Somebody Feed Phil (Reality) All Seasons - Official Discussion Thread

[blackys88b]

Somebody Feed Phil (Reality) All Seasons

Επίσημο thread συζήτησης/trailers/spoilers (απαραίτητα τα spoiler tags)



Ριάλιτι σειρά που συνδυάζει φαγητό και ταξίδι που είχε την πρώτη της σεζόν με το τίτλο I'll Have What Phil's Having και προβλήθηκε από το PBS. Η δεύτερη σεζόν κυκλοφόρησε από το Netflix στις 12 Ιανουαρίου του 2018.

[blackys88b]

Επέστρεψε με νέα επεισόδια στις 5 Ιουλίου του 2018

[blackys88b]

‘Chef’s Table’ & ‘Somebody Feed Phil’ Back For More Helpings Via Netflix

[HristinaB]

Το βάλαμε κάτω και τσακίσαμε όλες τις σεζόν σε χρόνο ρεκόρ.

O Φιλ Ρόζενταλ είναι ένας Αμερικανός σεναριογράφος και παραγωγός, με χιούμορ και μανιερισμούς που θυμίζουν λίγο Γούντι Άλεν, ο οποίος ζει το Όνειρο (το δικό μου): ταξιδεύει, τρώει... και πληρώνεται γι' αυτό.

Στην πρώτη σεζόν της εκπομπής επισκέπτεται:

• την Μπανγκόκ -- και φυσικά, μεταξύ άλλων, κάνει στάση στο street food μαγαζάκι που έχει βραβευτεί με αστέρι Μισελέν και το τρέχει μια γιαγιά που μαγειρεύει φορώντας μια μάσκα βυθού για να προστατεύει τα μάτια της
• τη Σαϊγκόν -- αν και δεν πίνω καφέ, θα δοκίμαζα την τοπική εκδοχή του, γιατί φαίνεται να μοιάζει περισσότερο με μιλκσέικ
• το Τελ Αβίβ -- εδώ εύκολα θα δοκίμαζα τη σακσούκα (είναι και πανεύκολη να τη φτιάξεις και ό,τι πρέπει για μπραντς), ένα σάντουιτς με ψάρι και το παλαιστινιακό μαγαζί στην Άκρα, αλλά δε θα περνούσα ούτε απέξω από το υεμένικο μαγαζί με τις σούπες, γιατί τα υλικά τους ανακάτεψαν τα σωθικά μου. Ένα επιπλέον σχόλιο για το συγκεκριμένο επεισόδιο: είναι σαφώς δύσκολο να κάνεις μια εκπομπή στο Ισραήλ και να μην πλανάται επάνω της το φάντασμα της πολιτικής και του Παλαιστινιακού ζητήματος. Ο Φιλ είναι εβραϊκής καταγωγής, αλλά έκανε μια προσπάθεια να αναδείξει περιπτώσεις ειρηνικής συνύπαρξης, που, όμως, κατά την άποψή μου, ελάχιστη σχέση έχουν με την επίσημη πολιτική του Ισραήλ και την πραγματικότητα στα Κατεχόμενα.
• τη Λισσαβώνα, στο ωραιότερο για μένα επεισόδιο της σεζόν. Εννοείται pasteis de nata, εννοείται μπακαλιάρος, αλλά και μια γαστριμαργική γειτονιά-Βαβέλ, με μια πιτσαρία ενός θεότρελου Ιταλού, ένα επίσης ιταλικό παγωτατζίδικο και ένα αυστριακό μαγαζί με λουκάνικα. Υπέροχα αξιοθέατα και υπέροχα fados.
• τη Νέα Ορλεάνη, που είναι ίσως η πόλη με την πιο ξεχωριστή προσωπικότητα σε όλη τη Βόρεια Αμερική. Καραβίδες, πολύ κρέας και κόκκινα φασόλια με ρύζι.
• την Πόλη του Μεξικό -- ατελείωτα tacos (κάποια με γεμίσεις που ούτε να τις θυμάμαι δε θέλω), mezcal και χειροποίητες τορτίγιες.

[HristinaB]

Σεζόν 2.

