Αρχική Δημοσίευση από τον/την
Reben
Θα ξεκινήσω απο την Κλαρκ. Από καιρό έχω διαπιστώσει κάτι που κάνει και δεν μου αρέσει καθόλου, κάτι που φέτος δεν το κάνει απλά, το παρακάνει και με απογοητεύει ακόμη περισσότερο. Αναφέρομαι σε αυτό το υφάκι:
Δεν ξέρω γιατί με χαλάει τόσο, ίσως το ψειρίζω, με χαλάει πάντως γιατί θεωρώ πως φέρνει το αντίθετο αποτέλεσμα απ' αυτό που επιδιώκει. Έτσι τουλάχιστον το εισπράττω εγώ προσωπικά, που αντί σε αυτές τις στιγμές να σκέφτομαι πόσο badass είναι η Ντάνυ σκέφτομαι πόσο αστεία μου φαίνεται η Κλαρκ και βγαίνω εκτός κλίματος. Και αυτό που με απογοητεύει περισσότερο είναι το γεγονός οτι η Κλαρκ έχει αποδείξει οτι μπορεί να βγάλει την badass πλευρά του χαρακτήρα με πολύ πιο πετυχημένο και απόλυτα πειστικό τρόπο. Για παράδειγμα στην εναρκτήρια σκηνή του επεισοδίου όπου στα δικά μου μάτια φαίνεται 10 φορές πιο badass. Δεν κάνει κάτι ιδιαίτερο, το πρόσωπό της είναι σχεδόν ανέκφραστο, το βλέμμα της σοβαρό, αυστηρό, επιβλητικό, αλλά είναι subtle και ακριβώς γι' αυτό καταφέρνει και γίνεται τόσο πειστικό. Χρησιμοποιεί με λεπτεπίλεπτο τρόπο τη γλώσσα του σώματος, τη στάση της, ακόμα και τη φωνή της, καταφέρνοντας να κάνει τον Τύριον να μοιάζει με παιδάκι που πιάστηκε με το χέρι στο βάζο με το μέλι. Βέβαια στη σκηνή προσφέρει τα μέγιστα και ο κοντός που μας θυμίζει οτι πέρα απο το acting είναι πολύ σημαντικό σε μια ερμηνεία και το reacting. Αλλά βλέπω και την Κλαρκ σε αυτή τη σκηνή και με πείθει, χωρίς να φαίνεται οτι προσπαθεί, απλά στέκεται εκεί και τον κοιτάζει και υπάρχει και κάτι στη φωνή της όταν λέει εκείνο το "
The city is on the rise?", αυτός ο ήρεμος τόνος που δεν ξέρεις πως θα ξεσπάσει. Θα τον ταΐσει στους δράκους; Θα τον πετάξει κάτω απο την πυραμίδα; Με έκανε να αισθάνομαι όπως ο Τύριον, που είναι έτοιμος να τα κάνει πάνω του και ξεστομίζει δικαιολογίες περιμένοντας την τιμωρία του. Μου άρεσε πάρα πολύ η σκηνή. Αντίθετα, στην σκηνή της παραπάνω εικόνας με τις διαπραγματεύσεις, το ύφος της... απλά δεν... μου φαίνεται επιτηδευμένο, μου φαίνεται οτι προσπαθεί πολύ. Και η Μητέρα των Δράκων, η Νταινέρυς Ταργκάρυεν, δεν θα έπρεπε να προσπαθεί. Όπως δεν προσπαθεί για παράδειγμα η Turner και λατρεύω όλες τις εκφράσεις με τις οποίες δουλεύει τη Σάνσα ακριβώς γιατί είναι μετρημένες και λεπτεπίλεπτες. Το βλέμμα της, το ανεπαίσθητο χαμόγελό της, βγάζουν στην οθόνη απίστευτη ενέργεια και δύναμη. Το ίδιο που κάνει και η Λένα με την Σέρσεϊ, έχοντας αναγάγει το subtlety σε πραγματική τέχνη παραδίδοντας εκπληκτικές ερμηνείες. Less is more λοιπόν και πράγματι σε αυτές τις περιπτώσεις τα λίγα λένε πάρα πολλά. Το ίδιο θα ήθελα να δω και απο τη Ντάνυ, που με αυτό το ύφος και βλέμμα δεν μου θυμίζει Νταινέρυς, αλλά Λυάννα Μορμοντ. Όταν βλέπω τη μικρή αρκούδα να κοιτάζει έτσι τον Ράμσεϊ την βρίσκω χαριτωμένη. Απο την Βασίλισσα Νταινέρυς περιμένω άλλα πράγματα.
