Camp. Ακριβώς η λέξη που περιγράφει το επεισόδιο.
Του έβαλα 5αράκι για την ιδέα, το κοστούμι της Maestro, το μαλλί του Ντόκτορ και το μουσικό κομμάτι που έπαιξε στο πιάνο η Ρούμπι πάνω στην ταράτσα. Όμως, έχασε άλλους τόσους πόντους για την εκτέλεση της ιδέας, την τραγική μη χρησιμοποίηση των Beatles (τι μεγαλειωδώς χαμένη ευκαιρία!), την υπερβολικά υπερβολική (ναι, επίτηδες το έγραψα) ερμηνεία της Jinkx Monsoon και την κακή, ανέμπνευστη και χωρίς αρμονία μουσική τόσο της "μονομαχίας" με το πιάνο και το βιολί (πόσο ειρωνικό, η μουσική που ακριβώς εκείνη τη στιγμή έπρεπε να είναι συγκλονιστική να είναι ένα μάτσο νότες απλώς πεταμένες από δω κι από κει), όσο και του τουίστ κομματιού στο τέλος (μιούζικαλ, αχ, υποφέρω!).
Πολύ αποδυναμωμένος και ο Ντόκτορ στο επεισόδιο: όχι μόνο το βάζει (πάλι!) στα πόδια μπροστά στη Maestro, αλλά δεν καταφέρνει ούτε να βρει τη σωστή νότα για να την κερδίσει, παρότι διατείνεται ότι "I have lost so much, I've experienced everything, every single thing, and if that's where music comes from... I can find the chord to banish you". Το ότι δεν τη βρίσκει, δηλαδή, τι σημαίνει; Πως όσα έχει ζήσει δεν έχουν τη σημασία που πίστευε ότι είχαν;
ΥΓ. Κάπως φευγαλέα μου πέρασε κι εμένα από τον νου η ιδέα για τη Ρίβερ Σονγκ. Ελπίζω να μην επαληθευτεί. Δεν έχω την παραμικρή επιθυμία να ξαναδώ κανένα μέλος της οικογένειας Ποντ/Σονγκ.