1X01, "Pilot"
Νιώθω σαν να βλέπω το βίντεο γνωριμίας των δύο καλύτερών μου φίλων. Ο χρόνος και η γνώση του τι γίνεται παρακάτω με κάνουν να αγνοώ παντελώς τις όποιες αδυναμίες (τα ρούχα, το μαλλί της Σκάλι, τις αδέξιες ερμηνείες, τις κάπως τσιριχτές φωνές). Στέκομαι στη σκηνή της γνωριμίας ("Nobody down here but the FBI's most unwanted!", "I was under the impression you were sent to spy on me."), στα γυαλιά του Μώλντερ (ΓΙΑΜ! ), στο βλέμμα του πίσω από το διπλό καθρέφτη στη σκηνή του υπνωτισμού, στο αδέξιο πατ-πατ-πατ του στον ώμο της Σκάλι και στη συγκινητική εμπιστοσύνη που της δείχνει από τόσο νωρίς. (Ακόμα και να την προστατέψει να μη φανεί γελοία στην αναφορά της προσπαθεί.)
Κρατήστε τον Μπίλι Μάιλς, το πορτοκαλί Χ και τα 9 χαμένα λεπτά, κρατήστε και τον αμίλητο καπνιστή τύπο.
1X02, "Deep Throat"
Ωραίο και γεμάτο mytharc επεισόδιο, παρότι είναι τόσο πρώιμο. Κερδίζει έξτρα πόντους από την ύπαρξη του Σεθ Γκριν, που είναι πάντα συμπαθέστατος και, φυσικά, την πρώτη εμφάνιση του Deep Throat.
Άλλα σχόλια:
- Α, τα θρυλικά '90ς, όταν τα κινητά και το ίντερνετ δεν είχαν κυριέψει τον κόσμο, κι ακόμα και οι πράκτορες του FBI έπρεπε να τηλεφωνούν από σταθερές γραμμές και να χρησιμοποιούν μικροφίλμ...
- Η Σκάλι ακόμα κουβαλάει αυτή τη χαζο-τσάντα! Δεν καταλαβαίνω γιατί, αφού το μόνο που χρειάζεται είναι το όπλο της. Ευτυχώς, σύντομα θα το καταλάβει κι αυτή. Πάλι καλά που της άλλαξαν το μαλλί και το χτένισμα.
- Πρώτη φορά που
- η Σκάλι κοιμάται στη θέση του συνοδηγού
- ο Μώλντερ την παρατάει σύξυλη και τρέχει μόνος του να λύσει την υπόθεση (τα διαβόητα Mulder ditches)
- η Σκάλι του σώζει το τομάρι - Σε αντίθεση με τους πιλότους, ο Μώλντερ ξέρει ότι τον έχουν κάνει να ξεχάσει κάτι. Αν ο στρατός έκανε σωστά τη δουλειά του εκεί στην Ellen Base, αυτό δε θα συνέβαινε. Και βέβαια, αν είχαν στην κατοχή τους ένα τόσο φοβερό εργαλείο, που τους δίνει τη δυνατότητα να σβήνουν συγκεκριμένες μνήμες από τα θύματά τους, γιατί δεν του έσβηναν κι άλλες γνώσεις, για να παρεμποδίσουν ακόμα περισσότερο την έρευνά του;
- Αυτά τα εγκαύματα του Budahas θα τα ξαναδούμε.
"Mr. Mulder, they've been here for a long, long time."
1X03, "Squeeze"
Ένα ΚΛΑΣΙΚΟ motw. Ο Doug Hutchinson, αν και μάλλον πιο creepy στην πραγματική του ζωή, παραδίδει έναν εξαιρετικό, απειλητικό, spooky villain, που ακροβατεί ανάμεσα στο ανθρώπινο και το τερατώδες, χωρίς ποτέ ακριβώς να καταλήγει στο τι από τα δύο είναι. Προσωπικά κλίνω περισσότερο προς κάτι το ζωώδες (είναι ένα έξυπνο μεταλλαγμένο πλάσμα, που σκοτώνει για να τραφεί και όχι από ψυχασθένεια ή δόλο), γεγονός που με εμποδίζει να τον δω ως αυτό το απόλυτο κακό που περιγράφει ο γέρος αστυνομικός (και που οι σεναριογράφοι προσπαθούν να το συσχετίσουν με τη φρίκη του εμφυλίου και των γενοκτονιών): δεν είναι άνθρωπος, οπότε δεν έχει και την ηθική των ανθρώπων. Στην πραγματικότητα, λοιπόν, δε λέει ψέματα στο τεστ όταν λέει "Δεν έκανα τίποτα κακό". Οι φόνοι ήταν απλώς η εκπλήρωση του φυσικού του ενστίκτου να τραφεί και να επιβιώσει.
