, ώστε και οι υπόλοιποι ν' αρχίσουν να τον παίρνουν λίγο πιο σοβαρά. This is the beginning of a wonderful friendship.
"In our investigations you may not always agree with me, but at least you respect the journey."
.... Δεν ξέρω εάν ισχύει, αλλά πάντα είχα την αίσθηση πως η δεκαετία του '90, σε πολλά θέματα, ήταν μία ηχηρή απάντηση ανάκαμψης σε αυτή του '80. Το είχε πιάσει (περίπου) ο Richard Linklater με το Dazed and Confused. Έτσι λοιπόν βλέπω πολλές σειρές που ξεκίνησαν την αρχή αυτής της δεκαετίας ως ένα επαναστατικό ρεύμα στην αμερικάνικη τηλεόραση. Είτε πρόκειται για το Twin Peaks του David Lynch, είτε το Northern Exposure, είτε το εναλλακτικό αστυνομικό Homicide: Life on the Street (σε σχέση με το περισσότερο soapy NYPD: Blue για παράδειγμα), είτε φυσικά το The X Files.
Αυτό που με εξιτάρει σε αυτήν την σειρά από την αρχή της, είνα η συγκεκριμένη και τόσο δυναμική φλέβα αυτού που εκφράζει. Ό,τι ξέρουμε είναι ψέματα και η κυβέρνηση μας το κρύβει, μας περιπαίζει και δεν τις καίγεται καρφάκι. Το I Want to Believe πάντα μου έδινε νόημα σε όλο αυτό το ταξίδι, περισσότερο από την υπάρχουσα παρουσία παραψυχολογικών φαινομένων.
Δεν ενστερνίζομαι την άποψη πως τα πρώτα επεισόδια δεν έχουν κάτι να μας πουν. Για μένα, η ισχύς αυτών των επεισοδίων οφείλεται κατά ένα μέρος για το ''κόλλημα'' μου. Μικρές μικρές λεπτομέρειες που παίζουν τον δικό τους ρόλο. Το πιλοτικό επεισόδιο μεταδόθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου του 1993, γραμμένο από τον Chris Carter, σε σκηνοθεσία του Robert Mandel και με την μουσική υπόκρουση (χμ) του Mark Snow.
Αν μπορεί κάποιος να με διορθώσει, αλλά δεν νομίζω ποτέ η σειρά να ξαναέχει δώσει ένδειξη ότι αυτά που θα παρακολουθήσουμε αποτελούν απόρροια πραγματικών καταγραφών. Ο Carter νομίζω πως είχε σχολιάσει πως η υπόθεση έχει πτυχές ακραίας πραγματικότητας και σε σημεία πραγματική / δυνατή επιστημονική ανάλυση.
Από εκεί και πέρα, έχουμε την γνωριμία της Scully με τον Mulder, την τέλεια εισαγωγή αυτών των χαρακτήρων, αυτά τα δύο αντίβαρα που τόσο μεγάλη έλξη προκαλούν το ένα στο άλλο και τόσο ομορφα μοιράζονται τον φακό και τα πλάνα. Πρώτη μεγάλη στιγμή για μένα αποτελεί
Spoiler
η σκηνή στο νεκροταφείο όπου και το φέρετρο παρασέρνεται και ανοίγει. Οι εκφράσεις των δύο πρωταγωνιστών τα λένε όλα.
Η εισαγωγή στην ιστορία του Mulder με την αδερφή του, η εσωτερική πάλη της Scully που ήδη διαφαίνεται όσον αφορά τον ρόλο της προς τα μεγαλύτερα κεφάλια του FBI, η πραγματικά εντυπωσιακή δημιουργία ατμόσφαιρας στο δάσος,
Αυτό
και η θεά Gillian Anderson στη βροχή
Spoiler
έως και την αναφορά στο Raiders Of The Lost Ark
Spoiler
102 - Deep Throat
Αυτό το επεισόδιο, κατά μία έννοια παίρνει την σκυτάλη από τον πιλότο και συνεχίζει να μας φέρνει στα άδυτα του μυστηρίου.
