Δε μου αρέσει καθόλου όταν στην ήδη γνωστή ιστορία προστίθενται νέες πληροφορίες από το πουθενά. Ο RTD μου ζητά τώρα να πιστέψω ότι τόσα και τόσα χρόνια ένας τερατώδης θεός του θανάτου ήταν κολλημένος πάνω στο Τάρντις και είχε τόση δύναμη, που μπορούσε να δημιουργεί έναν ολόκληρο άνθρωπο (τη διαβόητη Σούζαν) σε κάθε κομμάτι του χωροχρόνου που προσγειωνόταν ο Ντόκτορ. Αλλά ποτέ κανείς δεν τον πήρε χαμπάρι. Ούτε το Τάρντις έδειξε κάποια περίεργη ένδειξη, ούτε το ηχητικό κατσαβίδι έπιασε κάτι, ούτε ο Ντόκτορ μυρίστηκε το παραμικρό.
Αλήθεια τώρα;
Συγγνώμη, αλλά όχι. Δεν πα' να 'ναι μέρος του canon πλέον, εγώ απλά αποφασίζω να μην του δώσω καμιά σημασία (και δε νομίζω ότι θα παίξει και κανένα ρόλο στο μέλλον, βασικά).
Απογοητευτική και η αποκάλυψη της ταυτότητας της μητέρας της Ρούμπι. Αφού ο RTD ήθελε σώνει και ντε να είναι ένας απλός, φυσιολογικός άνθρωπος (καλά, ποιος "φυσιολογικός" άνθρωπος παρατάει το μωρό του μέσα στο χιόνι και, ενώ λέει ότι το θέλει, ποτέ δεν κάνει καμιά προσπάθεια να το ξαναβρεί στα τόσα χρόνια που πέρασαν;;;; ), ας μου εξηγήσει γιατί τη στόλισε με τόσο μυστήριο: κάπα με κουκούλα, για να μη φαίνεται το πρόσωπο, το τεντωμένο δάχτυλο, σαν τον Κολοκοτρώνη έξω από την Παλιά Βουλή, να δείχνει την πινακίδα, για να ονομάσει το μωρό (ναι, αυτό τη μάρανε... Και γιατί να το δείξει; Γιατί να μην πει απλά το όνομα; ), το χιόνι που πέφτει από το πουθενά γύρω από τη Ρούμπι... Γιατί όλα αυτά; Δεν οδήγησαν πουθενά, ήταν όλα παραπλανητικά και κάπου νιώθω ότι η ιστορία με κορόιδεψε.
Τα μόνα θετικά που κρατάω ήταν η παλιά companion Μέλανι (έχει τσαγανό σαν την Ντόνα, μάλλον γι' αυτό τη συμπάθησα τόσο), η θεάρα Κέιτ ("There will be birds") και η πολύ ανθρώπινη απόφαση της Ρούμπι να αφήσει τον Ντόκτορ για να ζήσει με την οικογένεια που όλη της τη ζωή έψαχνε. Με εξαίρεση το "73 Yards" (το οποίο κάπως ήθελαν να χώσουν μέσα στην ιστορία, αλλά δεν τα κατάφεραν πραγματικά), νομίζω ότι δε μάθαμε κάτι ιδιαίτερα ουσιαστικό για τη Ρούμπι. Δεν ήταν η απόλυτα αδιάφορη companion, όπως η Μπίλι (τη θυμάται κανείς αυτή; ), αλλά δεν είχε και καμιά σοβαρή ιστορία, κάτι που πραγματικά να τη χαρακτηρίζει, ήταν πάντα στη σκιά της μυστηριώδους μητέρας της. Δεν μπορώ να πω ότι θα μου λείψει.
Σε γενικές γραμμές, βέβαια, εγώ πέρασα καλά αυτή τη σεζόν. Στη συνέχεια, όμως, θα ήθελα πραγματικά ο Ντόκτορ να έχει μεγαλύτερο ρόλο στις ιστορίες, γιατί ο Σούτι τον ρόλο τον έχει και με το παραπάνω.