Παρότι ουσιαστικά όλο το επεισόδιο είναι ένας χρονικός κύκλος που δε βγάζει πάντα νόημα (παράδειγμα: εφόσον ο Μαντ Τζακ είναι ο μέλλων πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας, που θα έρθει στο προσκήνιο περίπου 20τόσα χρόνια μετά την αρχή του επεισοδίου, ποιος είναι ο Μαντ Τζακ που αναφέρεται στην κάρτα ["Rest in peace, Mad Jack"] του μαγικού κύκλου που η Ρούμπι διαβάζει όταν ξεκινάει η ιστορία; ) και παρά τη σχεδόν πλήρη απουσία του Ντόκτορ, οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν ένα πολύ ενδιαφέρων και, ναι, τρομαχτικό επεισόδιο. Το να χάνεις τα αγαπημένα σου πρόσωπα χωρίς καμιά εξήγηση και να μένεις ολομόναχος από τη μια στιγμή στην άλλη είναι ένα πραγματικά εφιαλτικό παράδειγμα υπαρξιακού τρόμου.
Υπάρχουν, βέβαια, και ανοιχτά ερωτήματα, όπως γιατί οι άνθρωποι έφευγαν μακριά από τη Ρούμπι μέσα στον τρόμο, γιατί καν εξαφανίστηκε ο Ντόκτορ (ο οποίος δεν ήρθε ποτέ σε επαφή με τη γριά γυναίκα-Ρούμπι), ποιος ήταν ο ρόλος που έπαιξε η νεαρή κοπέλα-υπάλληλος του πρωθυπουργού (ο ρόλος αυτός μου φάνηκε πέρα ως πέρα άχρηστος) ή, ακόμα, και για το τι συνέβη πραγματικά με τον πρωθυπουργό απ Γκουίλιαμ: ο Ντόκτορ ήξερε γι' αυτόν και τη μανία του με τα πυρηνικά πριν ακόμα πατήσουν και καταστρέψουν τον μαγικό κύκλο. Από τη στιγμή που τον πάτησαν, όμως, ξεκίνησε το παρακλάδι της πραγματικότητας στο οποίο είναι η Ρούμπι που τον σταματάει μελλοντικά. Αν ΔΕΝ είχαν πατήσει τον κύκλο, ποιος τον σταμάτησε;
Ξεκάθαρη εσάνς Μόφατ το σενάριο, αν εξαιρέσουμε τον πομπώδη τρόπο με τον οποίο συνήθως εκφράζει τις προσωπικές του πεποιθήσεις, αλλά μου άρεσε. Ακόμα και η Ρούμπι μου άρεσε, απ' όταν φεύγει από την παμπ και μετά (μέχρι τότε, ο διστακτικός τρόπος ομιλίας της ήταν αρκετά κουραστικός). Και η παρουσία της Κέιτ Λέθμπριτζ-Στούαρτ με κάνει να νιώθω ασφαλής από κάθε εξωγήινη απειλή.
Maybe there's hope.
Be ashamed to die until you have won some victory for humanity.
Horace Mann
Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω. Nίκος Καζαντζάκης