Spoiler
Στην αρχή των X Files βλέπουμε τον Carter να καταπιάνεται με τις κλασσικές ιδέες γύρω από την ύπαρξη της extraterrestrial life και intelligence. Έτσι εδώ έχουμε την Ellen's Air Force βάση που χρησιμοποιείται για στρατιωτικά πειράματα και δεν υπάρχει πουθενά στον χάρτη.
Με την βοήθεια ενός πολύ νεαρού και 'high' Seth Green (που δεν κάπνιζε πραγματικά χόρτο, κάτι που με ξάφνιασε ) ο Mulder με την Scully βρίσκουν αυτήν την βάση και ο πρώτος καταφεύγει εκεί μόνος. Από αυτό το επεισόδιο γνωρίζουμε σίγουρα πως κάτι έχει διαγραφεί από τον εγκέφαλο του Mulder και η σκηνή που λαμβάνει αυτό χώρα εγκαθιστά και μία σοβαρή αίσθηση κινδύνου.
Τα πρώτα σημάδια μίας ρομαντικής έλξης των πρωταγωνιστών υπήρχαν στον πιλότο, υπάρχουν κι εδώ, κυρίως με την δύναμη της γλώσσας του σώματος και για να είμαστε στο 2014, βλέποντας τα επεισόδια πολλοστή φορά και έχοντας τόσο μεγάλη προσοχή στους δυο τους, δεν μπορώ να φανταστώ τι επικρατούσε το 1993.
Ο τίτλους του επεισοδίου οφείλεται στον χαρακτήρα του Jeff Hardin και τον ρόλο του με τον Mulder.
103 - Squeeze
Το Squeeze είναι το πρώτο επεισόδιο των X Files που καταπιάνεται με κάτι εκτός της μυθολογίας των εξωγήινων, της τεχνολογίας τους και των απαγωγών. Είναι αυτό το σημείο-ορόσημο που καταλαβαίνεις πως βρίσκεσαι ενώπιον κάτι πολύ πιο σύνθετου και ποιοτικόυ. Η ταμπέλα 'Monster of the Week' ακούγεται πλέον πολύ τετριμένη και μάλλον υποτιμά τα επεισόδια αυτά που αποκλίνουν από την βασική ιστορία, αλλά oh boy, εδώ αναφερόμαστε στο X Files.
Τί έχουμε.. Αρχικά, την πρώτη συγγραφική δουλειά των Glenn Morgan και James Wong. Το επεισόδιο ξεκινάει με ένα πλάνο-ζουμ στο σκοτεινό σημείο του δρόμου και την κρυμμένη παρουσία ενός πλάσματος.
Spoiler
Η εξαιρετική, για πρώτη φορά θα πω εγώ στην σειρά, μουσική υπόκρουση πιάνει ακριβώς τον παλμό της αίσθησης του 'τέρατος' και ο πρώτος φόνος επί φακού σου μιλάει ξεκάθαρα για την παρουσία κάτι μη ανθρώπινου.
Η συνέχεια προσφέρει έναν νεαρό Donal Logue στο γλοιώδες του guest, έναν πραγματικά εξαιρετικό ηθοποιό που πρέπει να τρέξετε να δείτε στο Terriers. Ως ο γνωστός της Scully, της προσφέρει θέση στην υπόθεση ώστε να ανελιχθεί ο ίδιος, αλλά σημαντικότερα και σεναριακά, ώστε να τονιστεί η spooky παρουσία του Mulder που βρίσκεται στο περιθώριο από όλους.
Υπό κανονικές συνθήκες θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς εάν είναι πολύ νωρίς να παίζει η σειρά το χαρτί της αφοσίωσης της Scully στον Mulder, ή της υπόνοιας μιας πιο βαθιάς σχέσης μεταξύ τους. Μα τι να λέμε όμως, εδώ καταφέρνουν και ελέγχουν την συγκεκριμένη παράμετρο εξαιρετικά από όλες τις σκοπιές.
