Έχεις δίκιο κατά το ήμισυ. Μου άρεσε μόνο το πρώτο μισό, η ιδέα του Time Hotel, ο Ντόκτορ γκαρσόνι να εμφανίζεται στα πιο απίθανα μέρη με έναν δίσκο με τοστάκι και καφέ και, περισσότερο απ' όλα, ο χρόνος που πέρασε με την Ανίτα στο παρακμιακό ξενοδοχείο της, με την πιο θλιβερή γαμήλια σουίτα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Όταν, μάλιστα, διάβασα κι ένα σχόλιο, που έλεγε ότι αυτή η παραμονή ήταν πολύ "John Smith", κατάλαβα ακριβώς γιατί μου άρεσε τόσο: γιατί μου θύμισε το αριστουργηματικό διπλό "Human Nature/The Family of Blood", στο οποίο ο Ντόκτορ σταματά να τρέχει στον χωροχρόνο και ζει μια ήσυχη ανθρώπινη ζωή, με την ησυχία, τη χαρά, αλλά και τη ρουτίνα της καθημερινότητας.
Με ελάχιστες ατάκες και μια διόλου μελό ιστορία, η Ανίτα του ξενοδοχείου ήταν βαθιά συγκινητική: "Think of me sometimes". Η μοναξιά, ο πόνος του αποχαιρετισμού, η βαρετή ζωή που αποκτά ενδιαφέρον για λίγο και μετά πρέπει να ζήσεις με την απώλεια της χαράς και της συντροφιάς, ναι, αυτά ήταν τα δυνατά συναισθήματα του επεισοδίου. Δεν ήταν το αστέρι που εξερράγη που μου έδωσε ελπίδα (ας μη σχολιάσω καλύτερα τη σύνδεση με τη Βηθλεέμ) - ήταν το μίνι αμπαλαρισμένο Τάρντις και η καλοσύνη του Ντόκτορ, που δεν ξέχασε την Ανίτα και τη συντροφιά της ("A whole year of you. Wow! Everyone who knows you is so lucky") και της χάρισε μια ζωή με δέος και εμπειρίες. Πανέμορφο. Απλά πανέμορφο.
Αντίθετα, η ιστορία της Τζόι δε με άγγιξε καθόλου. Νιώθω ότι δεν τη γνώρισα ως χαρακτήρα -- σε ένα βαθμό, σε αυτό φταίει και το γεγονός ότι ήταν *ο Ντόκτορ* που κατά βάση μιλούσε εκ μέρους της, όχι η ίδια -- οπότε ούτε η θλίψη της με ενδιέφερε (δε με έπεισε καν για τον πόνο της), ούτε το βασικά χαρούμενο τέλος της με χαροποίησε. (Είναι και που το τέλος της δε βγάζει καν νόημα: πώς "κατάπιε" το star seed; Πώς έγινε ένα μαζί του; Πώς ήξερε πώς να το κάνει και γιατί δεν πέθανε τη στιγμή ακριβώς που το έκανε; Οι άλλοι οι καημένοι που κουβαλούσαν τη βαλίτσα γιατί πέθαιναν μέσα σε ελάχιστα λεπτά; Γιατί άρχισε να πετάει; Γιατί το αστέρι έσκασε σε τόσο μακρινή απόσταση από τη Γη, ώστε κανείς τελικά να μην κινδυνεύσει; Αφού υποτίθεται ότι η εταιρεία Villengard το είχε κατασκευάσει ως όπλο μαζικής καταστροφής!)
Και είναι κι αυτά τα κουλά:
-- Ποια ήταν η άσχετη στο τραίνο και για ποιο λόγο ακριβώς χρειαζόταν στο επεισόδιο;
-- Πώς ο Ντόκτορ βρήκε τον κωδικό για τη βαλίτσα; Κυριολεκτικά ΚΑΜΙΑ εξήγηση σ' αυτό, γιατί του Μόφατ πάντα του άρεσε να μπερδεύει τα πράγματα για ΚΑΝΕΝΑΝ απολύτως λόγο. "Το βρήκε επειδή το ήξερε." Άσε μας, κουκλίτσα μου.
-- Πώς είναι δυνατόν ο Ντόκτορ να αλληλεπιδρά με τον μελλοντικό εαυτό του; Πόσα δισεκατομμύρια φορές μας έχουν πει ότι αυτό απαγορεύεται, γιατί "το σύμπαν θα εκραγεί";
Τώρα θέλω να γνωρίσω την καινούρια companion!
Δικαιώματα Δημοσίευσης
Απάντηση με Παράθεση