Ο Φιλ κάνει ποδαρικό με τη Βενετία, όπου μασουλάει ιταλικά «τάπας», παγωτά, γκουρμέ ψαρικά και τηγανητή χοιρινή μπριζόλα, συζητώντας με τους (πολλούς!) ντόπιους φίλους του το πρόβλημα της τουριστικοποίησης και πώς αυτό έχει κάνει τη Βενετία να μη μοιάζει με πόλη που κατοικείται από αληθινούς ανθρώπους, αλλά με ευρωπαϊκή Ντίσνεϊλαντ. Επειδή, όμως, η αλήθεια να λέγεται, γαστρονομικά η Βενετία δεν έχει και τίποτα συναρπαστικό να επιδείξει, πετάγεται και στη διπλανή Μόντενα, όπου κάνει γευσιγνωσία σε παρμεζάνα και πλούσιο, κρεμώδες, παλαιωμένο βαλσαμικό ξύδι (12ετίας και 25ετίας!) και γουρουνιάζει με την τοπική σπεσιαλιτέ gnocco fritto (τηγανητά κομμάτια ζύμης με λαρδί, που συνοδεύονται με αλλαντικά). Στο τέλος, γνωρίζει τον-πιο-Ιταλό-δε-γίνεται σεφ Massimo Botura και ζει την εμπειρία να φάει στην κουζίνα του τριάστερου εστιατορίου του Osteria Francescana, όπου δοκιμάζει, μεταξύ άλλων, τραγανά φύλλα μυδιού και εδώδιμο χαρτί, φτιαγμένο από θαλασσινό νερό. Ζηλεύω. Τρελά, όμως. (Εκτός από τα κεφτεδάκια από περιστέρι. Μπλιαχ.)

Στο Δουβλίνο περισσότερο ενδιαφέρον είχαν οι άνθρωποι που γνώρισε, παρά τα ίδια τα φαγητά, που δεν μπορώ να πω ότι είχαν κάποιο ξεκάθαρο χαρακτήρα, ενδεικτικό της χώρας. ΟΚ, ένα χαρούμενο μαγαζί με vegan επιλογές, μπίρα Γκίνες (και μερικές ακόμα σε μια παραδοσιακή παμπ), λίγα θαλασσινά, ένα γιαπωνέζικο εστιατόριο (!)... Τίποτα πραγματικά αξιομνημόνευτο, εκτός ίσως από ένα παγωτατζίδικο με γεύσεις όπως ψωμί ολικής, μπλε τυρί από τη Β. Ιρλανδία και τζιν. Επειδή μια ζωή την έχουμε, αυτά θα τα δοκίμαζα.

Στο Μπουένος Άιρες, όπως όλοι θα περιμένατε, του δίνει και καταλαβαίνει στο κρέας: η εκπομπή ξεκινάει με t-bone, skirt steak, ribeye και γλυκάδια (μπλιαχ!) και τελειώνει με ένα παραδοσιακό asado, δηλαδή Αργεντίνικο μπάρμπεκιου, με *ακόμα* περισσότερο κρέας. Στο ενδιάμεσο, ο Φιλ δοκιμάζει κοτόπουλο Νέας Ορλεάνης (τώρα, γιατί να πάει σε μαγαζί με αμερικάνικο φαγητό στο Μπουένος Άιρες μη με ρωτάτε), λίγο ιταλικό, μια πίτσα που στενάζει κάτω από τόνους τυριού (εδώ το αξιοθέατο είναι οι άθλιες χαρτοπετσέτες, βέβαια), εβραϊκές σπεσιαλιτέ, λίγο βίγκαν για να καθαρίσει η παλέτα και μερικά ακόμα παραδοσιακά αργεντίνικα πιάτα, όπως το choripan (σάντουιτς με τσορίθο και αγριογούρουνο), empanadas και γλυκά με dulce de leche. Από τα επεισόδια με *πραγματικά* πολύ φαϊ.