That said, ίσως υπάρχει συγκεκριμένος λόγος που η Κλαρκ επιλέγει να αποδώσει έτσι τις συγκεκριμένες στιγμές. Σίγουρα πάντως δεν είναι τυχαίο, είμαι πεπεισμένος οτι πρόκειται για ξεκάθαρη επιλογή, ακόμη περισσότερο όταν μαθαίνεις οτι ο σκηνοθέτης του BoB γύριζε για 10 ολόκληρες ώρες τη σκηνή του Τζον να σπάει τα μούτρα του Ράμσεϊ μέχρι να πετύχει ακριβώς αυτό που ήθελε. Το ίδιο έκανε και με τη Σάνσα στο φινάλε, με γυρίσματα ξανά και ξανά μέχρι να βγει το κατάλληλο χαμόγελο, όχι πολύ, ούτε λίγο, αλλά ακριβώς αυτό που χρειάζεται. Ίσως λοιπόν το συγκεκριμένο βλέμμα της Κλαρκ που εμένα με χαλάει αποτελεί δήλωση του χαρακτήρα, μια οπτική υπενθύμιση του Fire and Blood και της Νταινέρυς Ταργκάρυεν που φοράει τη μάσκα της Mad Queen, βγάζοντας την εικόνα που περιμένουν να δουν όσοι σκέφτονται οτι είναι ικανή για όλα. Και ίσως αυτό το βλέμμα πρέπει να είναι χοντροκομμένο και υπερβολικό, μιας και δεν περιμένει κανείς λεπτεπίλεπτες εκφράσεις απο την Ντάνυ που μπαίνει σε "Mad Mode". Παρότι συνεχίζει να με χαλάει η έκφραση, μου αρέσει αυτή η σκέψη και χάρηκα πολύ για΄τι στο επεισόδιο πήραμε επιτέλους σαφέστατες απαντήσεις. Η πορεία του χαρακτήρα είχε προκαλέσει προβληματισμό και όλοι περιμέναμε να δούμε που θα καταλήξει. Η γνωστή τρέλα των Ταργκάρυεν, οι συνεχείς αναφορές στον πατέρα της, το κάψιμο των Καλ, οι αγριοφωνάρες της στους Ντοθράκι όταν τους έκανε όλους "αίμα του αίματός της". Κάθε άλλο παρά θεωρίες είναι αυτά που λέει ο κόσμος και αναρωτιέται αν η Ντάνυ θα γίνει Mad Queen. Δεν είναι θεωρίες, είναι εύλογες απορίες που προκύπτουν άμεσα απο τις παρατηρήσεις. Όταν πχ φωνάζει στους Ντοθράκι οτι θα πάνε απέναντι να κατακτήσουν τα πάντα και να κατατροπώσουν τους εχθρούς της, όταν τους θυμίζει τους όρκους του Καλ Ντρόγκο σε εκείνον τον συγκλονιστικό μονόλογο που κατέβασε θεούς και δαίμονες, τι ακριβώς πρέπει να περιμένει να δει κανείς; Για τους Ντοθράκι μιλάμε, ένα βάρβαρο λαό που σκοτώνει, βιάζει, λεηλατεί. Για τους όρκους του Ντρόγκο μιλάμε, που ορκίστηκε να σκοτώσει τα παιδιά των εχθρών του και να βιάσει τις γυναίκες τους. Όταν λοιπόν πας με αυτά τα δεδομένα να κατακτήσεις το Γουέστερος, δεν είσαι η Ντάνυ η απελευθερώτρια που κάποιοι είχαν φανταστεί. Δεν είσαι "Ruler", είσαι "Conqueror". Και σίγουρα μπορείς να θεωρηθείς μια χαρά "τρελή", δίχως ίχνος υπερβολής. Περιμέναμε λοιπόν δικαιολογημένα να πάρουμε απαντήσεις και στο συγκεκριμένο επεισόδιο έγινε η αρχή.
