Μια διαφορετική ταινία με αφροαμερικανούς.
Αντιεμπορικές ταινίες στην Ελλάδα, αφού οι ταινίες που αφορούν μαύρους ηθοποιούς,
όταν δεν είναι κωμωδίες ή δεν έχουν βαρβάτους πρωταγωνιστές, είναι σχεδόν καταδικασμένες στην αποτυχία! Δεν γεμίζουν ποτέ τα ταμεία, και οι διανομείς είναι πάντα σκεπτικοί στο να τις αγοράσουν και να τις διανείμουν σε μεγάλο δίκτυο. Ειδικά μια ταινία σαν το Moonlight που δεν έχει ούτε κωμωδία, ούτε πρωταγωνιστές διάσημους, ουτε προπαγάνδα για τα γκέτο τους, ούτε βία και δράση!
Ειδικά τώρα, όταν το κοινό έχει καεί τηλεοπτικά από σειρές και αδυνατεί να αναγνωρίσει το κινηματογράφο του μεγαλείο, τα τεχνικά του μέρη και τον συγχέει με τηλεοπτικές σειρές και τον εξισώνει με αυτό το μέσο,
και το κάνει συγκρίσιμο μέγεθος τότε τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα!
Το Moonlight στα χρόνια της τηλεόρασης.
Πλέον,
από αυτά που διάβασα στο διαδίκτυο και από εγκύρους νεόκοπους - κατά τα αλλα κριτικούς (μπουρδολογοι πιτσιρικαδες με γλώσσα argo, που νομίζουν ότι ξέρουν από σινεμά και γράφουν σαχλαμάρες για να περνά η ώρα) συμπέρανα
πόσο κακό έχουν κάνει οι σειρές στην άποψη και αντίληψη των θεατών, που αδυνατούν όλο και περισσότερο να αντιληφθούν τα μεγέθη και τα ζητούμενα μιας κινηματογραφικής ταινίας. Γιατί όταν αναγνωρίζουν την κυκλική κάμερα και το
πανοραμικό πλάνο, ως τηλεοπτικής αισθητικής, (που να μιλήσουμε για το μοντάζ πάνω σε κάτι τέτοιο) και δεν
βρίσκουν στερεότυπα μαύρων dealers, gangsta rap μουσικής, πειραγμένων χρωμάτων για δραματικότητα και γρήγορες σκηνές βίας, τότε η ταινία δεν αφόρα κανένα,
γιατί θυμίζει τηλεόραση!
Η ταινια!
Σπουδαία η όχι, εύκολη η όχι, το θέμα που καταπιάνεται και που ανοίγεται και ολοκληρώνεται, έ
χει τις δυσκολίες του στην κινηματογραφική του αφήγηση και διαδρομή. Πρώτα από όλα έχει δυο εξαιρετικούς συμμάχους!
Σενάριο και μοντάζ! Η
φωτογραφία και η εκπληκτική
μουσική συνδράμουν σε ένα αποτέλεσμα που σε καμία των περιπτώσεων
δεν θυμίζει αμερικανικό σινεμά, και μάλιστα από μαυρο σκηνοθέτη! Οι
δικές του γραμμές, είναι ναι μεν πιο κλασσικές, αλλα το έργο βόα από πλάνα ευρωπαϊκού τύπου και ροές αργές και μακρόσυρτες! Αφού έχει
φροντίσει να προσπεράσει τα στερεότυπα μιας μαύρης κοινωνίας και ενός γκέτο ναρκωτικών, φωτίζει διακριτικά άλλες πλευρές και εστιάζει με ψυχή και συναίσθημα στους ήρωες του! Στον ήρωα του βασικά, του οποίου την ιστορία βλέπουμε
έως ότου βρει τον εαυτό του και την θέση, οντάς νεαρός άντρας!
Αυτό λοιπόν
που καταφέρνει ο Barry Jenkins, είναι να βρει την απόλυτη αρμόνια σε σενάριο και σκηνοθεσία και να οδηγήσει με τον δικό του τρόπο τους χαρακτήρες του! Και έχουμε και
εξαιρετικά δείγματα χαρακτήρων! Τον
εκπληκτικά λιτό, σοβαρό και σε ρολό μέντορα και πάτερα-πρότυπου Mahershala Ali, που αν και dealer, θα γίνει αυτός που θα περιθάλψει τον μικρό ήρωα και θα τον
οδηγήσει στον επόμενο του στάδιο! Ο Ali , που δεν τον λες ωραίο,
καταφέρνει να περάσει στο πανί μια άκρως γοητευτική αντρική φιγούρα που δεν δημιουργεί καμία απώθηση, αλλα αντιθέτως, συμπάθεια, και ας υποδύεται έναν διακινητή ναρκωτικών! Που έχει όμως μια ισορροπημένη ζωή, σχέση και σπίτι! Παράλληλα,
χωρίς εκκωφαντικές σχηματικες γραμμές-(τώρα παίζω την π#^%*α, πρεζου, βιζιτού μαύρη σκύλα μάνα) η βρετανίδα παρακαλώ
Naomi Harris, πιάνει επακριβώς την ιδιοσυγκρασία του χαρακτήρα της που της έχει δώσει το σενάριο και την ολοκληρώνει στην τελευταία και τρίτη ιστορία χωρίς υπερβολές! Καθηλώνει! Οι
ηθοποιοί που ενσαρκώνουν τον ίδιο ρόλο είναι άξιοι συγχαρητήριων, γιατί μας δίνουν την αίσθηση ότι ο ίδιος ηθοποιός είναι και στις τρεις ιστορίες και έχει μεγαλώσει!
Η φωτογρφια είναι εξαιρετικη απο ολες τις δυνατές οπτικές, ενω το μοντάζ, δένει τις τρεις ιστοριές/κεφάλαια ως μια!Η δε μουσική, υπό τους ήχους του μελαγχολικού τσέλου και βιολιού, όταν γίνονται έντονες, αυτομάτως δραματοποιούν την εικόνα και σε πλημυρίζουν συναισθήματα! Περίτεχνα η σεξουαλικότητα πλανάται, υπογραμμίζεται αλλα δεν παρουσιάζεται χυδαία και βίαια. Είναι σαν ένα μικρό καμπανάκι , που ενώ χτυπά, ακούγεται ελάχιστα! Αλλα υπάρχει εκεί.
Μια
ιστορία σεξουαλικής αναζήτησης, ενηλικίωσης και θέσης σε μια κοινωνία που ζει σε δικούς τους νόμους είναι το Μοοnlight, που μέσα της υπάρχει χώρος για επιθυμία, αγάπη, συγχώρεση, μουσική και ποίηση! Το ποιον αφορά και γιατί δεν μας ενδιαφέρει,
μας ενδιαφέρει ότι πρόκειται για κινηματογράφο αξιώσεων και όχι για ένα τηλεοπτικό επ. με μαύρους dealers και gay χαρακτήρες! Και παίζει ισάξια απέναντι από το La La Land για την νίκη, με το θράσος του και την ιδιότητα του,
ως μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς! 
Απάντηση με Παράθεση
.gif "Clapping Hands")
Όλα τα οσκαρ έπρεπε να κερδίσει.