Στην Κοπεγχάγη, τα πράγματα γίνονται λίγο περίεργα. ΟΚ, έχει απλά, τίμια μπέργκερ σε ένα μαγαζάκι μια σταλιά. Έχει τάκος, με ντόπιες γεμίσεις, 7 διαφορετικά χοτ ντογκ (το ένα με κατσικίσιο λουκάνικο) και φαλάφελ στη sui generis χίπικη Κριστιάνια (στην οποία, από προσωπική εμπειρία μιλώντας, το βασικό πράγμα που μπορείς να μυρίσεις είναι μπάφους παντού). Μετά, όμως, έχουμε σούπερ ξεκούδουνα κοκτέιλ με αβοκάντο και τραγανές ακρίδες, μπανάνα σπλιτ με σαντιγί αρωματισμένη με έκκριμα από αδένες κάστορα (ναι, αυτό που διαβάσατε) και σοκολατένιο σιρόπι από φύκια κι όλα αυτά είναι τόσο εξεζητημένα, που πραγματικά αναρωτιέμαι αν εξυπηρετούν κάποιον ουσιαστικό σκοπό ή είναι απλώς εκνευριστικά χιπστερίστικα και «δείτε-τι-γαμάτα-πράγματα-μπορώ-να-κάνω». Προσωπικά, κλίνω εμφανώς προς το δεύτερο. Στη συνέχεια, πιστοί στο πνεύμα της σκανδιναβικής γαστρονομίας, ο Φιλ τρώει χορτάρια και ωμά λουλούδια, βάζει έναν Αμερικάνο σεφ να φτιάξει τηγανητό κοτόπουλο για τα γενέθλια του γιου του (πόσο Αμερικανιά, δηλαδή έλεος) και, επειδή δεν πέτυχε ανοιχτό το Noma, τρώει στο πιο κάζουαλ εστιατόριο που άνοιξε στη θέση του (στο οποίο συνεργάστηκε και ο René Redzepi του Noma): δανέζικα κεφτεδάκια και ψητό μπακαλιάρο γλασαρισμένο με μπέικον 14 φορές. Μερακλίδικο. Το επεισόδιο κλείνει με πικ νικ στο πάρκο με τα χαρακτηριστικά δανέζικα smοrrebrοd, τα ανοιχτά σάντουιτς, δηλαδή, με διάφορες γεμίσεις.

Το Κέιπ Τάουν εμένα προσωπικά δε με έχει πείσει ως γαστρονομικός προορισμός και αυτό το επεισόδιο δεν κατάφερε να μου αλλάξει γνώμη. Δεν είχε και πάρα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, η αλήθεια είναι: ψητά κρεατικά σε μια λαϊκή ψησταριά και πιο γκουρμέ (στρουθοκάμηλος, αντιλόπες kudu, oryx και impala) σε ακριβό ιταλικό (!) εστιατόριο, το αντίστοιχο τοπικό fish and chips (που οπτικά δεν έδειχνε καθόλου, μα καθόλου ορεκτικό), λίγος καφές, λίγη σοκολάτα, ένα απλό πρωινό με τον εγγονό του Νέλσον Μαντέλα και ένα ντόπιο «βρώμικο» σάντουιτς, που θα μπορούσες να φας κυριολεκτικά σε οποιαδήποτε πόλη του κόσμου. Μεγαλύτερο ενδιαφέρον είχε το The Test Kitchen, που συγκαταλέγεται στα 50 καλύτερα εστιατόρια του κόσμου, αν και η κουζίνα του εμένα δε με συγκίνησε (πολύ διεθνής και δε μου έδωσε την αίσθηση ότι είχε κάποιον ιδιαίτερο χαρακτήρα), η βόλτα σε μια φάρμα/οινοποιείο/εστιατόριο, όπου ο Φιλ δοκιμάζει βότανα και λουλούδια, και, κυρίως, το οικογενειακό γεύμα με μια οικογένεια μουσουλμάνων με καταγωγή από τη Μαλαισία: τα πιάτα τους ήταν απλά, σπιτικά, αλλά με μαμαδίστικη φροντίδα. Ιδίως αυτούς τους λουκουμάδες-κοτσιδούλες Koeksisters (ή cook sisters) με χαρά θα τους δοκίμαζα.

