Σε αυτή τη σειρά του Χριστόφορου εμένα μου έλειψε το παραμύθι. Αντιλαμβάνομαι, βέβαια, ότι ενδιαφερόταν να ασχοληθεί με πιο σοβαρά θέματα (και ΟΧΙ, η σχέση Ορέστη-Κλέλιας ΔΕΝ είναι σοβαρό θέμα, όσο κι αν χτυπιούνται οι σοβαροφανείς ηθικολόγοι του ίντερνετ περί... grooming [και μη χειρότερα, δηλαδή]), αλλά να, μου έπεσε κάπως βαριά.
Η τελευταία σπονδυλωτή σκηνή του φινάλε, παρότι αρχικά μου είχε φανεί λογική, αν και μάλλον άτσαλη στην ταχύτητα των εξελίξεων και τα συναισθήματα κάποιων χαρακτήρων, ίσως και να κρύβει κάτι εντελώς διαφορετικό, όπως πρότεινε κάποιος χρήστης του τουίτερ
, και η ιδέα αυτή με ιντριγκάρει.
Το δε τραγούδι του Κωνσταντίνου Βήτα, "Το τυχερό μου αστέρι", στη συγκεκριμένη εκτέλεση που ακούστηκε στο επεισόδιο, τουλάχιστον, δε μου άρεσε
καθόλου, το βρήκα φοβερά φλατ και συναισθηματικά στεγνό, παρά τους μελό στίχους. Η πρωτότυπη εκδοχή, που μόλις τώρα άκουσα για πρώτη φορά, ήταν σαφώς ανώτερη, βασικά λόγω μουσικής (αν και εκείνη η τελευταία κορώνα ήταν παντελώς αχρείαστη και κακόφωνη).
Είμαι περίεργη για την υποδοχή που θα έχει στο Netflix.