Πρώτη ταινία για το νέο έτος και, Βαγγελίστρα μου, τι ΠΑΤΑΤΑ ήταν αυτή!
Αναπόφευκτη η σύγκριση με την πρώτη ταινία, η οποία, τουλάχιστον μέχρι την τελική αναμέτρηση με τον Άρη, ήταν σοβαρή, σκοτεινή όσο έπρεπε, καλογραμμένη, με δεύτερους χαρακτήρες που είχαν ένα κάποιο βάθος, μια καλώς εννοούμενη γυναικεία ματιά και ωραία αναπαράσταση της εποχής. Το WW84 ξεκινάει ήδη με αυτογκόλ από τα αποδυτήρια, μιας και έχει αποφασιστεί να διαδραματίζεται (χωρίς ιδιαίτερο λόγο) τη δεκαετία του '80, δηλαδή τη στυλιστικά πιο άθλια και εμετική δεκαετία στην ιστορία της ανθρωπότητας. Και άντε, πες ότι καταπίνεις (ή συνηθίζεις) τα μαλλιά-περμανάντ, τα φλούο χρώματα, τις βάτες, τα σακάκια με τα σηκωμένα μανίκια, τα τσαντάκια-μπανάνες. Γελάς με τη βλακεία που μας έδερνε από αισθητικής άποψης, λες "δεν είναι αυτή η ουσία της ταινίας, έτσι κι αλλιώς" και αποφασίζεις να ασχοληθείς με την ιστορία.
... Και πολύ γρήγορα καταλαβαίνεις ότι καλύτερα να ξαναρχίσεις να ασχολείσαι με τα μαλλιά και τα ρούχα.
Το σενάριο είναι ΚΑΚΟ. Είναι ΑΘΛΙΟ. Δίνει την αίσθηση ότι οι σεναριογράφοι έγραψαν τις βασικές τους ιδέες σε ένα χαρτί, αλλά δεν μπήκαν στον κόπο να τις συρράψουν μεταξύ τους, να προσθέσουν λεπτομέρειες και να φτιάξουν κάτι που να βγάζει νόημα. Με τη λογική "βλέποντας και κάνοντας", νέα στοιχεία εμφανίζονται κυριολεκτικά από το πουθενά και στοιχεία που γνωρίζαμε ήδη ξαφνικά διαφοροποιούνται:
- η Νταϊάνα μπορεί να εξαφανίζει πράγματα... ένα φλιτζάνι του καφέ πριν 50 χρόνια και ένα ολόκληρο αεροσκάφος τώρα, σχεδόν χωρίς καν να ζοριστεί *facepalm*
- η Νταϊάνα μαθαίνει να... πετάει, επειδή το φάντασμα του αγαπημένου της της είπε ότι είναι ευκολάκι
- ο Μαξ Λορντ με κάθε ευχή που πραγματοποιεί στην αρχή της ταινίας ζητάει αντάλλαγμα, αλλά κανείς και πουθενά δεν είπε ποτέ ότι η μαγική πέτρα δουλεύει μ' αυτό τον τρόπο. Και μετά, αρχίζει να πραγματοποιεί ευχές σε άσχετους ανθρώπους, χωρίς να έχει να κερδίσει απολύτως τίποτα από αυτό. Και μετά, με κάθε ευχή που πραγματοποιεί, διαλύεται σωματικά, χωρίς να συντρέχει κανένας απολύτως λόγος: αφού ο Μαξ έχει γίνει η Πέτρα και η Πέτρα δε διαλυόταν όταν πραγματοποιούσε ευχές, τότε ο Μαξ γιατί αρρωσταίνει;
- ο Μαξ στην αρχή λέει κάθε άνθρωπος μπορεί να κάνει μόνο μια ευχή, αλλά στη συνέχεια, από το πουθενά, αποφασίζει ότι μπορεί να πραγματοποιήσει κι άλλες
- το Λάσο της Αλήθειας δεν κάνει μόνο τους ανθρώπους να λένε την αλήθεια, αλλά, και καλά, τους τη δείχνει κιόλας. [Μόνο που η "αλήθεια" για την Αστέρια δεν ήταν σωστή (δες παρακάτω).] Τότε γιατί η Νταϊάνα δε χρησιμοποιούσε αυτή του την ιδιότητα για να δείξει στην Τσίτα και τον Μαξ την αλήθεια για τις πράξεις τους, μπας και γλυτώσει τον κόσμο από την καταστροφή μια ώρα αρχύτερα;
Στο μεταξύ, συμβαίνουν άλλα κουλά πράγματα:
- βλέπουμε τη Νταϊάνα να κάνει ζαβολιές σ' έναν αγώνα πολεμικής αξίας ως παιδί, αλλά αυτό το συμβάν δεν έχει απολύτως καμία σχέση με όσα συμβαίνουν στην υπόλοιπη ταινία. Τουλάχιστον, βλέπουμε τη Ρόμπιν Ράιτ και το κοριτσάκι ηθοποιός ήταν συμπαθητικό.
- ο Στιβ επιστρέφει από τους νεκρούς με άλλο πρόσωπο. Γιατί; ΓΙΑΤΙ;;;;; ΑΛΗΘΕΙΑ, ΓΙΑΤΙ; Σοβαρά, πώς δικαιολογείται από το σενάριο αυτή η εξέλιξη;
- ο Στιβ πιλοτάρει ένα αεροσκάφος που δημιουργήθηκε δεκαετίες αφότου εκείνος είχε πεθάνει
- το Σμιθσόνιαν έχει κανονικό αεροδρόμιο στις εγκαταστάσεις του, με πύργο ελέγχου και αεροπλάνα-εκθέματα γεμάτα καύσιμα...
- ...που, όμως, *αποκλείεται* να ήταν αρκετά για να πετάξει κανείς από την Αμερική στην Αίγυπτο
- η σούπερ απίστευτη πανοπλία της Αστέρια τσαλακώνεται σαν αλουμινόχαρτο από την Τσίτα. Βασικά, η όλη ιστορία της πανοπλίας δε βγάζει νόημα: αν η Αστέρια και καλά θυσιάστηκε (δηλαδή πέθανε!) για να σωθούν οι άλλες Αμαζόνες, τότε η πανοπλία της θα έπρεπε να είχε καταστραφεί. Η Νταϊάνα, όμως, τη βρήκε σε άψογη κατάσταση. Και, βέβαια, η Αστέρια ζει και βασιλεύει. Αφού γλύτωσε από τον πόλεμο (και δε θυσιάστηκε καθόλου), γιατί δε γύρισε στο νησί της; Πώς βρέθηκε στον πραγματικό κόσμο;
- η Τσίτα χρησιμοποιήθηκε ελάχιστα ως villain (αν και ήταν πολύ σέξι ως αρπακτικό). Στο τέλος, η Νταϊάνα τη βγάζει νοκ άουτ με... ηλεκτροπληξία (αν και το μοντάζ το κάνει να φαίνεται ότι πέθανε, εντούτοις επέζησε, χωρίς καμία λογική εξήγηση) και μετά... μετά κανείς δεν ξέρει τι απέγινε, γιατί η ιστορία ξεχνάει την ύπαρξή της
Από όλη την ταινία κρατάω τον αποχαιρετισμό της Νταϊάνα και του Στιβ (σούπερ βιαστικός, αλλά είχε συναίσθημα και η Γκαντό με έπεισε ότι εννοούσε όσα έλεγε) και την επανασύνδεση του Μαξ με το γιο του. Όλα τα υπόλοιπα ήταν για τα πανηγύρια.
Απάντηση με Παράθεση
-.gif "Smile")