Γκραν φινάλε της σεζόν με επιστροφή στην έδρα του, τη Νέα Υόρκη, και φαγητό σχεδόν από όλο τον κόσμο, όπως και οι κάτοικοί της. Έχουμε ένα εβραϊκής προέλευσης egg cream -- κάτι σαν μιλσέικ, χωρίς αυγά, χωρίς κρέμα, χωρίς παγωτό, μόνο με γάλα, σιρόπι και ανθρακούχο νερό. (Η ιστορία αυτού του ροφήματος εξηγεί και την ονομασία του.) Πολλά παγωτά, με γεύσεις όπως ροδάκινο jalapeno, γάλα καρύδας με yuzu, Swedish fish, φαγόπυρο με κουρκουμά και butterscotch, Opium Den και 9 am (Βιετναμέζικος καφές με τρούφα από ντόνατ). Χοτ ντογκς και τρία διαφορετικά μαγαζιά με πίτσα, κάποια άκρως παλιομοδίτικα. Μια καντίνα με νοτιο-ινδική κουζίνα στο υπόγειο ενός ναού αφιερωμένου στον Γκανές, τον θεό-ελέφαντα. Αλλαντικά με τη σέσουλα σε ένα φημισμένο ντελικατέσεν. Φρέσκα στρείδια και ψητό μοσχάρι Καραϊβικής με σως φυστικοβούτυρου. Και πολύ, πολύ κρέας, μπριζόλες και μπέργκερ και κλασικά αμερικάνικα επιδόρπια, όπως παγωτό sundae, cheesecake και πίτα πεκάν με σαντιγί. Γλυκό κλείσιμο με μια βόλτα στο εμβληματικό Σέντραλ Παρκ, όπου ο Φιλ και η γυναίκα του έχουν τοποθετήσει το δικό τους παγκάκι, αφιερωμένο μεταξύ τους.

Θέλω κι εγώ. Όχι παγκάκι συγκεκριμένα, ταξίδια θέλω και τις γεύσεις του κόσμου.

[HristinaB]

Σεζόν 3

Πρεμιέρα με Μαρακές, σε ένα επεισόδιο χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις. Αρνί (ψημένο στα τοιχώματα ενός «πηγαδιού»), tajine, κους κους, μπαχαρικά ήταν τα αναμενόμενα. Στα πιο ιδιαίτερα μια τάρτα με σαρδέλες, street food στη νυχτερινή αγορά (μεταξύ των οποίων σαλιγκάρια και ένα κεφάλι προβάτου) και το κρέας χλία, που αποξηραίνεται για 4-6 μήνες και σερβίρεται με τηγανητά αυγά για πρωινό.

Στο επεισόδιο στο Σικάγο, επιστρέφουμε στην αμερικανική πολυπολιτισμικότητα. Πρώτα κάνεις μια βόλτα με βάρκα στο ποτάμι, για να θαυμάσεις την αρχιτεκτονική της πόλης, και μετά ξεκινάς το φαϊ: ιταλικό από σεφ βραβευμένη με αστέρι Μισελέν (φρέσκα ραβιόλια και σάντουιτς με παραδοσιακό ψωμί, μπουράτα και προσούτο), πρωινό σε μια εκκλησία Βαπτιστών που ήταν εβραϊκή συναγωγή, πολωνικά χοτ ντογκ με deep fried λουκάνικο ή deep fried χοιρινό παϊδάκι, γλυκές πίτες με κρέμες και μαρμελάδες, σάντουιτς με μοσχάρι (κλασικό «βρώμικο» της πόλης) και πίτσες σε μαντεμένιο τηγάνι, που, απ’ ό,τι κατάλαβα, είναι σοβαρό θέμα στο Σικάγο. Μετά από όλα αυτά, προφανώς και δεν κάνει εντύπωση το ότι η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της πόλης που εμφανίζονται στο επεισόδιο είναι τρομαχτικά παχύσαρκοι.

