Ευχάριστη ήταν η ταινία, αλλά μέχρι εκεί. Είναι εμφανές ότι πρόκειται για μια προσπάθεια προσέγγισης του νεαρού γυναικείου κοινού, που δεν είναι ακριβώς το target group των περιπετειών του Σέρλοκ Χολμς, με την Ενόλα να παίζει το ρόλο ενός light κοριτσίστικου Σέρλοκ.
Παρότι ταινία εποχής, η σκηνοθεσία ήταν αρκετά μοντέρνα (έφερνε ελαφρώς στο στυλ του Σέρλοκ του Γκάι Ρίτσι), αλλά το σπάσιμο του τέταρτου τοίχου από την Ενόλα δεν το βρήκα ούτε χρήσιμο, ούτε απαραίτητο. Πολύ ωραία τα locations (η αγγλική εξοχή με τις επαύλεις της κινηματογραφικά είναι εξαιρετικά φωτογενής, η αλήθεια να λέγεται), γενικά προσεγμένη η αναπαράσταση της εποχής και η Μίλι Μπόμπι ήταν απλά πανέμορφη. Το τουίστ ήταν λίγο τραβηγμένο, όμως.
Η υποϊστορία με το νομοσχέδιο για τη γυναικεία ψήφο είναι ένα επιπλέον στοιχείο υπέρ του Girl Power προσανατολισμού της ταινίας, αν και η επίλυση αυτού του θέματος ήταν
Το ρομαντικό κομμάτι της ιστορίας ήταν αρκούντως γλυκό και σεβάστηκε το γεγονός ότι η Ενόλα είναι ένα ανήλικο κορίτσι της βικτωριανής εποχής -- ή ίσως ήθελε απλά να θέσει τα θεμέλια μιας τρυφερής, νεανικής σχέσης, που θα αναπτυχθεί περισσότερο στις επόμενες ταινίες (αν το Νέτφλιξ αποφασίσει ότι θέλει -- και μπορεί, μιας και εκκρεμεί μήνυση από τους δικαιούχους του Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόυλ για καταπάτηση πνευματικής περιουσίας -- να διασκευάσει και τα υπόλοιπα βιβλία της σειράς).
Εγώ, πάντως, μια επόμενη ταινία θα τη χάζευα εξίσου ευχάριστα, ιδίως αν είχε λίιιιγο παραπάνω Χένρι Κάβιλ.
ΥΓ. Όλα καλά και άγια με τη γυναικεία χειραφέτηση και ενδυνάμωση, αλλά
Να τα λέμε κι αυτά.