Πάντα αγαπούσα τον Χαν Σόλο. Όχι μόνο επειδή είναι κουκλί (αχ Χάρισον, αχ), αλλά και για το υπέρτατο coolness του, τη γοητεία του «κακού» παιδιού, που κατά βάθος ξέρουμε ότι είναι καλός. Ο θάνατός του σήμανε για μένα το τέλος του πραγματικού ενδιαφέροντός μου για το franchise, καθώς το Star Wars 2.0 και οι νέοι του πρωταγωνιστές δε με ψήνουν ιδιαίτερα, η όλη ιστορία είναι απλά επανάληψη της αρχικής τριλογίας για το κοινό της νέας χιλιετίας. Εξακολουθώ, όμως, να παρακολουθώ πολύ χαλαρά τις ταινίες, επειδή υπάρχουν fanboys στο σπίτι και την παρέα.
Για τη συγκεκριμένη ταινία δεν είχα και τα καλύτερα προαισθήματα. Κάτι ο πρωταγωνιστής, που δε μου έκανε εντελώς κλικ, κάτι η Κλαρκ της οποίας δεν είμαι φαν, κάτι το τρέιλερ που δε σε πώρωνε ιδιαίτερα, ομολογώ ότι ήμουν σχετικά αρνητικά προκατειλημμένη πριν μπω στην αίθουσα. Στο τέλος της ταινίας, όμως, η πρώτη μου αντίδραση ήταν «μμμ, μια χαρά». Και γιατί να μην είναι μια χαρά, δηλαδή; Ένα origin story είδα, που σχολίασε γεγονότα γνωστά από προηγούμενες ταινίες, από το επώνυμο του Χαν (δεν ξετρελάθηκα με την εξήγηση) ως τη συνάντησή του με τον Τσιουμπάκα και από το περιβόητο Kessel Run σε 12 πάρσεκ ως τη σχέση του με τον Λάντο Καλρίσιαν. Και το έκανε με ευχάριστο τρόπο, που όχι μόνο μου κράτησε το ενδιαφέρον, αλλά μ' έκανε να θέλω να μάθω και περισσότερα (πώς εξελίχθηκε η ιστορία με την Κί'ρα και πώς αυτή επηρέασε τον Χαν; ).
Ο πρωταγωνιστής (μου είναι αδύνατο να θυμηθώ το όνομά του) μπορεί να μην έχει το χάρισμα του Χάρισον Φορντ, αλλά είναι ικανοποιητικός στο ρόλο του. Ο διάλογος με τον Λάντο ("I hate you" / "I know") μου θύμισε τον αντίστοιχο "I love you" / "I know" με τη Λέια και θεωρώ ότι η χημεία τους ήταν καλή. Περιέργως, και με την Εμίλια Κλαρκ είχε καλή χημεία, αν και η αλήθεια είναι ότι η σχέση μεταξύ των δύο ηρώων είναι εκ των προτέρων καταδικασμένη στη λήθη, μιας και ποτέ δεν αναφέρθηκε το όνομα της Κί'ρα σε οποιαδήποτε άλλη ταινία.
Η παρουσία του Γούντι Χάρελσον είναι συν σε οποιαδήποτε ταινία (ή σειρά), ο τύπος έχει εξελιχθεί σε μεγάλη αδυναμία από το Hunger Games και δώθε. Η λεπτομέρεια με το ολογραφικό παιχνίδι τύπου σκάκι, που έχουμε δει και στην αρχική τριλογία, μου άρεσε πολύ, όπως και το γεγονός ότι η ιστορία δεν κινήθηκε στα γνωστά μονοπάτια Κακιά Αυτοκρατορία / Καλή Αντίσταση, αλλά ήταν μια καθαρόαιμη περιπέτεια τύπου heist.
Έχω, φυσικά, και τις ενστάσεις μου: ο πολύχειρος πίθηκος Ρίο ήταν μια άχρηστη προσθήκη, χωρίς ενδιαφέρον ως χαρακτήρας και, όπως και στην περίπτωση της Μαζ Κανάτα, μπουκωτικά GCI για τα γούστα μου. Η ανατροπή με τον πειρατή στο τέλος μου φάνηκε πολύ λίγο πιστευτή και η επιλογή της κοπελίτσας, κοκκινομάλλα και γεμάτη χαριτωμένες φακιδούλες, για να κάνει την απόλυτη αντίθεση με το σκιαχτικό κράνος της, δείχνει υπερβολική προσπάθεια εκ μέρους του σεναρίου – η δουλειά θα μπορούσε να έχει γίνει εξίσου ικανοποιητικά και με μια οποιαδήποτε άλλη ηθοποιό, με πιο ενήλικο παρουσιαστικό.
Θα έβλεπα συνέχεια; Ναι, εύκολα. Σε αντίθεση με το Rogue One, που το μίσησα, αυτό εδώ ήταν ωραίο, αθώο fun.
Απάντηση με Παράθεση
Αρχική Δημοσίευση από τον/την HristinaB
