Ποιο βιβλίο διαβάζετε αυτόν τον καιρό;

[HristinaB]

Το δώρο, του Στέφανου Ξενάκη (εκδ. Key Books)

Ίσως το έχει πάρει κάπου το αυτί σας. Είναι ένα βιβλίο αυτοβελτίωσης και life coaching, που έγινε μπεστ σέλερ στην Ελλάδα. Και αυτό εμένα σχεδόν με κάνει να θέλω να βάλω τα κλάματα... Για την αβάσταχτη απλοϊκότητά του. Για τα ροζ παραμορφωτικά γυαλιά μέσω των οποίων ο συγγραφέας βλέπει τον κόσμο. Για τη μηδενική επιμέλεια των κειμένων (ουσιαστικά, είναι απλές σκέψεις που ο συγγραφέας είχε σημειώσει για προσωπική του χρήση, με μικρές, κοφτές, ασθμαίνουσες προτάσεις, πολλές επαναλήψεις ιδεών και ολόκληρων φράσεων). Για την μπουκωτική γλυκεράδα του. Για την παράβλεψη της πραγματικότητας. Για τις τετριμμένες παρλαπίπες του.

Νιώθω την ευθύνη να σας προστατεύσω απ' αυτό το κακό, γι' αυτό και θα σας δώσω δύο παραδείγματα της κοσμοθεωρίας του συγγραφέα (ο οποίος, μετά από κάποια επαγγελματική πανωλεθρία, βρήκε το φως το αληθινό σε ομιλίες "γκουρού" της αυτοβελτίωσης, που σαν γκρούπι ακολουθούσε ανά τον κόσμο για να τους ακούσει -- απλά, καθημερινά πράγματα, δηλαδή):

Παράδειγμα 1: Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί τη λέξη "οργασμός" για να περιγράψει τη χαρά που ένιωσε όταν οι οδηγοί δύο αυτοκινήτων, στους οποίους παραχώρησε την προτεραιότητα, του έκαναν νεύμα για να τον ευχαριστήσουν.

Παράδειγμα 2: Ο συγγραφέας εκστασιάζεται με έναν Πακιστανό ρακοσυλλέκτη και τον τρόπο που δίπλωνε τις χάρτινες κούτες για να τις βάλει στο τρίκυκλό του, επειδή τα καθαρά ρούχα του και οι προσεκτικές κινήσεις του υποδηλώνουν, λέει, το πόσο πολύ λατρεύει τη δουλειά του και την επιθυμία του να είναι κορυφαίος σε αυτή. (Η πιθανότητα οι προσεχτικές κινήσεις να οφείλονται στην ανάγκη του ανθρώπου να χωρέσει όσο το δυνατόν περισσότερο υλικό στο φορτηγάκι του, για να βγάλει λίγα φράγκα παραπάνω και να επιβιώσει, ούτε που του πέρασε από το νου.)

Αναρωτιέμαι, ποια ανάγκη της κοινωνίας ικανοποίησε αυτό το επιφανειακό τίποτα;

[ATHENA1971]

Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες-Where the crawdads sing Delia Owens
Το είχα πάρει στο πρώτο lockdown, αλλά δεν το είχα ξεκινήσει, όλο έπιανα άλλα και διάβαζα.
Τώρα, το τελείωσα σε 5 ημέρες. Καλό ήταν.
Διαβάζω ότι θα γίνει ταινία από το Netflix.

[HristinaB]

Ματίλντα, του Roald Dahl
Δε μου άρεσε ΚΑΘΟΛΟΥ, με κούρασε και με εκνεύρισε. Πολλή καρτουνίστικη βία που δεν καταδικάζεται από κανέναν ενήλικα, χαρακτήρες-καρικατούρες, βαρετή (μη) δράση, μελόδραμα, παράλογο τέλος. Κι εκείνα τα κατεβατά με τα κλασικά βιβλία, τι ήταν; Επίδειξη των γνώσεων του συγγραφέα; Δεν ξέρω αν είχε νόημα στην εποχή του, αλλά δε νομίζω ότι το συγκεκριμένο κείμενο ταιριάζει στον 21ο αιώνα. Επίσης, κάκιστη μετάφραση.

[HristinaB]

Η ιστορία του γιατρού Τζων Ντουλίτλ, του Χιού Λόφτινγκ
Ήταν ανάμεσα στα αγαπημένα παιδικά βιβλία της Σώτης Τριανταφύλλου, είπα να του ρίξω μια ματιά. Το αντίτυπο που βρήκα στη Δημοτική Παιδική Βιβλιοθήκη είναι εκδόσεις Εστία και τόσο παλιό, που δεν έχει καν ημερομηνία έκδοσης. Φυσικά, είναι στο πολυτονικό.

Το ύφος της αφήγησης, όταν ο γιατρός φτάνει στην Αφρική, είναι χαρακτηριστικά αποικιοκρατικό και εντελώς ρατσιστικό ("αράπης", "νέγρος", "αυτοί οι μαύροι"). Οι χαρακτήρες δεν έχουν βάθος, η ιστορία δεν έχει επίπεδα. Γενικά, ένα κακό βιβλίο.

[HristinaB]

Νινέτ, της Ζωρζ Σαρή
Οι αληθινές φωτογραφίες στο τέλος του βιβλίου κάνουν την όλη ιστορία... αληθινότερη. Το απόλαυσα.

Τα στενά παπούτσια, της Ζωρζ Σαρή
Το ξαναδιάβασα 35 χρόνια μετά και πάλι θυμόμουν ολόκληρα κεφάλαια.

Σάρλοτ η αραχνούλα, του Έλγουιν Μπρουκς Ουάιτ
Μου είπαν ότι είναι πολύ συγκινητικό. Της μικρής μου της άρεσε (εκτός από το τέλος). Εμένα καθόλου.

[hakinen]

Πήγα στο Max να πάρω παιχνίδια για την τσαπερδώνα. Μήπως σταματήσει να μου καταστρέφει τα λουλούδια.
Προς την έξοδο είδα μπροστά μου το σταντ με τα βιβλία και όπως παντα κοντοστάθηκα.
Ανάμεσα σε άλλα είδα το τελευταίο του Wilbour Smith. Το Νέο Βασίλειο.
Μεταξύ μας, ήξερα οτι θα είναι μ@λακία, αλλά τι να κάνω; Είμαι τζάνκι.
Για την συλλογή ρε γμτ. Τα έχω όλα. Πλην ενός.
17 πεταμένα γιούρο.

Roderick Beaton. Οι Έλληνες. Μια Παγκόσμια Ιστορία. Πατάκης.

Εξαιρετικό.

Catherine (χρόνια πολλά) Nixey. Η Εποχή του Λυκόφωτος. Εκδ. Αλεξάνδρεια.
Η καταστροφή του κλασικού κόσμου από τον χριστιανισμό.

Χμμ, δύσκολο θέμα, δεν μου είπε κάτι που δεν γνώριζα, θα ήταν όμως μια θαυμάσια
εισαγωγή για αυτούς που δεν γνωρίζουν. Αν κάποιος/α θέλει, έχω να προτείνω σχετικά.


Τροία, Ηρώ Σκάρου. Εκδ. Κέδρος.

Το κοριτσάκι μου με κάνει υπερήφανο για άλλη μια φορά.