Το Squeeze είναι σε γενικές γραμμές ένα εξαιρετικό επεισόδιο για τον εξύς λόγο. Μία γκροτέσκ και ίσως απλή ιδέα που τα μικρά χαρακτηριστικά την ανυψώνουν σε κάτι πολύ μεγαλύτερο. Ο, χαμένος πλέον, character actor, Doug Hutchison παίρνει τον σιωπηλό και ανατριχιαστικό ρόλο του Eugene Tooms και μεταδίδει ικανοποιητικά πολλές από τις σκέψεις του 'τέρατος'. Υπάρχουν κάποιες πολύ δυνατές στιγμές και ιδέες στο επεισόδιο που μου έκαναν εντύπωση όπως
Spoiler
1) Ο μονόλογος περί του ανθρώπινου κακού, αυτής της αίσθησης που συμπυκνώνει όλο το κακό του κόσμου
2) Η δημιουργία ατμόσφαιρας στην φωλιά του Eugene Tooms
3) Η σκηνή στο σπίτι της Scully όπου για πρώτη φορά βλέπουμε τον προσωπικό της χώρο
4) Το τελος. Ένα σπουδαίο τέλος για το επεισόδιο, για την ίδια την σειρά. Δεν θα μιλήσω ακόμη για εξανθρωπισμό του τέρατος. Θα μιλήσω όμως για το Point of View. Το τελευταίο πλάνο, στην μικρή τρύπα από όπου δέχεται το φαγητό, είναι και η έξοδος του από την φυλακή. Είναι το χαμόγελο στο πρόσωπο του.
Επιτέλους τα X-Files παίρνουν τη θέση στο forum που τους αξίζει! Με ανάλυση όλων των επεισοδίων και των 202!
Χρωστάμε ένα μεγάλο μπράβο στη Χριστίνα που το έκανε πιθανό...
Τα πρώτα επεισόδια είναι απλά κλασικά! Ο πιλότος είναι η αρχή των πάντων! Κάθε στοιχείο που εμφανίζεται στο πρώτο επεισόδιο, εξελίσσεται στη συνέχεια...
Naelyn τολμώ να πω πως σε ζηλεύω που ξεκινάς τώρα από το μαγικό ταξίδι από την αρχή...
Σκέφτομαι κι εγώ να μπω στη διαδικασία να τα δω ξανά και προσπαθώ να βρω χρόνο, να ολοκληρώσω άλλες σειρές και να βυθιστώ και πάλι στην μοναδική ατμόσφαιρα των X-Files.
Στην προηγούμενη επανάληψη που έκανα προ 2,5 ετών, σκεφτόμουν πριν αρχίσω πως θα μου φαίνονται ξανά τα επεισόδια των πρώτων χρόνων. Η τεχνολογία έχει κάνει άλματα, τα κινητά παντόφλες, τα μικροφιλμ, η ρετρό ατμόσφαιρα των early 90s. Ομως πέρα από το ντύσιμο που κάνει... μπαμ, η ατμόσφαιρα της σειράς σε μαγνητίζει και ξεχνάς όλα τα άλλα. Ασε που μερικά επεισόδια έχουν δώσει τροφή σε μετέπειτα σειρές...
Πολλά έγραψα και ξέφυγα...
Στα πρώτα επεισόδια μπαίνουν οι βάσεις της κορυφαίας σειράς όλων εποχών...
1x01, Pilot: Ό,τι λατρέψαμε στα X-Files υπάρχει ήδη από τον πιλότο. Η μοναδική ατμόσφαιρα, η χημεία των δυο πρωταγωνιστών που θα δυναμώνει σε κάθε νέο επεισόδιο, το αιχμηρό χιούμορ του Μώλντερ, η επιστήμη και η έρευνα που θα οδηγήσουν σε ένα συναρπαστικό ταξίδι. Η αναζήτηση για την αλήθεια ξεκίνησε...
1x02, Deep Throat: Με το καλημέρα αρχίζει να ξετυλίγεται το κουβάρι μιας απίστευτης και μεγάλης συνωμοσίας. Σε αυτό το επεισόδιο ξεκινάνε τα πάντα. Η Σκάλυ μπορεί να θεωρεί τις ιδέες του Μώλντερ εξωφρενικές, δε μασάει όμως να μπει δυναμικά στο παιχνίδι, με τη δική της όμως μεθοδολογία. H εισαγωγή του χαρακτήρα του Deep Throat και ο διάλογός του με το Μώλντερ...classic.