Η Ντάνυ στην αρχική σκηνή αποκαλύπτει στον Τύριον το σχέδιο της: Θα τους κάψει όλους ζωντανούς και θα κάνει στάχτη τις πόλεις τους. Ο Τύριον, όσο κωμικός κι αν είναι ο τρόπος που προσπαθεί να δικαιολογηθεί, ξέρει οτι έχει δίκιο, απλώς δεν είναι καθόλου σίγουρος οτι αυτή τη φορά θα καταφέρει να την πείσει. Κι όμως, η Ντάνυ προς έκπληξη του (και όλων μας) ακούει τη συμβουλή του. Είναι μια μεγάλη στιγμή για τον χαρακτήρα, που σε συνδυασμό και με την συμμαχία με τη Γιάρα αργότερα νομίζω πως δείχνει ξεκάθαρα τις προθέσεις της και τον τρόπο που σκέφτεται. Η Ντάνυ τα έκανε θάλασσα στην πολιτική, απέτυχε παταγωδώς στην διακυβέρνηση του Μηρήν και των λαών που απελευθέρωσε. Και βρίσκοντας την πόλη σε πολιορκία επιστρέφοντας, η πρώτη της ενστικτώδης αντίδραση είναι και πάλι να απαντήσει με βια, με καθαρά στρατιωτική επέμβαση και όχι με ψύχραιμη σκέψη. ο Τύριον που έχει δει μπόλικη βία στη ζωή του και έχει μπουχτίσει (εξαιρετική λεπτομέρεια η στιμγή που γυρίζει το κεφάλι και δεν κοιτάζει όταν ο Γκρίζος εκτελεί τους δυο αφέντες) της προτείνει μια άλλη λύση. Της παρουσιάζει και πάλι το πολιτικό σκηνικό, της εξηγεί τους λόγους που επιτίθενται οι Άρχοντες και φροντίζει ώστε να την ενημερώσει πλήρως για τους εχθρούς της, για το τι ακριβώς θέλουν, για τον τρόπο που σκέφτονται και ενεργούν, της μιλά για τη σύγκρουση του παλιού και του νέου τρόπου ζωής, της μιλά για όλα όσα χρειάζεται να γνωρίζει ένας πραγματικός ηγέτης πριν πάρει τις αποφάσεις του. Και η Ντάνυ δέχεται τις συμβουλές του, τον ακούει, λαμβάνει υπόψη της όλες τις παραμέτρους και καταλαβαίνει οτι το παιχνίδι δεν θα μπορέσει ποτέ να το κερδίσει μόνο με τα όπλα. Αντί λοιπόν να πέσει στην παγίδα της "τρέλας" και να απαντήσει με βία, στήνει παγίδα στους εχθρούς της και τελειώνει την ιστορία στο άψε σβήσε. Πάνω λοιπόν που περιμέναμε να δούμε αν θα πέσει θύμα του τρελού εαυτού της, εκείνη έδειξε ανέλπιστη σοφία και σύνεση και απέδειξε οτι πράγματι μπορεί να γίνει άξια Βασίλισσα και να κυβερνήσει, αρκεί να έχει δίπλα της τους κατάλληλους ανθρώπους για να την βοηθούν και να την συμβουλεύουν. Μεγάλη αρετη το γεγονός οτι κρατάει μάτια και αυτιά ανοιχτά και δέχεται συμβουλές. Και στη συνέχεια, λέγοντας στη Γιάρα οτι θα πρέπει να εγκαταλείψουν τους παλιούς τρόπους ζωής δείχνει και οτι οι προθέσεις της απομακρύνονται απο την "Conqueror" που την ενδιαφέρει απλά και μόνο να κατακτήσει. Θέλει να γίνει "Ruler", θέλει να κυβερνήσει, θέλει να φτιάξει έναν κόσμο καλύτερο απο αυτόν που άφησαν πίσω οι πατεράδες τους και θέλει να το κάνει διατηρώντας αναλλοίωτη την ανθρωπιά, την κατανόηση, τη συμπόνια για κάθε ανθρώπινη δυστυχία και πόνο που προκάλεσαν όλοι αυτοί οι πόλεμοι. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε λοιπόν και πως θα καταφέρει να ελέγξει τους Ντοθράκι, αφού αυτό που ζητάει απο την Γιάρα θα πρέπει να βρει τον τρόπο να το πετύχει και η ίδια με το βάρβαρο στρατό της.
), αλλά δεν μπορώ να αγνοήσω ότι πλέον διψούσε για πολέμους (είδαμε & τον λόγο της όταν πήρε τον θρόνο: αντί να πει ότι επιτέλους τα καταφέραμε & ξεκουραζόμαστε, ήταν "ο πόλεμος δεν τελείωσε"). Wars are bad & power corrupts, κυρίως αυτούς που την θέλουν/επιζητούν.
), κ έτσι έβγαλε νόημα το σχόλιο του Tormund "you have the North in you, the true North" που τότε μου είχε ακουστεί λίγο άκυρο. Επιτέλους ο άχρηστος έδωσε σημασία & τον Ghost (εμ, βλέπετε όσο το έπαιζε dragon-rider & Targaryen τον έγραφε, μόλις τα έχασε, ξαναθυμήθηκε τον πιο πιστό του σύντροφο. Ναι, ρε, είμαι bitter για τον άθλιο -ο Θεός να τον κάνει- αποχαιρετισμό του Jon πριν φύγει για King's Landing
![](https://i.ibb.co/bF6zvmJ/mysignature3.gif" alt="mysignature)
Απάντηση με Παράθεση
.gif "Innocent")
). 
"Εξημέρωνα" τα πνεύματα σε παγκόσμιο επίπεδο, πριν περάσω εδώ στα δικά μας. 
.gif "Cool")
