Εξαιρετικό επεισόδιο, ο κακός του επεισοδίου ήταν creepy όσο δεν πάει...με είναι δυνατόν να θέλει να μαζεύει νύχια κ μαλλιά; Τι να πεις ρε παιδί μου...μπα σε καλό του βραδιάτικα...ο σατανάς...πολύ καλή η υποκριτική του ηθοποιού, πολύ καλή κ η σκάλυ...γενικά ήταν εξαιρετικό επεισόδιο...
Δεν κατάλαβα γιατί η σκάλυ τον έβλεπε σαν τέρας...από τον τρομο της τον έβλεπε έτσι, ή έχουν κάποια σχέση τα πειράματα; Λόγω αυτών έχει παραισθήσεις, βίωνε πιο έντονα τα συναισθήματα της κλπ; Θέλω απάντηση αν γίνεται απ τους παλιούς (κ αν δεν θεωρείτε ότι τρώω βαρβάτο σπόιλερ)
One day, I shall come back. Yes, I shall come back. Until then, there must be no regrets, no tears, no anxieties.
Αυτό εδώ είναι το αγαπημένο μου motw επεισόδιο (σε σχεδόν μόνιμη ισοπαλία με το "Pusher" της τρίτης σεζόν). Ο Ντόνι Πφάστερ είναι ο πιο creepy κακός που έχει εμφανιστεί σε όλη τη σειρά, κυρίως λόγω της μειλίχιας ομιλίας του και των ελαφρώς θηλυπρεπών του τρόπων. Νομίζω, μάλιστα, ότι το χαρακτηριστικό του που τον κάνει ακόμα πιο τρομαχτικό είναι το πόσο καθημερινός και εντελώς συνηθισμένος είναι:
That boy next door, Donnie Pfaster, the unremarkable younger brother of four older sisters, extraordinary only in his ordinariness, could grow up to be the devil in a buttoned-down shirt.
Το γεγονός ότι η Σκάλι τον φαντάζεται ως τέρας/δαίμονα/εξωγήινο εξαρχής το απέδιδα στο ψυχολογικό τραύμα που της έχει προκαλέσει η απαγωγή της, τραύμα που αναγνωρίζει και η ίδια ότι την εμποδίζει από το να κάνει τη δουλειά της, εξού και προσπαθεί να το αντιμετωπίσει, γιατί είναι μαχήτρια και ΘΕΑ.
Κατά τη δική μου άποψη, το "Irresistible" είναι ένα "ανώμαλο" XF επεισόδιο, με την έννοια ότι, ως ιστορία, δε διαθέτει τίποτα το παραφυσικό. Είναι ένα ξεκάθαρο ψυχολογικό θρίλερ, με έξτρα τονισμένο των "αηδία!" παράγοντα και μερικές από τις πιο δυνατές και αληθινές character development σκηνές για την Σκάλι.
Maybe there's hope.
Be ashamed to die until you have won some victory for humanity.
Horace Mann
Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω. Nίκος Καζαντζάκης
Ας γράψω και εδώ τη γνώμη μου.Πολυ ωραίο το επεισόδιο χωρίς υπερφυσικό στοιχείο αλλά πολύ ενδιαφέρον με την ψυχολογική και ψυχική προέκταση του βασικού υπόπτου/κακού και όπως έγραψα και στο άλλο thread ανατριχιαστική η ευγένεια και ο χαρακτήρας του γενικά.Και όντως βλέπουμε πλέον τη Σκάλυ να έρχεται αντιμέτωπη και να προσπαθεί να αντιμετωπίσει τις οποίες συνέπειες προήλθαν σε αυτήν από την απαγωγή της.
Τελευταία επεξεργασία από τον/την MSSM; 11 Ιουνίου 2023 στις 22:18
Απάντηση με Παράθεση