1x03, Squeeze: Το πρώτο monster of the week επεισόδιο. Οι δυο πράκτορες του FBI δε θα έχουν να αντιμετωπίσουν μόνο φοβερές συνωμοσίες, αλλά και πολυάριθμα και τρομακτικά ανεξήγητα φαινόμενα, άγνωστα πλάσματα και ό,τι μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους. O Μώλντερ και η Σκάλλυ εναντίων όλων, και οι πρώτες ανατριχίλες με τη μουσική του Mark Snow παρουσιάζοντας τον Tooms:
Spoiler
Τελευταία επεξεργασία από τον/την prod21; 7 Απριλίου 2015 στις 21:16
να πω και γω για τα τρια επεισοδια...αρκετα καλα με τα δύο να ειναι καθαρα μυθολογικα και το καταλαβαινεις απο τις εξελιξεις και το τριτο να ειναι η υποθεση της εβδομαδας...με το τελος παντως θεωρω οτι θα ξαναδουμε τον κακο..!!! η χημεια των δύο πρωταγωνιστων δυνατη...τα γκεστ των Seth Green και Donald Logue πετυχημενα...!!
Κλασικο και βαθια συμβολικο επισοδειο με τον Τουμς να μενει αναξιτηλος στη μνημη μας σε μια κορυφαια ερμηνεια.Ενω θα συμφωνησω με τη Χριστινα οτι ως μια ζωωδης μεταλλαξη του ανθρωπου δε μπορει να κριθει για τους φονους σε μια πρωτη αναγνωση εντουτοις τα αναμνηστικα που κραταει μας δειχνουν εναν παραπανω μηχανισμο απ'αυτον της τροφης.Επισης σε ενα αλλο επιπεδο θα συμφωνησω στο οτι η μεταλλαξη και η αγριοτητα του απεικονιζουν αυτη την μεταλλαξη του ανθρωπου παρα πολλες φορες στην Ιστορια σε μια συμβολικη και πραγματικη αναγκη να κατασπαραξει οσους μπορει απο μια ακραια διαστροφικη διψα για καταστροφη, αποτυπωνεται πολυ πετυχημενα εδω.
Η πρώτη βιντεοκασέτα της σειράς που είχα βρεί στο βίντεοκλαμπ ήταν το Squeeze/Tooms. Οι δύο ιστορίες αυτού του MOTW στον α' κύκλο. Ούτε που θυμάμαι πόσες φορές την είχα νοικιάσει και φυσικά ήταν η πρώτη απόπειρα και επιτυχημένη να αντιγράψω (ντροπή) vhs.
Υπάρχει ακόμα απ'ότι βλέπω https://www.amazon.com/X-Files-Squee.../dp/6304153767
Οπότε είναι μια ιστορία που πραγματικά δεν θέλω να την βλέπω άλλο. Αλλά στο rerun δεν γίνεται να αφήσω κάτι απ'έξω. Γενικά στα x-files δεν γίνεται να αφήσεις κάτι απ' έξω εύκολα.
Η Σκάλυ συναντά έναν φίλο από την ακαδημία που έχει το θάρρος να την αποκαλέι Dana.. Υποστηρίζει τον Μώλντερ και δυσανασχετεί ανοιχτά όταν εκείνος υποβαθμίζει την δουλειά τους και τον ίδιο τον συνεργάτη της. Ζητά βοήθεια σε μία υπόθεση και το κορίτσι χαίρεται κιόλας όταν καταλαβαίνει ότι μάλλον πρόκειται για x file.
Και έτσι ξεκινούν οι έρευνες.
Εχουμε κι ένα μικρό voice over αναφοράς στο πρώτο δεκάλεπτο αφού ο Μώλντερ την έχει σχεδόν πείσει να κάνουν παράλληλη έρευνα δική τους.