Άλλα σχόλια:
- Η λεπτομέρεια που αγάπησα: όσο ο Τουμς πλησιάζει στη χειμερία νάρκη του, τόσο πέφτει και ο μεταβολισμός του, όπως αποδεικνύεται από τη συρτή ομιλία και τις ρευστές, σαν σε αργή κίνηση, χειρονομίες του (παρατηρήστε πώς πετάει τα χαρτιά στον τοίχο στην τελευταία σκηνή).
- Θυμηθείτε ότι είμαστε στις αρχές της δεκαετίας του '90: κανείς δεν κουβαλάει κινητό και η έρευνα γίνεται στο μηχάνημα των μικροφίλμ (φέρτε δραμαμίνες).
- Πρώτη εμφάνιση των ηλιόσπορων.
- Μετά από λαϊκή απαίτηση, επιστρέφουν τα γυαλιά του Μώλντερ (ΓΙΑΑΜΜ! ). Επίσης, επιστρέφει η τσάντα της Σκάλι (παράτα τη, καλή μου!) και οι φακοί στο σκοτάδι (γιατί, όχι, τα φώτα δε λειτουργούν ποτέ στα X-Files).
- Μόδα: όλοι προσπαθούμε να ξεχάσουμε τα υπερμεγέθη, παστέλ κοστούμια της Σκάλι (μα, πράσινο σακάκι;; Αλλά, πάλι, το καφέ κοστούμι είναι ακόμα χειρότερο), τα κουμπωμένα μέχρι τα φρύδια πουκάμισα και τους ιλιγγιώδεις συνδυασμούς χρωμάτων. (Μαύρο σακάκι-κόκκινο παντελόνι. Κόκκινο παντελόνι! Ε, όχι. Απλά ΟΧΙ.)
- O Τομ Κόλτον είναι ένας πομπώδης κόπανος, αλλά ανήκει στο μικρό κλαμπ των ανθρώπων που αποκαλούν την Σκάλι "Ντέινα".
- Μετά το πρώτο επεισόδιο, όπου ο Μώλντερ θεωρεί την Σκάλι κατάσκοπο των προϊσταμένων του, και το δεύτερο, όπου ακόμα δεν έχει πειστεί για τις προθέσεις της (εξού και την παρατάει σύξυλη), φτάνουμε εδώ και το γλυκό έχει ήδη αρχίσει να δένει. Όχι μόνο η Σκάλι τον υπερασπίζεται απέναντι στους επικριτές του, αλλά, επιπλέον, αρνείται ν' ακολουθήσει ένα δρόμο που θα την προωθούσε μεν επαγγελματικά, θα ήταν, όμως, ανέντιμος απέναντι στον Μώλντερ και τη δουλειά που έκανε τόσα χρόνια. Εκείνος, με τη σειρά του, έχει αρχίσει να πείθεται για την εντιμότητά της και να αντιλαμβάνεται το σεβασμό που του δείχνει, αλλά, έχοντας υποστεί επί τόσα χρόνια τον εξευτελισμό των συναδέλφων του, δυσκολεύεται να αποδεχτεί το γεγονός ότι κάποιος τον εκτιμά κι ενδιαφέρεται ειλικρινά να συνεργαστεί μαζί του. Το γεγονός ότι η Σκάλι δεν προτίθεται να παρατήσει αυτή τη συνεργασία (γιατί είναι έντιμη και ακέραια, αλλά και γιατί οι περίεργες υποθέσεις γαργαλάνε το επιστημονικό της ένστικτο) εδραιώνεται σ' αυτό το επεισόδιο και ο Μώλντερ αποκτά στην Σκάλι αυτό που ο Ντουκόβνι έχει αποκαλέσει "his human credential": έναν σύνδεσμο με την κοινωνία και τους άλλους ανθρώπους, μία συνεργάτιδα που θα μπορεί να δώσει επιστημονικό άλλοθι στις έρευνές τους, ώστε και οι υπόλοιποι ν' αρχίσουν να τον παίρνουν λίγο πιο σοβαρά. This is the beginning of a wonderful friendship.
"In our investigations you may not always agree with me, but at least you respect the journey."