Το είδα με αρκετό ενδιαφέρον και, γενικά, με συμπάθεια ως προς το θέμα που ήθελε να αναδείξει, δηλαδή την queer ορατότητα... ΑΛΛΑ οι τρεις ώρες ήταν πολύ λίγες ώστε να σκιαγραφηθούν σε βάθος οι χαρακτήρες ή να κατανοήσουμε τις αλλαγές στις ζωές τους και το σενάριο (περίπου όπως και ο δικαστής στο τέλος) είναι υπερβολικά στρατευμένο στον σκοπό του ώστε να ενδιαφερθεί για αντικειμενικότητα, που θα έκανε την ιστορία πιο ενδιαφέρουσα και πολυεπίπεδη.
Από πλευράς ερμηνειών, ο Χιου Γκραντ ξεχωρίζει με ευκολία και, για κάποιο λόγο, έχω κολλήσει με τον τρόπο που χρησιμοποιούσε το στόμα και το σαγόνι του ώστε να μοιάζει τόσο πολύ στο πραγματικό πρόσωπο που υποδυόταν. Μακάρι να του είχε δοθεί η ευκαιρία να μας δείξει περισσότερα για τον Τζέρεμι Θορπ, τις σκέψεις και τα αισθήματα που κράτησε κρυμμένα, αλλά και την πορεία του στη ζωή μετά τη δίκη.
Ελάχιστα μαθαίνουμε και για τον Νόρμαν Σκοτ - κι αυτά πολύ αποσπασματικά. Ήταν αφελής; Απατεώνας; Ψυχικά ασταθής; Κρυμμένο γκέι είδωλο; Πώς επηρέασε τη ζωή του το αποτέλεσμα της δίκης; Ενδιαφέρθηκε ποτέ για την γκέι ορατότητα ή το μόνο του ζήτημα ήταν η κάρτα ασφάλισης; Δεν έχουμε απαντήσεις σε τίποτα από αυτά.
Γενικά, θα έλεγα πως, όπως και ο Ryan Murphy στο (βασικά κακό) "Hollywood", έτσι και ο RTD, πάνω στη φούρια και την αγωνία του να μιλήσει για ζητήματα που τον απασχολούν κοινωνικά και βιωματικά, υποπίπτει σε αφέλειες, ωραιοποιήσεις και ψιλο-ανυπόφορο μελόδραμα (λιγότερο απ' όσο το "Hollywood", που πραγματικά δεν αντεχόταν, αλλά και πάλι). Επίσης, είναι άδικος: ναι, ο Νόρμαν Σκοτ ήταν ένας γκέι άντρας θύμα. Όμως, γκέι άντρας ήταν και ο Θορπ -- και ήταν και αυτός θύμα: των νόμων, της κοινωνίας, της δημόσιας εικόνας του. Ελάχιστα ψήγματα από αυτά επέτρεψε ο RTD να φανούν στο σενάριό του και αυτό, δραματουργικά αλλά και ηθικά, κατά τη γνώμη μου, ήταν φάουλ.
Δικαιώματα Δημοσίευσης
Απάντηση με Παράθεση