(Τώρα που το σκέφτομαι tooms το 1903, 30ς, 60ς, 1993.. οριακά προλαβαίνει και την 11η σεζόν )
Πιο μετά αφού έχει δώσει ένα ψυχολογικό προφιλ για να τρέξει η υπόθεση ,δυσανασχετεί πάλι όταν τη κοροιδεύουν έμεσα για τις εξωγήινες υποθέσεις που ασχολείται. Βέβαια είναι αρχή ακόμα και σίγουρα έχει και δεύτερες σκέψεις μήπως εγκαταλείψει το υπόγειο να σωθεί η υπόληψή της. Αλλά δεν θα κρατήσει και πολύ αυτό παρόλο που προσφέρει την βοήθειά της.
Μόλις συλλαμβάνει τον εν δυνάμει δολοφόνο τρώει δούλεμα και τριτη φορά. Ε αυτό ήταν τους παρατάει όλους ξεκάθαρα και ζητάει απαντήσεις με δαχτυλικά αποτυπώματα 30 κ 60 ετών.
Προφανώς και δεν εγκαταλείπει την επιστημονική ανάλυση όλου αυτού, ούτε τώρα ούτε ποτε, αλλά προτιμά τον σεβασμό που της προσφέρει ο Μώλντερ από τους υπερόπτες καριερίστες που την θεωρούν μικρό και ανυπεράσπιστο κοριτσάκι.
Μας δείχνουν τον χαρακτήρα της,τους δρόμους που θα ακολουθήσει στην πορεία της και το πόσο σταθερή είναι.
Ουσιαστικά επισημοποιεί αυτό το επεισόδιο την μονιμότητα της Σκάλυ στο πλευρό του περίεργου τύπου που είναι δεδομένο από τον πιλότο ότι θα κυνηγάει το άγνωστο για πάντα.
Οταν βρίσκουν πια πραγματικά στοιχεία με τον παλιο αστυνομικό και την αηδιαστική κρυψώνα του Τούμς είναι αρκετά σοκαριστική στην Σκάλυ η σκέψη του τί ζεί ανάμεσά μας και σε εμάς τους τηλεθεατές πως τα x files τελικά δεν θα δώσουν ιστορίες μόνο για τα μικρά Γκρί ανθρωπάκια. Ανεξήγητα φαινόμενα σε πολλές εκφάνσεις λοιπόν.
Τελικά δέχεται επίθεση στο σπίτι της από αυτόν που οι καριερίστες φίλοι της αφήσαν ελεύθερο για να τους πάνε κόντρα. Και σώζεται για πρώτη φορά από τον παρατηρητικό παντοτινό της συνάδελφο.
Σίγουρα κάπου εκεί συνειδητοποιεί πλήρως πόσο μόνοι θα πορευτούν από εδώ και πέρα.
Πολύ ωραίο και το τρίτο επεισόδιο, δεν ακολούθησαν βέβαια την μυθολογία της σειράς περί εξωγήινων και κυβερνητικών μυστικών αλλά είχαμε μια ξεχωριστή υπόθεση αρκετά ενδιαφέρουσα θα έλεγα! Αυτός ο αιωνόβιος δολοφόνος τελικά τι ήταν, κάτι σαν βρικόλακας και δεν μπορώ να καταλάβω τι ήθελε να μας δείξει η τελευταία σκηνή που αυτός ήταν μέσα στο κελί του και ο ένας από τους φρουρούς του έφερε φαγητό, προσπαθούσε να μας πει κάτι....δεν κατάλαβα και πολύ!
Η χημεία μεταξύ του Μώλντερ και της Σκάλυ είναι φοβερή!
Συνεχίζουμε δυναμικά!!!!
Στην τελευταία σκηνή, ο Τουμς φτιάχνει μια φωλιά από εφημερίδες στο κελί του. Όταν ο φρουρός του φέρνει φαγητό και αφήνει το δίσκο μέσα από τη μικρή σχισμή της πόρτας, ο Τουμς βλέπει το άνοιγμα και μάλλον σκέφτεται ότι θα βρει τρόπο να περάσει ζουληχτά μέσα από αυτό.
Maybe there's hope.
Be ashamed to die until you have won some victory for humanity.
Horace Mann
Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω. Nίκος Καζαντζάκης