London, baby! Οπότε, fish and chips, street food στην (παλιότερη λαϊκή του Λονδίνου) αγορά Borough, ένα εστιατόριο που εστιάζει στα λαχανικά (τα περισσότερα ψημένα σε ξυλόφουρνο), ένα μοντέρνο ινδικό, ένα ξενοδοχειακό μπαρ που ειδικεύεται στα μαρτίνι (εδώ τα έπινε και ο Φλέμινγκ, όταν έγραφε τις περιπέτειες του Τζέιμς Μποντ) και ένα εγγλέζικο brunch με πρασοκοτόπιτα και χοιρινά παϊδάκια με μάραθο. Στο συγκεκριμένο επεισόδιο, ο Φιλ ξανασυναντιέται με τα χαρούμενα αδέρφια από το Δουβλίνο, οπότε παίζουν και πολλές υγεινές επιλογές φαγητού (κυρίως εισαγόμενα φρούτα, γιατί πού να βρεθούν φρούτα της προκοπής στην Αγγλία, αλλά και πόριτζ με τσάι τριαντάφυλλο και πουτίγκα με σοκολάτα και τσία).

Από το επεισόδιο της Σεούλ η αλήθεια είναι ότι δεν κράτησα σημειώσεις, γιατί όλα μου ήταν εντελώς ξένα και θα έχανα όλο μου το χρόνο γράφοντας, αντί να χαρώ το θέαμα. Σκεφτείτε πικάντικα, κίμτσι, κέικ ρυζιού, μωρά χταποδάκια, καβούρια και καλαμάρια. Αλλά και σούπα από καρύδια, το Βραστό του Κορεάτικου Στρατού, κορεάτικο ΒΒQ, ένα διάστερο εστιατόριο με μοντέρνα κορεάτικη κουζίνα και, το πιο ενδιαφέρον για μένα, μια ματιά σε παραδοσιακές συνταγές από τη *Βόρεια* Κορέα (ντάμπλινγκς πατάτας και λουκάνικο από πανσέτα), όπως τις περιγράφει μια πρώην κάτοικος της χώρας, που κατάφερε να δραπετεύσει.

Η σεζόν τελειώνει κάπως ανορθόδοξα, με το Μοντρεάλ. Κάπου εδώ θα αναρωτηθείτε αν υπάρχει ιδιαίτερο καναδέζικο φαγητό και (εκτός από τις πατάτες poutine) άδικο δε θα έχετε. Η γαστρονομική σκηνή του Μοντρεάλ απαρτίζεται από ένα μείγμα κουζίνας μεταναστών, όπως αποδεικνύει το εστιατόριο που σερβίρει πιάτα από την Καραϊβική και την Αϊτή (κοτόπουλο jerk, Αϊτινό kimchi και χοιρινό με plantains, δηλ. μπανάνες Αντιλλών), ένα κλασικό εβραϊκό deli κι ένα πορτογαλικού τύπου κοτόπουλο με σως και μαγαζιά με διεθνή κουζίνα, όπως ένα εντελώς παρανοϊκό εστιατόριο μέσα στο δάσος με κοπές κρεάτων που ίσως να μη θέλατε ποτέ να δοκιμάσετε, ένα μαγαζί στην ψαραγορά που ειδικεύεται στα στρείδια και το διάσημο σουσαμένιο μπέιγκελ της πόλης, που πρώτα βράζεται σε νερό με μέλι και μετά ψήνεται σε ξυλόφουρνο. Το πιο σουρεαλιστικό κομμάτι του επεισοδίου είναι ότι μέρος του γυρίστηκε πάνω στο κρεβάτι του ξενοδοχείου που ο Τζον Λένον και η Γιόκο Όνο είχαν κάνει ένα από τα περίφημα bed-in τους κατά του πολέμου στο Βιετνάμ το 1969.

[blackys88b]

‘Somebody Feed Phil’ Renewed For Season 7 By Netflix

[HristinaB]

Είναι μια πολύ ευχάριστη σειρά γαστρονομικών "ντοκιμαντέρ", αλλά 6 σεζόν τώρα ούτε ξυστά από την Ελλάδα δεν έχει περάσει! Δεν έχουμε εμείς κουζίνα που αξίζει να προβληθεί στα εξωτερικά;