Η ανθρωπότητα ΔΕΝ εξαφανίστηκε. Έγινε κάτι ανώτερο. Οι συνειδήσεις των ανθρώπων (οι "ψυχές" τους, ας πούμε) συνεχίζουν να υπάρχουν και θα υπάρχουν για πάντα. Είναι κυριολεκτικά ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ πράγμα που θα μπορούσε να τους συμβεί, αν και δεν το άξιζαν ακόμα -- γι' αυτό και πιο λογικό τέλος θα ήταν όχι η υπέρβαση, αλλά η προσπάθεια των ανθρώπων να συνυπάρξουν αρμονικά, ώστε να αποδείξουν στα Ανώτερα Όντα ότι
όντως αξίζουν την υπέρβαση κάποια στιγμή στο μέλλον.
Είχε θετικά το επεισόδιο. Οι σκηνές του Μέρφι με την Εμόρι, κατά πρώτον.
Καλά, δε σας είπα στα προηγούμενα ποστ μου να μη μου σκοτώσετε την Εμόρι;;;;; Πάλι καλά που η συνείδησή της σώθηκε στο τσιπάκι κι έτσι πρόλαβε την υπέρβαση (όχι ότι πρόλαβα να χαρώ αυτή τη νίκη, με την ηλίθια απόφαση που πήραν όλοι στο τέλος). Όμως, το συγκεκριμένο ζευγάρι ήταν το πιο τρυφερό της σειράς ολόκληρης, είχαν πλάκα, είχαν χημεία και ο Μέρφι έγινε καλύτερος άνθρωπος χάρη στην Εμόρι. Τους άξιζε 100% η σωτηρία.
Παρότι παρακάτω θα την ξεσκίσω, οφείλω να ομολογήσω ότι και η σκηνή της Κλαρκ με τη Μάντι, όταν την προτρέπει να κάνει την υπέρβαση και ουσιαστικά την αποχαιρετά για πάντα, ήταν πολύ συγκινητική. Ήταν το τελευταίο αντίο μιας μητέρας και ήταν βαθιά συναισθηματική.
Το βασικότερο θετικό του επεισοδίου, όμως, ήταν ότι δήλωσε ξεκάθαρα πως η Κλαρκ ήταν η καταστροφή του ανθρώπινου είδους, όπως είχε μαλλιάσει η γλώσσα μου να λέω τόσες σεζόν. Τη θεωρώ μια από τις πιο χειρότερες villains της τηλεόρασης, έναν χαρακτήρα χωρίς ηθικά έρμα, με ιδέες μεγαλείου, δίψα για εξουσία και αίμα και απολύτως καμία ικανότητα αυτοκριτικής και αναγνώρισης των λαθών της: ακόμα κι όταν ήξερε ότι η δολοφονία του Ποιμένα ήταν η πράξη που καταδίκασε όλη την ανθρωπότητα σε αφανισμό, δηλώνει ότι θα το ξανάκανε! Πόσο αρρωστάκι, δηλαδή; Κι όταν στην τελευταία της συνάντηση με τη Δικαστή (με τη μορφή της Λέξα) πήγε να το παίξει και οσιομάρτυρας ("
I bear it so they don't have to. Again."), το λεξιλόγιό μου θα το ζήλευε και λιμενεργάτης. Ίσα, μαρή σαλούφα, που θα βγεις κι από πάνω!
Προφανώς, το ίδιο πιστεύει και ο δημιουργός της σειράς. Τηρουμένων των αναλογιών, η Κλαρκ των 100 είναι σαν τον Βικ Μάκι του
The Shield, μια κανονική και με τη βούλα
αντι-ηρωίδα.
ΔΕΝ είναι η καλή της υπόθεσης. Είναι μια κοινωνιοπαθής δολοφόνος, που δεν μπόρεσε ποτέ να καταλάβει τη διαφορά μεταξύ εκδίκησης και δικαιοσύνης και το σύνδρομο του Σωτήρα που είχε αποκτήσει εξαρχής την οδήγησε σε όλες τις λάθος αποφάσεις. Γι' αυτό και δεν αξίζει την υπέρβαση και θα έπρεπε να είχε αφεθεί να τρελαθεί και να σαπίσει ολομόναχη στην άδεια Γη.
Για τους ίδιους ακριβώς λόγους δεν αξίζει την επιστροφή κανενός από τους υπόλοιπους ανθρώπους στη Γη. Αυτή η απόφαση ήταν, μακράν, η πιο ηλίθια στιγμή του σεναρίου και δεν βγάζει ΑΠΟΛΥΤΩΣ κανένα νόημα. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είχαν την ευκαιρία να ζήσουν μαζί ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ως κάτι ανώτερο και αποφάσισαν να επιστρέψουν στη Γη για να... κάνουν παρέα στην Κλαρκ; Στον άνθρωπο που σκότωσε τον καλύτερό της φίλο (αχ, έρμε Μπέλαμι, είχες και δίκιο) για ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ; Στον άνθρωπο που καταδίκασε σε αφανισμό όλη την ανθρωπότητα; Γιατί;;;;;
Αυτή η τελευταία σκηνή και το συγχωροχάρτι που δίνει στην Κλαρκ είναι η βασική αιτία που δε θα προτείνω τους 100 σε κανέναν. Δεν ήμουν ποτέ μεγάλη φαν της σειράς, έτσι κι αλλιώς. Nομίζω οι πιο θετικές ανάμνησεις που έχω απ' αυτήν είναι το drinking game που έπαιζα μόνη μου, κατεβάζοντας ένα σφηνάκι γάλα -- γιατί αν ήταν αλκοόλ θα είχα γίνει γκολ στα πρώτα 10' -- κάθε φορά που ένας χαρακτήρας έλεγε τη φράση "my people", ο Μάρκους, ο Λίνκολν και ο Τζάσπερ και το υπέροχο ζευγάρι Τζον-Εμόρι. Αλλά αυτά δε φτάνουν για να αφήσει η σειρά θετική εντύπωση στο μυαλό μου.
Επιπλέον αρνητικά:
- Η για μια ακόμα φορά στην τηλεόραση παντελώς λάθος χρήση του απινιδωτή.
- Η μηδενική ανάπτυξη των Ανώτερων Όντων.
- Η εμφάνιση της Άμπι ως και καλά το πιο αγαπημένο πρόσωπο της Ρέιβεν (ούτε καν της ίδιας της της κόρης δεν ήταν το πιο αγαπημένο πρόσωπο!). Ισχνή δικαιολογία για να επανεμφανίσουν την ηθοποιό στο φινάλε της σειράς.
Αντίο, 100, we will not meet again.